De wonderlijke woning van Geoffroy Van Hulle en Jo De Poorter: ‘Een ruimte kan niet gezellig zijn als ze niet gedecoreerd is’

Rondwandelen in Geoffroy Van Hulles woning is een reis op zich. Als een goeie fusionchef mengt de Maldegemse decorateur wereldse en klassieke ingrediënten. Maar namedropping of pretentie is niet aan hem besteed. “Een huis moet in de eerste plaats gezellig zijn.”

‘Atelierwoning’ is misschien nog de beste omschrijving voor het huis van Geoffroy Van Hulle. De decorateur gebruikt zijn woning in Maldegem als wissellijst voor zijn vele coups de coeur. Zijn inrichting verandert in functie van zijn smaak en van het seizoen. “En in functie van wat verkocht is aan klanten”, zegt hij. “Ik ben aan weinig spullen echt gehecht.”

Geoffroy Van Hulle wisselt sneller van interieur dan van garderobe. Als je nu bij hem thuis zou binnenlopen, zou de inrichting er al niet meer uitzien zoals op de foto’s in deze reportage. De architecturale basis van zijn woning blijft wel dezelfde: een ruim herenhuis, waar architect Stéphane Boens drie jaar geleden een cosy wintersalon aan toevoegde. Zelf noemt Van Hulle die dubbelhoge ruimte liever zijn ‘atelier’. De inspiratie haalde hij namelijk in de studio van beeldhouwer Antoine Bourdelle (1861-1929): een pittoresk ateliermuseum vlak bij de Fondation Cartier in Parijs. Een aanrader om te bezoeken, al was het maar om de originele ijzeren draaitrap en het bordes te zien, waarop Van Hulle zich baseerde.

Geoffroy de vivre

“Veel collega’s houden niet van het woord decorateur. Ze noemen zichzelf liever architect,” zegt hij, “maar ik ben er echt wel een. Ik kleed ruimtes aan, zoals een couturier een mannequin. Een ruimte kan niet gezellig zijn als ze niet gedecoreerd is.” Gezelligheid en comfort primeren voor Geoffroy Van Hulle. Hij vindt ze belangrijker dan esthetiek. En zeker belangrijker dan namedropping van designers of kunstenaars. “Is een sofa zoveel meer waard omdat er Hermès op staat? Een huis moet in de eerste plaats leefbaar zijn. Veel klanten stappen naar mij omdat ze het gehad hebben met hun minimalistische interieur, waar alles perfect moet liggen. Ze willen een huis waarin ze echt kunnen leven, zonder bang te zijn dat het plaatje niet meer klopt.”

Bij Van Hulle thuis klopt het plaatje natuurlijk wel. Maar dan op een spontane, intuïtieve manier. Het stoort bij wijze van spreken niet als er een boek scheef ligt op zijn salontafel. Zijn interieurs stralen een soort luxueuze gemoedelijkheid uit: je voelt je er meteen op je gemak. Dát is misschien wel Van Hulles grootste talent: hij weet van elke kamer een genereuze plek te maken, waar je je wilt nestelen. En waar je de materialen of stoffen wilt aanraken. “Nergens in dit huis mag je meer dan tien stappen verwijderd zijn van een boek, een drankje of een houtblok voor de haard. Dat is mijn definitie van wooncomfort. Dat is voor mij een thuis.”

Plotwending

Van Hulles huis is als een kortverhalenbundel, waarbij elke kamer zijn plot heeft. De aaneenschakeling van themaruimtes toont niet alleen zijn brede smaak, het zorgt er vooral voor dat zijn huis nooit verveelt: je kunt er haast op reis. Van een tentvormige ‘Empire meets Marrakesh’ zitruimte tot een Jean-Michel Frank-salon met chinoiseries: in zijn woning rondwandelen voelt als een joyride doorheen de geschiedenis van de interieurdecoratie. Wie goed kijkt ziet referenties aan klassieke estheten zoals Renzo Mongiardino, Cecil Beaton, Nissim de Camondo, David Hicks, Yves Saint Laurent en John Soane. “Mijn idolen zijn dode decorateurs”, zegt hij. “Elk van hen was op zijn manier en in zijn tijd inventief. Ik sta op hun schouders. Met historische objecten integreer ik het beste van vroeger in een comfortabel interieur van nu.”

Van Hulle verknipt de codes van zijn leermeesters. Maar wel zonder enige pretentie. “Mijn interieurs moeten het niet hebben van de grote namen aan de muur. Ik moet mijn klanten niet opvoeden. Een canvas met een scheur erin dat drie miljoen euro kost: I don’t get it. Ik geef met veel plezier een trouvaille van de rommelmarkt een ereplaats. En als er toevallig een salontafel van Ado Chale staat, dan is dat omdat ik ’m mooi vind, niet omdat het een herkenbaar duur designstuk is. Zogenaamde investment pieces integreren in een interieur is niet belangrijk voor mij. Wat is de waarde van een meubel of kunstwerk? Ik omring me liefst met stukken met decoratieve waarde. Die zien er goed uit. Je kunt ermee leven. En je hoeft ze niet met handschoentjes aan te raken.”

Autodidact

Van Hulle komt uit een familie van Maldegemse meubelmakers, de zesde generatie intussen. Hij is de eerste telg die decorateur werd. Zijn diploma interieurarchitectuur haalde hij nooit. Aan het KASK in Gent botste hij op onbegrip van zijn docenten, toen hij in tijden van minimalisme klassieke interieurs ontwierp. Maar in de meubelwinkel van zijn moeder kon hij wél zonder diploma aan de slag. De hoekjes die hij er inrichtte met brocante en landelijk antiek verkochten vlotter dan de maatmeubelen uit de winkel. Zijn naam deed al snel de ronde in Maldegem en omstreken.

Via via kreeg hij de vraag om enkele appartementen en woningen in te richten in de klassieke landelijke stijl, waar hij toen voor stond. De bal ging aan het rollen. Geoffroy Van Hulle startte een carrière als autonoom decorateur, los van de winkel van zijn moeder. “Decoreren is een talent, maar eentje dat je wel kunt trainen. Ik doe dat door veel te reizen, nieuwsgierig te blijven en hotels te bezoeken: plekken die ontworpen zijn om mensen te ontvangen.”

Wie zijn showroom in Maldegem of Knokke nu binnenloopt zal zien dat zijn stijl is geëvolueerd naar eclectisch maximalisme. Daarvoor weten zijn klanten van Knokke tot Londen, van Parijs tot Amsterdam hem te vinden. “Ik heb een bepaalde stijl, maar geen echte signatuur. Er zijn wel elementen die altijd terugkomen, zoals een verweerde spiegelwand. Maar ik probeer in mijn interieurs vooral veel variatie te stoppen, zodat mijn signatuur onzichtbaar wordt. Het is niet de bedoeling dat mijn handtekening op de muur staat. Ik ontwerp voor een klant, niet voor mezelf.”