Oase van licht achter een zwarthouten gevel: ‘Alsof we permanent in Oostenrijk zitten’

Ga nooit af op een eerste indruk. De strakke, zwarthouten gevel van Kati en Hugo’s woning mag dan een gesloten karakter doen vermoeden, het contrast met het interieur kan niet groter zijn.

De Vlaming pronkt al eens graag. Aan de hand van een statige poort, een uitgestrekte voortuin of een sierlijke gevel krijg je vaak al een glimp van wat je binnen mag verwachten. De woning van Kati en Hugo geeft op het eerste gezicht weinig prijs. De gevel in zwarthout houdt zich bescheiden op de achtergrond en laat het weelderige groen en de hoge bomen het verhaal vertellen. Zelfs de metershoge voordeur verdwijnt visueel.

Zo gesloten de gevel, zo open het karakter eens je binnenwandelt. Kati: ‘Mensen reageren altijd verbaasd: het ruimtegevoel, de lichtinval en de open indeling, dat hadden ze duidelijk niet verwacht.’

No-nonsense

In het indrukwekkende boekenrek dat een volledige wand inneemt, staat het boek Buitengewoon Belgisch Bouwen. Hierin leerden Kati en Hugo het werk van architect Hans Verstuyft kennen. Hugo: ‘Zijn stijl is overzichtelijk en open, heel puur ook. Hij is architect, maar ook een interieurvormgever met een bijzonder esthetisch gevoel. Iemand die meedenkt en vervolgens nog een paar stappen verder denkt.’

Het koppel woonde bijna dertig jaar in Keerbergen, op een stuk grond van 30 are omringd door bossen. Na een korte stop van zo’n drie jaar in Antwerpen kwamen ze vorig jaar terug thuis: het verlangen naar rust en natuur bleek te groot. De woning die ze voor ogen hadden, moest compact en open zijn. Dat werd een woning die opvalt door de tegenstellingen. Net als het overal aanwezige kleurduo zwart-wit contrasteert de gesloten voorgevel met de binnenkant: Hans speelt met hoge plafonds, grote ramen en open ruimtes tegenover meer intieme plekken aan de hand van niveauverschillen. Zo liggen de woonkamer en het slaapgedeelte enkele trappen hoger, waardoor je visuele afwisseling krijgt. Tegelijk staan alle ruimtes in verbinding, als kamers zonder gangen, door de open structuur: hier bots je niet op deuren. Kati: ‘Alleen de keuken wilde ik wat meer verbergen: ik ben nog van de generatie die niet graag met zicht op potten en pannen eet. Koken doe ik nu met zicht op het bos, de afwas blijft verscholen achter een wand.’

Niet alleen in de keuken, maar overal in de woning geldt: een minimum aan materialen en kleuren voor een maximum aan rust. De kleur van de houten gevel wordt doorgetrokken in de vloer, verder zie je een mix van beton, natuursteen, witte wanden en inbouwkasten. Hugo: ‘Hans heeft een no-nonsense functionele stijl waar wij helemaal voor vallen. Nergens gebruikt hij opvallende handvatten of scharnieren, alles lijkt te verdwijnen en in elkaar over te vloeien. Tegelijk is hij een meester in details waardoor het altijd boeiend blijft.’ Zo herhaalt hij het lijnenspel van de houten gevel ook binnen, doorbreekt hij het klassieke lijnenspel van de houten vloer of borstelt hij de geverfde muren en kasten waardoor ze structuur krijgen en naadloos overgaan in de wand. Hugo: ‘Zelfs de deurbel is zo mooi weggewerkt dat bezoekers die soms niet vinden.’

Waar is de badkamer

Het pronkstuk van de woning hield de architect tot het einde achter: voor de badkamer ontwierp hij een gestileerde wastafel in natuursteen, een marmergroeve in het Italiaanse Vicenza realiseerde het loodzware werk. Kati: ‘Onze kleinkinderen vinden het geweldig om hun tanden tegenover elkaar te poetsen. Ikzelf heb hier altijd het gevoel dat ik op een gezellig marktpleintje in Frankrijk of Italië sta.’

Zoals in elke ruimte valt ook hier de visuele rust op. Hugo: ‘Hans heeft enorm veel slimme opbergplekken voorzien.’ In de badkamer zitten achter een kastwand een grote spiegel en allerlei opbergvakken om tandpasta, dagcrème en andere gebruiksvoorwerpen achter te verstoppen. Zelfs de badkamer zelf zit achter een wand die een vervolg van de kastwand lijkt. Kati: ‘Toen ik de nieuwe glazenwasser onlangs vroeg om in de badkamer te beginnen, kwam hij na een tijdje terug: ‘Excuseer mevrouw, ik vind uw badkamer niet…’

Wakker worden gaat hier volgens een vast ritueel: de automatische verduistering schuift langzaam omhoog, waarna Kati en Hugo vanuit hun bed naar de tuin kijken. Die is weelderig, wild en elegant, met kronkelende wandelpaden om tussen het veelvoud aan kleuren en geuren te verdwijnen. Hugo: ‘De tuin moest een groot contrast vormen met de strakke lijnen van het huis. Landschapsarchitect Erik Dhont koos de beplanting zo dat de verschillende bloeiperiodes in elkaar overlopen en de tuin er het jaar rond telkens anders uitziet.’ Ook het ingesloten terras was een bewuste vraag: in hun vorige woning was het terras open, dit voelt veel gezelliger. Bovendien houdt het zwarthout de warmte vast, waardoor je van lange avonden buiten kunt genieten. Kati: ‘We gaan graag en vaak naar de bergen. Hier voelt het alsof we permanent in Oostenrijk zitten.’