Kakofonie in harmonie: kijk binnen in het huis van decorateur Frederiek Van Pamel

Zijn job brengt hem over de hele wereld, fragmenten van die reizen krijgen thuis een plek in een eigenzinnige mix. Florist en decorateur Frederiek Van Pamel is een meester in het creëren van sfeer: ‘Mijn interieur is een kakofonie, maar wel in harmonie.’

‘Met welke auto rij jij?’ Ik vind het belangrijk om die vraag te stellen aan mijn klanten. Niet om te weten hoe dik hun portefeuille is, maar je wagen vertelt iets essentieels over je levensstijl, net zoals je schoenen of de kunst in je huis dat doen.’ In zijn eigen garage staat geen Porsche, wel sinds kort een nieuwe BMW, nadat hij jarenlang tweedehandswagens kocht. Zijn schoenen koopt hij al sinds zijn zeventiende bij Paul Smith, in zijn woning vind je zowel rommelmarktvondsten van 150 euro als honderd jaar oude vazen. Een wandeling door zijn huis voelt als een kleurrijke wereldreis: aardetinten uit Marrakech naast feloranje Chinese lak, Franse moulures boven een wandkast uit Thailand, Italiaans marmer en Vlaams borduurwerk, industrieel naast boudoir, warm en aaibaar tegenover hoogglans. ‘Het is hier een kakofonie van stijlen, maar alles is wel in harmonie.’

Drie jaar geleden tekende florist Frederiek Van Pamel voor zijn grootste project ooit: in het centrum van Brugge viel hij voor een 1000 m2 tellend achttiende-eeuws pand. Die ruimte betekende heerlijk wonen, maar gaf ook figuurlijk de ruimte aan heel wat professionele plannen. Toch was het vooral de tuin die hem overtuigde. ‘Ik wou eindelijk ook eens gras onder mijn voeten. Een terras, een koertje, meer heb ik nooit gekend. Dit weekend lag ik met ons dochtertje in het gras te spelen, onze hond sprong enthousiast rond. Simpel geluk. ‘Ga je op vakantie dit jaar?’, vroegen klanten de laatste maanden regelmatig. Néé zeg, ik ben er al!’

Gratis gluren

Het pand, dat aanvankelijk aan een adellijke familie toebehoorde en waarin sinds de jaren zeventig een dokter huisde, werd volledig gestript. Hoe het er zou gaan uitzien, stond uitvoerig in een 45 pagina’s tellende paper neergeschreven. Frederiek: ‘Het hele project was ambitieus. Ik ben beginnen te schetsen en schrijven zonder rem op. Het was financieel logischer om het in stappen aan te pakken, maar ik wou met een totaalplaatje komen.’ Dat werd een woning, maar ook een winkel en een tuin met zwemvijver. In de orangerie is er ruimte voor private dinners met Sergio Herman als huischef. Er worden exposities, benefietavonden en tuinconcerten georganiseerd. Dit najaar opent een luxueuze bed and breakfast in het bovenste gedeelte, bovendien fungeert het pand als kijkwoning en kun je doorheen de dag in de tuin iets drinken. Dat betekent dat er op doordeweekse dagen iemand met een kopje koffie in de hand naar binnen kan kijken. Frederiek: ‘De grens tussen privé en praktijk is dun, maar dat is een bewuste keuze. Sluit ik om zes uur de winkel, dan kunnen wij ook genieten van deze plek. Dan wil ik wel het offer brengen dat er soms iemand een glimp van mijn keuken of woonkamer wil opvangen. Daarnaast wil ik de luxe hebben om iemand mijn huis te tonen wanneer het klikt.’

Maar er zit meer achter de warmte in en rond deze woning, zowel visueel als gevoelsmatig. ‘Ik heb nooit een compliment of een schouderklopje gekregen, mijn talent werd weggelachen. Dat heeft van mij een doorzetter, maar ook een gever gemaakt. Ik ben rechtgekrabbeld, heb hard gewerkt en nu woon ik hier, een plek waar ik mijn eigen wereld heb kunnen creëren: ik voel me bevoorrecht en dat geluk wil ik delen.’

Iets meer naar links

Achttien jaar geleden werd Frederiek in een VRT-reportage als ‘sfeermaker’ geïntroduceerd. Verschrikkelijk vond hij dat, maar gaandeweg zag hij in dat het eigenlijk een mooie samenvatting is van wat hij doet. Zijn woning is zijn visitekaartje. Het is amper te geloven dat zijn vorige woning wit en strak was. Frederiek: ‘Ik wou dat niet meer. Blader ik door magazines, dan zie ik overal hetzelfde. Het ontbreekt veel mensen aan lef.’

Het lef zit hier in het uitgesproken kleurgebruik, het patchwork van stijlen, de spannende contrasten en de mix van verhalen. Dat lijkt een zotte mix, maar elke keuze is doordacht. Zeer doordacht zelfs, soms tot ergernis van de vakmensen die de werken uitvoerden. Zo moesten de mooi afgewerkte eikenhouten keukendeuren in brand gestoken worden volgens een oude Japanse techniek. Het interieur van de nieuwe lift werd gesloopt om er een sfeervolle plek van te maken. In de deuren wou Frederiek tapijten verwerken, voor de slaapkamer moest de schilder verschillende soorten verf mengen om een extra ruw effect te verkrijgen…

Ook de tuinmannen lachten al eens groen. Frederiek: ‘Terwijl vier man een loodzware topiaire, een sierlijk gesnoeide plant, plaatsten, ging ik voor élk raam staan om het zicht te checken. Dat ging dan om twee centimeter naar links om bij het volgende raam in te zien dat het eerder drie centimeter naar rechts was. Gek werden ze van mij. Maar nu drink ik elke ochtend koffie met zicht op de tuin en ben ik nog élke dag onder de indruk. Bovendien blijft het spannend om te kijken. Mensen verwachten bij een tuinontwerp dat ze de hele oppervlakte kunnen overschouwen. Maar een tuin moet een belevenis zijn, je moet moeite doen om het volledige plaatje te zien. En dat is ook zo in mijn woning. ‘