Tiny in de bergen: binnenkijken in een tiny house tussen de alpenweides

Caroline, Gerald en hun twee zoontjes leven op 1600 meter hoogte, omringd door alpenweides. Hun tiny house, amper vijfendertig vierkante meter, is misschien klein, maar het uitzicht groots.

Zelfs met Google Maps is het een uitdaging om het huis van Caroline en Gerald te vinden. Het ligt immers goed verscholen in een dicht bos waarin sparren en lariksen elkaar afwisselen. Niet in de Ardennen, wel net boven Ortisei, een schilderachtig dorp in het hart van de Italiaanse Dolomieten, in Val Gardena. Vanaf de hoofdweg die het dorp doorkruist moet je een onopvallend grind- en kiezelpad volgen, een helling opklimmen en zo langzaamaan wegstappen van de toeristische paden en de drukbezochte skipistes. ‘Dit is inderdaad geen bestemming voor de typische plezierzoekers’, lacht het jonge koppel, dat hier geboren en getogen is. ‘Het is een rustige plek.’ En ook een gedroomde omgeving om hun twee kleine kinderen (Paul, 3 jaar, en Jakob, 4 maanden) in de natuur op te voeden. ‘We zitten hier midden in de wildernis op 1600 meter hoogte, maar ook op minder dan een halfuur van de dichtstbijzijnde stad. Er is een weg voor speciaal transport, met een jeep kun je er makkelijk naartoe rijden.’

Hut cadeau

Vroeg opstaan, ontbijten en dan aan het werk. Zo gaat een doordeweekse dag van start bij het jonge gezin. Gerald behoort tot een lokale familie van schrijnwerkers. Iedere ochtend trekt hij naar de werkplaats in het lagergelegen dorp. ‘Dit was onze oude familieberghut waar ik als kind al in het weekend kwam’, herinnert hij zich. Toen zijn vader voorstelde om hem de hut te schenken, aarzelden hij en Caroline geen moment om op zijn aanbod in te gaan. ‘Het was veruit het beste en mooiste cadeau dat hij ons kon geven’, voegt Caroline, die marketingmanager is, eraan toe. ‘Van mei tot oktober leven we tussen de alpenweiden.’

Lees ook: Dag en nacht verschil: wonen in een stad met een minuscule ecovoetafdruk

Te ontdekken schatkist

Het is een terugkeer naar de oorsprong, een overgave aan de eenvoud, maar dan op hun geheel eigen manier. Want de oude berghut, mooi genesteld op een hellend terrein, is een heel eigentijdse chalet geworden. Energiezuinig en voorzien van alle comfort. Architecten Thomas Mahlknecht en Igor Comploi van het gelijknamige bureau in Ortisei hebben het ontwerp voor hun rekening genomen. Het duo werkt samen sinds 2006 en richt zich specifiek op het bouwen en renoveren van woningen en hotels in valleien en op bergflanken. ‘Caroline en Gerald wilden een huis dat opging in het bos’, legt Comploi uit. Hij is behalve architect ook een persoonlijke vriend van de eigenaars en groeide op tussen dezelfde bergen. De harmonie tussen het gebouw en de omgeving is dan ook groot. Met pilaren die opgaan tussen de omringende boomstammen en de vrijwel volledig gesloten buitenkant, is het zwart geschilderde huisje van ver moeilijk te spotten. Het lijkt wel een schatkist die langzaam ontdekt moet worden.

Ontbrekende kamer

Dichterbij ligt immers een verrassing te wachten. De berghut heeft een naar het zuiden gericht atrium, beschut tegen de wind en altijd zonnig. ‘We hebben het oorspronkelijke volume verdeeld in twee blokken. We hadden het idee om de ruimte uit te breiden door een ontbrekende kamer te creëren en dan de rest van het huis eromheen te bouwen.’ Aan de ene kant bevindt zich het slaapgedeelte, aan de andere kant de woonkamer en de kinderkamer; de keuken ligt centraal.

Bouwen met Lego

De bouwwerken duurden een paar maanden en verliepen vlot, zonder noemenswaardige problemen. ‘De grootste uitdaging was de stabilisatie van de grond. Die was nodig om het risico op verzakkingen te verminderen’, vertelt de architect. Verder was het vooral een kwestie van de verschillende geprefabriceerde onderdelen, gemaakt door een lokale timmerman, op de fundering te plaatsen en in elkaar te klikken, zoals Lego. Er is uitsluitend gebruikgemaakt van ruwe fijnspar, zowel voor de buitenkant als voor het interieur. ‘De geur van dat hout is heerlijk,’ vindt Caroline, ‘zelfs in huis voelt het nog steeds alsof je midden in het bos zit.’

Met haar 35 vierkante meter, net als de originele hut, verdient de gezinswoning van Gerald en Caroline het label van tiny house. Dat was niet hun specifieke ambitie. ‘Groter bouwen was hier simpelweg niet mogelijk’, klinkt het.

Functie voorop

Het gezin slaapt in compacte, maar gezellige en comfortabele ruimtes en kookt voor het venster, met de bergen bijna binnen handbereik. Het weinige meubilair dat aanwezig is, waaronder op maat gemaakte oplossingen van de interieurdesigners RuralUrban, draait dan ook helemaal rond functionaliteit. De keuken kan worden ingeklapt, in de woonkamer werd opbergruimte onder de zitbank voorzien en in de slaapkamer verschuilt de kleerkast zich achter een gordijn. De overige spullen kan het koppel kwijt in een extra opbergruimte die in de helling is geïntegreerd. ‘Het mooie aan wonen in een klein huis is dat je snel naar buiten trekt’, besluit Gerald. ‘Maar om te ontspannen, is er geen plek waar we liever zitten dan op ons terras.’ Het terras kijkt uit over de vallei en het imposante Schlern-massief. Dat uitzicht is spectaculair. Meer is inderdaad niet nodig.

Lees ook: Krap appartement wordt knappe penthouse: ‘Ik heb hier een million dollar view op Antwerpen’