Krap appartement wordt knappe penthouse: ‘Ik heb hier een million dollar view op Antwerpen’

Wonen in een penthouse, dat klinkt groots en onbetaalbaar. Ben Van Dessel maakte er zijn luxueuze microversie van, met wat hulp van verschillende IKEA-hacks. Met als kers op de taart een waanzinnig zicht op de Antwerpse skyline.

Je bent jong en je wilt wat. In het geval van architect Ben Van Dessel is dat klein en hoog wonen. Na een tijd samenhokken met een hoop vrienden – iedereen vloog uit naar eigen starterswoningen – had hij nood aan een grootstedelijke vibe, zoals in New York of Parijs, maar dan in Antwerpen en zonder verstikkende lening. “Alles wat de makelaar me liet zien was te goed in orde, terwijl ik echt alles kapot wilde kunnen maken”, weet hij nog. Het kwam de huizenverkoper goed uit. Aan de Rooseveltplaats wist hij van een dakappartement van 46 vierkante meter waarvan hij niet goed wist wat ermee aan te vangen. “Die locatie stond dan wel bekend als wat bric-à-brac, aan de rand van een louche deel van Antwerpen. Na een bepaald uur op straat komen was zogezegd om problemen vragen. Nu het plein volledig is heraangelegd komt iedereen hier wel samen. Veel dichter bij het grootstadgevoel kom je niet.”

Ziek zicht

Dat de makelaar niet meteen zag welke kant het uit moest met het appartement, is begrijpelijk: drie minuscule kamertjes, de keuken en badkamer waren in een hoekje gepropt. Alles uitgeleefd en oud. “En niet op de charmante manier, met waardevolle authentieke elementen”, lacht Ben. De grote vensterpartijen die het appartement in zijn volledige lengte met het terras verbinden, inclusief fenomenaal uitzicht over het noorden van de stad, gaven de doorslag. Een zieke meerwaarde, aldus de jonge architect. Ook al kan hij er maar de helft van het jaar gebruik van maken wegens te koud, te nat of winderig. “Die twintig vierkante meter extra buitenruimte zorgt ervoor dat je gedachten kunnen afdwalen. Hier besef je pas hoe mooi de lucht eigenlijk wel kan zijn, zelfs op een grijze dag. Daarbeneden, op straat, heb je die luxe niet. De zon gaat zo vaak spectaculair onder.”

Dat hij alles zou openbreken was evident, net als het plan om de keuken te vergroten. Die moest integraal deel uitmaken van de leefruimte, waarin ook een tafel en zithoek moesten passen. Bepaalde compromissen waren niet uit te sluiten: Ben heeft geen tv-hoek en ook geen zetel in de klassieke zin van het woord. “Die heb ik ook niet nodig in de levensfase waar ik nu in zit. Mensen focussen nog te vaak op het meteen hebben van grote ruimten en gigantische meubelen. Maar waarom? Als je in de stad woont, gebeurt alles daarbeneden, niet in je woonkamer.”

Als alternatief verbreedde hij de in beton verankerde vensterbank met zo’n vijftig centimeter. Eronder verwerkte hij een verwarming en opbergruimte. Omdat hij het uitzicht niet wilde blokkeren, maar toch comfortabel genoeg wilde zitten, werkte hij de multiplex bank af met een matras en twee losse maar stevige driehoekige kussens. Geïnspireerd op de modulaire zetel van Edra – On The Rocks van Francesco Binfaré – maar Ben heeft ze eenvoudigweg laten maken via kussensopmaat.nl. “Je kunt verrassend veel interessante alternatieven vinden op websites die op punt nl eindigen”, geeft hij mee als tip.

Ajuinrood

Een deel van de keuken bestaat uit een IKEA-hack: de corpussen komen uit het depot van de Zweedse meubelhal, alles erop of errond is ontworpen door Ben om de ruimte zo efficiënt mogelijk te benutten. “Als architect sta ik altijd aan de andere kant. Voor mijn eerste eigen project wilde ik zoveel mogelijk zelf doen. Ik heb er veel uit geleerd. Onder andere dat aan mij geen schilder of stukadoor verloren is gegaan”, lacht hij. Al zouden we dat durven te betwijfelen. De multiplex keukenkasten en de zitbank lakte hij op verschillende manieren. Onder het aanrecht met een kwast in meerdere lagen voor een meer opaak effect. Rondom de oven met een verfrol, waarna hij de verf uitsmeerde met een vod zodat de vlammen van het hout zichtbaar zouden blijven. De zitbank zweeft er qua afwerking tussenin. De kleur is geïnspireerd op rode ajuinen. Letterlijk: omdat hij er zo verzot op is, nam Ben er een mee naar de verfwinkel om de juiste tint te vinden. “Van nature gebruik ik weinig kleur in mijn projecten. Ze zijn vaak moeilijk om te combineren. Hier wou ik dat wel.”

Ajuinrood was de eerste kleur die hij vastlegde. Zijn zelfgemaakte eettafel en het tapijt hebben er intussen al verschillende andere gehad. Net als het gordijn rondom de slaapkamer, dat hij bijkleurde met textielverf. De kwelling van de ontwerper, zegt hij zelf: over alles heeft hij al talloze ideeën gehad. Maar niet voor de badkamer. Dat is misschien wel zijn favoriete plek. Hij combineerde er zwarte tegels met matte en blinkende oppervlakken. Daardoor glinstert het licht van buitenaf door de glazen wand die de ruimte van de slaapkamer scheidt. “Ik kan hier douchen met een million dollar view.” En dat is ziek.