Met een opleiding modetechnologie, gevolgd door een masteropleiding Mode aan het KASK in Gent en stages bij Raf Simons en Henrik Vibskov, leek het pad van Klaas Rommelaere (31) geëffend voor een job in de mode. Klaas koos echter voor creatieve vrijheid en werd textielkunstenaar. Zijn creaties zijn te zien in Soft? Tactiele dialogen, een tentoonstelling van het MoMu rond Belgische textielkunstenaars.
Ik heb er bewust voor gekozen om niet in de modewereld te stappen. Het helse tempo van de mode past niet bij mijn persoonlijkheid: ik neem graag de tijd voor het creatieve proces én ik werk graag alleen, in alle rust. Tijdens mijn masterjaar aan het KASK wou ik alles met de hand maken. Ik haakte, breide mijn kleren en borduurde mijn motieven zelf. Toen ik pas afgestudeerd was, vroeg een Gentse galerijhouder om stukken uit mijn mastercollectie te mogen exposeren. Op dat moment heb ik beslist om puur voor de kunst te gaan. Een textielcreatie aan de muur krijgt het respect dat het verdient. Heel anders dan mode die om de zes maanden verandert. Alles is daar zo vluchtig. Bovendien is alles al gedaan in de mode. Meestal ben ik maandenlang bezig met een werk dat organisch groeit, het wordt constant bijgestuurd. Ik hou van die traagheid, ze geeft mij de kans om na te denken, om de dingen te finetunen. Daarom werk ik ook zo graag alleen in mijn atelier, met een podcast op de achtergrond. Ik laat mij vooral inspireren door mijn persoonlijke leven, maar ook door films en etnische culturen. Zo verwerk ik totems in mijn werk.’
Met hulp van oma
‘Mijn grootste muzes zijn mijn oma en opa, van hen heb ik de liefde voor handwerk en kunst meegekregen. Ze hebben mij veel geleerd en mijn oma helpt mij nog altijd. Ondertussen werk ik al zes jaar ook met andere vrouwen samen. Ze komen elke week samen in een dienstencentrum in Merksem en in mijn ouderlijk huis in Roeselare. Ze beheersen nog al die handwerktechnieken van vroeger. Ik geef hun een schets en ik leg hun uit wat mijn inspiratie is. Zij kiezen de kleuren, de draden en de techniek. Ze hebben een heel andere esthetiek, eigen aan hun generatie en aan hun persoonlijkheid. Ze werken op een heel pure manier, dat vind ik er zo mooi aan. Of mijn werk gekocht wordt om het artisanale aspect? Dat denk ik niet: mensen kopen het als pure kunst, omdat het hen aanspreekt als totaalbeeld.’
Soft? Tactiele dialogen, van 28 september 2018 tot en met 24 februari 2019, Maurice Verbaet Center, Mechelsesteenweg 64A, 2018 Antwerpen – momu.be
