Niks meer aan doen: van de stad naar een boshuis in jarenzeventigstijl

In het bos, daar staat een huisje. Een brutalistische bungalow uit 1969 om precies te zijn. Eef Rombaut en Koen Keppens lieten die bewust volledig in zijn jus. ‘Eigenlijk koop je geen huis, maar een leven.’

Eigenlijk zochten Eef en Koen een lap bosgrond met een vijver. Zo’n afgelegen plekje waar ze ooit een weekendchalet op konden bouwen. ‘Ik had nood aan een cocon waarin ik me kon terugtrekken om te schrijven’, zegt Eef Rombaut. Als echte stadsmensen stond verhuizen uit hun herenhuis in Sint-Niklaas niet in hun draaiboek. Tot Eef en passant in Waasmunster tussen de bomen een geel ‘Te koop’-bordje zag staan. ‘Toen ik ging kijken, kwam er plots een oudere man uit de bungalow. ‘Kom maar binnen’, zei hij vriendelijk. Anderhalf uur later had die man me zijn levensverhaal verteld, en wist ik: ik wil hier wonen. Eigenlijk koop je geen huis, maar een leven. Ik had het gevoel dat wij de juiste mensen waren om het volgende hoofdstuk te schrijven. Ik wou verder bouwen aan dat verhaal, in plaats van het af te breken.’

Levensboom

Het verhaal is te uniek om te negeren. De onbekende architect Jean-Pierre De Fauw bouwde de bungalow in 1969 voor meneer en mevrouw Schelstraete: een vooruitstrevend koppel in de radiotherapie, dat de afdeling nucleaire geneeskunde aan het UZ in Gent mee heeft opgericht. ‘Toen mevrouw Schelstraete zich levensgevaarlijk verbrandde na een ongeval met een frietketel, bouwde haar man een binnenzwembad voor haar revalidatie. Voor onze vier kinderen is dat natuurlijk een zaligheid’, zegt Eef.

‘De radiotherapeuten waren twee exacte geesten, die – vreemd genoeg – ook gefascineerd waren door Noorse mythologie. Daar zijn nog sporen van. Buiten aan de voordeur hangt een kunstwerk in een soort runenschrift. En in de voortuin plantte het koppel een yggdrasil, een mythische levensboom die de onderwereld met de kosmische dimensie verbindt. De tak die in onze inkom hangt, had voor de vorige bewoner een spirituele betekenis. Het gekke is: toen ik op dit huis stootte, had ik net The Overstory van Richard Powers gelezen: een prachtig boek over negen mensen die de bijzondere kracht van bomen ervaren hebben. Daardoor voelde ik een connectie met de vorige bewoners, ook al waren ze met compleet andere zaken bezig dan wij. In dit huis komen onze verschillende leefwerelden bij elkaar: wetenschap en kunst, ratio en creativiteit, mens en dier, natuur en architectuur.’

Cohousen met het bos

Op vraag van de radiologen werd de architectuur in beton en baksteen afgestemd op de natuur. De bungalow is echt ontworpen om te cohousen met het bos. Het huis wordt bijna opgeslokt door de bomen rondom. De weg naar de voordeur is zelfs een boswandeling op zich. En de handgevormde bakstenen hebben zodanig de tinten van het bos opgenomen, dat ze op boomschors beginnen te lijken. Ook binnen in huis is het bosgevoel nooit ver weg. In de leefruimte kadreren hoge ramen de dennenstammen, zodat het plafond lijkt te zweven. ‘We wonen dicht bij de afrit, maar toch voelt het alsof we heel afgelegen zitten’, zegt Koen. ‘Mensen komen hier ook meestal langs de achterdeur binnen. Net zoals op het platteland.’

Sinds Eef en Koen – een gelauwerd muziekfotograaf – hier twee zomers geleden introkken, is er nauwelijks iets veranderd aan het huis. ‘We hebben eigenlijk niks verbouwd. De circulatie is nog exact dezelfde als vroeger, zelfs het tapijt is nog origineel. De buffetkast hebben we van de vorige eigenaar overgekocht. En zijn zwarte kat Mira hebben we ook overgenomen, die hoorde bij het huis’, zegt Koen. ‘Op de een of andere manier past onze collectie vintage meubilair hier wonderwel. Al heb ik ook zelf nog wat kasten gemaakt, in de stijl van de bungalow.’

Cadeautje van banksy

Het resultaat is een woning die het midden houdt tussen een teletijdmachine en een filmset à la Mad Men. Maar dan wel met serieus wat hedendaagse toetsen, vooral qua kunst en fotografie. ‘Er hangen hier een paar levensgrote concertfoto’s van The National en Florence and The Machine, geshoot door Koen. We proberen ook werk te kopen van artiesten waarin we geloven, zoals Mous Lamrabat, David Bray, Verne, Sarah Eechaut, Lieven Segers, Thomas Sweertvaegher en Patricia Ghijsens-Ezcurdia’, vertelt Eef. ‘Maar het bijzonderste ‘kunstwerk’ uit onze bescheiden collectie is toch van Banksy. Die zijn we op onze huwelijksnacht in New York toevallig tegengekomen. We waren aan het rondwandelen, toen plots Banksy’s gigantische truck opdook. Als een Magere Hein reed hij rond op een basketbalplein, dat verlicht was met discolampen. Zijn gezicht hebben we niet kunnen zien, maar we kregen wel een poster in onze handen geduwd. Die hebben we als souvenir bewaard.’

Een chalet met vijver is het niet geworden. Maar Eef hoor je niet klagen: dit huis is ook best een inspirerende schrijfplek. Hoe het licht er verandert, hoe de bomen tegelijk rust, geborgenheid en kracht uitstralen: het heeft allemaal zijn effect op haar kinderboeken. ‘Als ik vroeger sneller over stadsdieren schreef, dan gebruik ik nu gemakkelijk bosdieren. Dat speelt onbewust mee in mijn fantasie’, zegt Eef. ‘Het huis inspireert niet alleen ons. Er zijn hier al campagneshoots geweest en videoclips opgenomen. Koen en ik hebben het al ondervonden: dit is een huis dat uitnodigt tot creativiteit.’