Piet Swimberghe en Jan Verlinde presenteren hun interieurboek Think Radical Vintage

Een interieur moet leven. Daar zijn journalist Piet Swimberghe en fotograaf Jan Verlinde het over eens. Hoe? Dat zie je in hun nieuwste interieurboek Think Radical Vintage. We verklappen dit al: het gaat om vrijheid. En traagheid.

Onderschat sommige interieurboeken niet. Het zijn meer dan inspiratieboeken, het zijn spiegels. ‘Over pakweg dertig jaar zal dit boek een duidelijk beeld geven van de tijd waarin we nu leven’, menen Piet Swimberghe en Jan Verlinde. Als vaste waarden voor Knack Weekend – de eerste als journalist, de tweede als fotograaf – tonen ze al ruim dertig jaar ’s werelds boeiendste huizen in reportages en boeken. Aan hun laatste reeks boeken – ThinkVintage, Think Eclectic en Think Rural – voegen ze nog een nieuwe greep krachtige interieurs uit onze streken toe, onder het motto: Think Radical Vintage. Of: een ode aan de herwonnen vrijheid van het interieur. De oude melk- fabriek, de voormalige garage, het huis van mode-ontwerper Tim Van Steenbergen of een perfect bewaarde woning van Louis Herman De Koninck, ze leren ons: het interieur is aan de durvers.

Graag traag

Zeg vintage, denk oud. De huizen in het boek zijn dat ook – weliswaar net gerenoveerd of creatief aangepakt, maar ze hebben allemaal een rijke geschiedenis. Of die gezegende leeftijd ook een must is om als vintage bestempeld te worden? Nee, want daar is ze plots: de enige nieuwbouwwoning in de selectie, een sculpturaal ontwerp van architect Bruno Erpicum. Nieuw kan dus ook vintage zijn. ‘Dat is een prachtige woning,’ herinnert Piet zich, ‘maar ook een uitzondering, want heel veel nieuwbouwwoningen hebben lang niet die uitstraling. Het probleem met nieuwbouw is dat die huizen vaak niet genoeg doorleefd zijn. En dat komt niet doordat ze nieuw zijn, wel doordat ze te snel bemeubeld worden. Is zo’n huis af, dan wordt de volledige inboedel erin geplaatst en klaar. Met een beetje pech zijn de bewoners naar een paar winkels geweest om alle lampen, stoelen en tapijten in één keer te kopen. Zo’n interieur is niet gegroeid en dat voel je meteen, het is een showroom die, eens ingericht, ook vaststaat. Terwijl de interieurs die wij in beeld brengen veel persoonlijker zijn en voortdurend evolueren. Neem nu het interieur van Tim Van Steenbergen. Als je daar volgende maand langsgaat, heeft hij sowieso al enkele objecten, kunstwerken, meubels of kleuren veranderd. Creativiteit evolueert non-stop en creatieve interieurs dus ook.’

Van kaal naar radicaal

Heel sterke en persoonlijke interieurs, daar mikken Piet en Jan dus op. Waarin mensen hun eigen verhaal vertellen met vondsten, kunstwerken, souvenirs … Maar voor je het weet, staat het huis gezellig vol en is er van het minimalisme waar je ooit zo hard naar streefde geen sprake meer. ‘Precies,’ zegt Jan, ‘dat is zeker een tendens vandaag. De hype van de Scandinavische meubels, die toch systematisch aan het woord vintage gekoppeld wordt, verliest terrein. Mensen kiezen steeds vaker voor creatieve en meer gedurfde interieurs. ‘Die Scandinavische sfeer zal wel nog even blijven, maar wordt minder streng’, vult Piet aan. ‘Vroeger, als je voor een modern interieur koos, kon je niets mooi vinden dat er enigszins van afweek. Een vervelend strenge tendens. In de geest van het minimalisme waren kleur, versieringen en details taboe. Nu kan het weer allemaal. Mensen kopen opnieuw objecten, kunst en vazen. Eigenlijk is het gek: we evolueren naar een strengere maatschappij qua normen, maar in lifestyle is er weer zin in een zekere vrijheid. Een spannende periode, als je het mij vraagt’, zegt Jan.

Even laten inwerken

Een werkdag in een nieuw interieur begint voor Jan met een kom-binnen-en-zet-u. ‘Elke fotoshoot start met een kopje koffie. Om het ijs te breken, maar ook om het interieur op mij te laten inwerken en even te ontstressen. Want het blijft spannend om in een nieuw interieur terecht te komen. Maar na dat eerste praatje wil ik zo snel mogelijk de volledige woning doorlopen, om een kort maar krachtig beeld te krijgen van: oké, dit wordt het.’ En dan is het werken geblazen. Of wat Piet noemt: de ziel van een woning proberen te vatten. ‘Zeker niet altijd evident’, zegt Jan. ‘In dit boek bijvoorbeeld was de zwarte Cubex-keuken in het huis van de hand van Louis Herman De Koninck echt moeilijk om goed vast te leggen. Een donkere keuken in een donker stuk van het huis, dat is werken.’

Jan en Piet beseffen meer dan wie ook dat we in België in onze handjes mogen wrijven wat betreft onze rijkdom aan interieurs. De zoektocht naar pareltjes van woningen ervaren zij niet eens als moeilijk. ‘Integendeel,’ benadrukt Piet, ‘ik geloof dat er meer mooie huizen zijn dan vroeger. Voor zo’n klein landje hebben we uitzonderlijk veel mooie interieurs. Stevig investeren in je huis en interieur is in veel buurlanden iets voor de rijkere mensen. In België niet, hier hebben we een grote middenklasse die oprecht veel belang hecht aan zijn woning. En belangrijker: die creatief weet om te springen met een doorsneebudget.’