Deze week: Roxane Lahidji (29), designer met roots in Parijs en een atelier in Zaventem. Haar tafels, lampen en andere interieurontwerpen in gemarmerde zouten werden de voorbije jaren bekroond en bejubeld. Dit weekend is ze eregast op de Brusselse Contemporary Design Market.
‘De angst sloeg me om het hart toen ik aan de Design Academy Eindhoven begon. Ik had van thuis redelijk wat ambitie meegekregen en van mijn illustratieopleiding inzicht in de creatieve praktijk. Maar op die internationale school in Nederland lag het reflectieniveau zoveel hoger. Welke impact wilde ik als designer hebben op de wereld? Ik wist het totaal niet.
Gelukkig kregen we les van gerenommeerde ontwerpers als Aldo Bakker. Toen hij ons een moodboard van onze inspiratiebronnen liet presenteren, toonde ik veel animatie, architectuur, kunst – referenties die hij blijkbaar herkende en waarover hij veel vragen stelde. Zeer directe vragen, maar zacht aangebracht, dat vond ik fijn. Ik antwoordde zonder filters, waarop hij zei: ‘Van alle interessante dingen die je hier toont, is het bijzonderste je eerlijkheid. Probeer die te bewaren.’ Het bracht me eerst van slag, want het leek me een compliment dat je eender wie kon geven. Maar met de tijd bleek dit het beste advies dat ik ooit als designer zou krijgen.
Als je daarin succesvol wordt – iets wat nooit mijn plan was, maar me overkwam – moet je je constant afvragen met welke artiesten of galerieën je wilt samenwerken. Wil ik met deze persoon in zee omdat die superberoemd is? Dat is geen goede reden. Wil ik deze opdracht doen omdat ze gemakkelijk is? Geen goede reden. Het vraagt moed om zo eerlijk te blijven tegenover jezelf. Terugdenken aan Aldo’s woorden helpt altijd. Hij neemt zelf weinig projecten aan, maar ze zijn altijd kwalitatief, dat bewonder ik enorm.
Kort na mijn afstuderen mocht ik artdirector worden bij een topkunststichting in Frankrijk. Contract van onbepaalde duur, good money, tonnen zichtbaarheid. Tegelijk vond ik het zonde om mijn eigen project los te laten, want dat was al in Elle, Vogue en twee nationale musea getoond. Ik wilde die praktijk verder ontwikkelen, maar was nog te veel een pleaser om dat tegen de stichting te zeggen. Ik zei dan maar dat ik voldoende vrije dagen wilde, waardoor ze in mijn plaats beslisten dat ik de job niet kreeg. De daaropvolgende jaren als zelfstandige waren heel moeilijk, maar ze brachten me wel ervaringen en ontmoetingen die ik anders nooit had gehad.
Toch worstel ik er nog mee. Ik word nu zo veel gevraagd dat ik twijfel over wat het volgende is dat ik moet maken. Maar ik probeer dappere stappen te zetten. Zo nam ik onlangs assistenten aan en begon ik in een nieuw atelier, dubbel zo groot als het vorige. Ik ontwikkel nieuwe collecties en materialen, zonder echter mijn eigenheid te verliezen. Ik blijf de dingen maken die ik mooi vind en waarvoor ik inspiratie vind in de natuur – elke keer als ik ga skiën, klimmen of aan canyoning doe, is het een reminder: wees zo ongefilterd als de natuur, heb het lef om soms nee te zeggen.
Ook in mijn persoonlijk leven probeer ik steeds eerlijker te zijn. Het lijkt tegenwoordig taboe om op dagelijkse basis je affectie te uiten, maar een van de dingen die me het meest spijten, is dat ik verliefd was op een heel bijzondere man en dat voor hem verborg, uit angst voor afwijzing of de kans dat hij de diepte van mijn gevoelens niet zou vatten. Dat zou ik niet meer doen.’
roxanelahidji.com contemporarydesignmarket.be
