Perfect uit balans: kijk binnen in dit origineel sixtiesappartement

In 1963 liet een Franse industrieel een nieuw huis bouwen in de omgeving van Versailles. De jonge architect, Claude Parent, zocht spanning, beweeglijke architectuur en onevenwicht. We zoomen in op een van zijn origineelste constructies, huis Drusch.

In het begin van de jaren zestig wilde de Franse bedrijfsleider Gaston Drusch een huis laten bouwen voor zijn gezin met drie kinderen. Het was de ontwerper van zijn elektromagnetische machines die hem attent maakte op een jonge architect, Claude Parent. Het zou een beslissende ontmoeting worden, die het begin betekende van een lange geschiedenis tussen de twee mannen. “Het waren twee briljante geesten. Het werd een van de zeldzame vriendschappen van mijn vader”, zegt Jacques Drusch, een van de kinderen. “Er groeide tussen hen een soort medeplichtigheid.” Een jaar van bijna dagelijks overleg tussen de architect en de opdrachtgever zou nodig zijn om te komen tot de realisatie van een zeer gedetailleerde maquette van huis Drusch, die identiek zou worden uitgevoerd. Het resultaat is een bijzonder origineel werk, waaraan opdrachtgever en architect in gelijke mate hebben samengewerkt, wat alleen mogelijk was door het wederzijds respect.

Licht en zwaar

Het huis Drusch vormt een beslissende fase in de carrière van architect Claude Parent. Het is het hoogtepunt van zijn zoektocht naar beweging in architectuur. Hier onderzoekt hij voor het eerst het kantelen van volumes, wat, met de inbreng van filosoof en urbanist Paul Virilio, zal leiden tot het revolutionaire concept van ‘de schuine functie’. De woning, die werd opgeleverd in 1965, toont hoe twee aangrenzende gebouwen op een nooit geziene manier onafhankelijk en toch verbonden kunnen zijn. De twee gebouwen worden tegenover elkaar geplaatst: het eerste is een horizontale en vrij gesloten vleugel met keuken, slaapkamers, badkamers en garage; het tweede volume, schuin en bijna transparant, herbergt de woonkamer op twee niveaus. De balans van deze constructie creëert een opmerkelijk contrast tussen het gevoel van lichtheid en de zwaarte van de massa gewapend beton. In het zwembad worden de lijnen van de twee volumes weerspiegeld. “Toen ik nog een kind was, kwamen er in de zomer soms vrienden op bezoek. We klommen dan op het dak van het huis en sprongen in het zwembad. Vrienden vonden het geweldig”, herinnert Jacques zich.

Sixtiesinterieur

Al heel vroeg in zijn carrière voerde Claude Parent campagne voor de integratie van kunst in de samenleving en in de architectuur. Voor de inrichting van Huis Drusch bleef hij zijn opdrachtgever advies geven en ontwierp hij een inrichting op maat, volledig in de geest van de jaren zestig. In de woonkamer staan drie Eames-fauteuils, de eettafel is gesigneerd door ontwerper Roger Fatus. De grote wastekening in Oost-Indische inkt, waarvan de ruime beweging de trap van de loggia weerspiegelt, is van de kunstenaar Michel Carrade.

“Het was mijn moeder die alle praktische elementen van het huis voor haar rekening nam, zoals het plaatsen van kasten buiten de slaapkamers”, vertelt Jacques.

Terwijl de twee volumes van het gebouw door hun vorm erg verschillend zijn, is de binnenruimte net heel homogeen in stijl, van de slaapkamers tot de tussenverdieping. De vrije oppervlakken tussen de verschillende ruimtes zijn volledig in glas, waardoor een gevoel van transparantie en verbondenheid met de omgeving ontstaat.

Zonder diploma

Nadat hij in uiteenlopende domeinen had gewerkt, begon Claude Parent in 1952 zijn architectenbureau. “Toen ik jong was, droomde ik van vliegtuigen, mooie auto’s en boten. Ik wilde ingenieur worden. Dat is me niet gelukt. Ik heb een hele reeks beroepen uitgeoefend: van modeontwerper over reclamemaker tot boekillustrator en kunstcriticus”, zei hij ooit. Zo werkte deze creatieve duizendpoot in het begin van de jaren zestig samen met de schilder Yves Klein, en aan projecten in de lucht- en ruimtevaart. En hoewel hij zijn architectuurstudie nooit afmaakte, werd hij een van de acht professionals die zonder diploma zijn ingeschreven bij de Orde van Architecten.

De constructies en geschriften van Parent getuigen van een grote vormelijke vrijheid. Hij was de eerste architect in Frankrijk die halverwege de jaren vijftig brak met het modernisme. Zijn prestaties, echte architecturale hoogstandjes, combineren nieuwe esthetiek met technische innovaties. Hij laat een sterk werk na, zowel architectonisch als grafisch.