Wat schuilt er achter het masker? Kijk binnen in een Antwerps art-decoappartement vol Afrikaanse kunst

Stany Janssen is de man die Versace in België grootmaakte. In zijn op art deco geïnspireerde appartement in Antwerpen woont hij tussen Afrikaanse en moderne kunst. ‘Het is eigenlijk één grote hotelsuite voor mij en mijn collectie.’

22 juli 1997. Die dinsdag schreef mode-geschiedenis als de begrafenis van Gianni Versace. De duomo van Milaan zat afgeladen vol met familie, royals, modellen en celebrity’s onder wie Naomi Campbell, Sting en Elton John. Stany Janssen en zijn man Jan Verschuere, Versace-importeurs en tot 1999 eigenaars van alle Versace-boetieks in België, waren bij het luttele aantal Belgen onder de tweeduizend genodigden.

‘Ik zat twee rijen achter Lady Diana, die nog geen maand later zou sterven na een ongeluk in de tunnels van Parijs’, zegt hij. ‘Mijn man en ik kenden Gianni en zijn broer Santo, de CEO van Versace, heel goed. In de jaren 70 runden we een multimerkenwinkel in Antwerpen waar we Italiaanse modemerken verkochten waarvoor de – toen nog onbekende – Gianni Versace ontwierp. We geloofden echt in zijn talent. Dus toen hij in 1978 zijn eigen merk begon, waren we meteen geïnteresseerd om een boetiek te openen in Brussel. Dat werd zo’n succes dat we daarna ook winkels in Antwerpen, Kortrijk en Knokke startten. We maakten de grote groei van het merk mee en hadden zelfs een afzonderlijke winkel met Versace Home, de interieurlijn die hij in 1992 – als een van de eerste modemerken ooit – lanceerde. Het was te opzichtig om onze stijl te zijn, maar er bleek wel een publiek voor in Brussel.’

Plottwist

Voor Janssen veranderde alles in de zomer van 1997. ‘Ik was in juli samen met mijn man op het kantoor van Versace om de volgende collecties in te kopen. Gianni was er die dag niet, hij was in zijn buitenverblijf in Miami. Plots rinkelde de telefoon. Gianni’s secretaresse nam op en was meteen in alle staten. Op datzelfde moment vernamen wij het nieuws van de moord’, zegt Janssen. ‘Gianni’s broer garandeerde ons na de begrafenis dat het modemerk zou worden verdergezet met zijn zus Donatella als creatief directeur. Maar voor ons was de business te hard gelinkt aan onze vriendschap met Gianni. Dus lieten we in 1999 weten dat we de winkels zouden verkopen. Versace heeft ze uiteindelijk allemaal zelf overgenomen, inclusief het personeel.’

Hoewel Stany en Jan zakelijk erg goed boerden met het merk, droeg hun privéwoning qua stijl allesbehalve de Versace- stempel. Hun vroegere villa, ontworpen door architect Claire Bataille, was minimalistisch met art-deco-accenten. En ook Stany’s recente stadsappartement, getekend door Steven Van Diest en Nico Linsen, is veel meer op art deco dan op Versace geïnspireerd. ‘Mijn collectie Afrikaanse kunst was eigenlijk het uitgangspunt’, zegt hij. ‘Ik heb heel veel gereisd in Afrika en bracht kunstobjecten mee, zowel maskers, brons als keramiek. In mijn vorige appartement had ik te weinig etaleerruimte om die objecten uit te stallen. Hier wilde ik zo veel mogelijk van de collectie laten zien.’

Marmer en travertijn

Meer nog: Janssen houdt ervan om op een dynamische manier met zijn verzameling samen te leven. De hal is zelfs speciaal ontworpen als een galerij en niet als een lange gang waar je zo snel mogelijk doorheen wilt. ‘Er zijn sokkels in travertijn en glanslak voorzien waarop ik vaak collectiestukken afwissel. Zo komt de verzameling echt tot leven.’ Op de vloer ligt diezelfde gezandstraalde travertijn, naar analogie met de voorgevel van het appartementsblok, waar Janssen destijds een casco unit kocht.
Marmer zet ook de toon in de keuken, de badkamer en het salon. De donkere nissen zijn ermee afgeboord en de – opvallend hoge – plinten zijn erin uitgewerkt. ‘De plaatsers van Van Den Weghe (leverancier van natuursteen, red.) moesten het keukenblad met tien man naar boven dragen’, zegt hij. ‘Ik had het niet verwacht, maar mijn keukentoog is de plek waar mijn gasten blijven plakken als ik een cocktail of diner organiseer.’

Weer van nul

Hoewel Stany Janssen de voorbije decennia best veel kunst, meubelen en designobjecten had verzameld, wilde hij voor de aankleding van zijn nieuwe stek in hartje Antwerpen toch quasi van nul herbeginnen. ‘Ik heb maar een paar stukken overgehouden: twee stoelen van Jean-Michel Frank, een ronde tafel van Gustave Serrurier-Bovy en een art-decotaboeret’, zegt hij. ‘De tafellamp in albast vond ik bij Hervé Van der Straeten, de zetel van Lina Bo Bardi bij Boris Vervoordt, de eetkamerstoelen van Nelson bij Dries Vanlandschoote en de salontafel bij Éric Schmitt. Mijn vierkante eettafel is voor deze plek ontworpen door architecten Steven Van Dienst en Nico Linsen. De poot en sokkel zijn gemaakt van brons en het tafelblad is bekleed met Italiaans leer dat speciaal behandeld werd zodat het vlekbestendig is.’

Wat meteen opvalt in Janssens woonst is de hoge afwerkingsgraad en de rijke materialiteit. Pas in tweede instantie springt de symmetrie in het oog. ‘De architecten hebben zelfs een valse kolom en plafondbalk toegevoegd zodat het geheel symmetrisch oogt. Dankzij die extra zuil is de zithoek ook visueel meer gescheiden van de eethoek’, zegt hij. ‘In mijn slaapkamer is ook zo’n symmetrische afscheiding, maar dan met pivoterende panelen die ik kan open- of dichtdoen. Het appartement is eigenlijk één grote hotelsuite voor mij en mijn collectie.’