Interieurontwerper Nicolas Gazeau gaf zijn huurhuis een persoonlijke touch

Als je een woning huurt, moet je je die op een creatieve manier eigen maken. Met muren vol kunst bijvoorbeeld. De Franse interieurontwerper Nicolas Gazeau doet het voor in een voormalig schilders-atelier in Montmartre. ‘De kamers doen me denken aan de vertrekken in een Venetiaans paleis.’

Kunst heeft altijd een belangrijke rol gespeeld in het leven van de Franse interieurdesigner Nicolas Gazeau. Op zijn achtste kreeg hij zijn eerste doos gevuld met potjes Oost-Indische inkt en als kind was hij altijd aan het tekenen. ‘Ik kon er mijn verbeelding in kwijt’, vertelt hij. Hij studeerde kunstgeschiedenis aan de Sorbonne en schreef een thesis over de collectie van Paul Marmottan, naar wie het Musée Marmottan in Parijs is vernoemd. Een van de eerste flats waar Gazeau woonde in de Franse hoofdstad lag pal aan de École des Beaux Arts. Tegenwoordig woont hij in een voormalig schildersatelier in Montmartre.

Het was niet alleen de link met de kunst die hem zo aantrok in het appartement; hij zocht ook een stek met een woonkamer die groot genoeg was voor het prototype van een zitbank die hij had ontworpen. De ‘Cocoon Sofa’ is geïnspireerd op de klassieke Britse wingback chair, een oorfauteuil, die uitzonderlijk hoog en diep is. Dit appartement is daar perfect voor, want de plafonds zijn een indrukwekkende 5,6 meter hoog. ‘De kamers doen me denken aan de vertrekken in een Venetiaans paleis’, zegt Gazeau. Hij volgde opleidingen bij twee meesters op het gebied van klassieke interieurs: Alberto Pinto en François-Joseph Graf, en richtte vervolgens eind 2011 zijn eigen bedrijf op.

Visueel drama

Het appartement telt één slaapkamer en is gevestigd in een gebouw uit 1930, op minder dan honderd meter van de Moulin Rouge. Gazeau was totaal niet vertrouwd met de buurt, die nogal een slechte reputatie heeft wegens de seksshops en de prostitutie. ‘Dat schrikte me een beetje af,’ geeft hij toe, ‘maar eigenlijk is het een echte bohemienbuurt met een boeiende mix. Hier wonen veel kunstenaars en mensen uit de televisiewereld.’ Volgens de conciërge hebben er in zijn appartement een aantal bekende figuren gewoond: actrice Élodie Bouchez en balletdanseres Marie-Claude Pietragalla, om er twee te noemen.

Omdat het een huurappartement is, kon Gazeau niet zoveel veranderen als hij misschien wel had gewild. Hij kon de glazen deur naar de eetkamer op een andere plek hangen, maar de eigenaar stond erop dat hij alleen neutrale kleuren zou gebruiken bij de decoratie. Wat hem niet verhinderde om het nodige visuele drama te creëren: hij hing de muur waar de open haard is van onder tot boven vol met kunstwerken. Daar kwamen de nodige voorbereidingen aan te pas: eerst maakte hij een gedetailleerde schets waarop niet alleen de positie van elk werk te zien was, maar ook de precieze tussenruimtes. Eén kunstwerk – een twee meter hoog plaasteren beeld van een man uit de jaren 30 – bezorgde hem wat kopzorgen. ‘Het doet me denken aan de film La Belle et la Bête van Jean Cocteau, waarin de personages uit de muren komen’, vertelt hij. ‘Het beeld heeft een tijd ingepakt op de vloer van de eetkamer gelegen omdat ik maar niet kon beslissen wat er de beste plek voor was.’

Anders dan anders

Andere werken van formaat zijn een drie meter hoge werktekening voor een wandtapijt uit 1934 en een gigantische spiegel die gered werd uit een chateau in Normandië. Eromheen hangen verschillende architectuurschetsen (een knipoog naar Gazeaus beroep), een paar etsen van Paul Delaroche, een serie tekeningen van Grieks aardewerk en een opvallend portret van een vrouw, van de hand van de in Oostenrijk geboren kunstenares Mariette Lydis. Zes maanden nadat hij het kocht, vond Gazeau heel toevallig een schets van een paar handen, die een voorstudie voor het werk bleek te zijn.

Een van de oudste stukken is het Jean Pascaud-bureau in de kantoorruimte boven. Er is ook een set sixties-eetkamerstoelen uit een huis in het noorden van Frankrijk, nog met hun oorspronkelijke bekleding, een Ralph Lauren-koffietafel uit de eighties en een moderne sofa in de slaapkamer die François Bauchet ontworpen heeft.

Andere stukken werden speciaal uitgezocht op hun formaat of om hun visuele impact. Zo staat er een stel Modénature-tafellampen van meer dan een meter hoog, en ligt er in de zitkamer een tapijt in Mondriaan-stijl dat je onmogelijk over het hoofd kunt zien. Hoewel Gazeau geen eigenaar is van het appartement, heeft hij er toch een droom kunnen vervullen. ‘Ik wilde altijd al ergens wonen waar het anders was dan anders’, zegt hij. En als hij eindelijk wel een eigen huis koopt, hoe zal dat er dan uitzien? ‘Op dit moment droom ik van een seventiesappartement in de stijl van de films van de Franse regisseur Claude Sautet, met plafondhoge ramen, een weids uitzicht en een balkon. Ik zou het veel minimalistischer inrichten dan hier’, zegt hij, ‘met niet méér objecten dan je op beide handen kunt tellen.’