California Love: jarenzestigbungalow meets het Amerikaanse modernisme

Het lijkt een restauratie, maar deze jarenzestigbungalow in Kapellenbos is verdubbeld in oppervlakte. Architecten Francesca Bonne en Veerle Van de Walle van Altu luisterden goed naar Schindler, Koenig, Neutra én naar hun opdrachtgevers: een koppel Antwerpse estheten.

Donald Peeters en Veronique Van Loock zijn twee estheten met modebloed. Zij studeerde beeldende en architecturale vormgeving en werkte jarenlang voor het Belgische modebedrijf Bellerose. ‘Nu ben ik merchandiser bij het Nederlandse designerlabel Humanoid. Ik ben de brug tussen het commerciële en het designteam’, zegt ze. Donald is de neef van Michael ‘Tommy Hilfiger’ Arts en startte ook bij Bellerose. Anderhalf jaar geleden begon hij een innovatief vastgoedconcept: Made.

Al sinds jaar en dag is Donald gefascineerd door het Amerikaanse modernisme en de Case Study Houses: het experimentele architectuurprogramma dat het magazine Arts & Architecture tussen 1945 en 1966 uitschreef voor goedkope prefabwoningen in industriële materialen. ‘De Case Study Houses kaderen in de wederopbouw na de Tweede Wereldoorlog’, zegt hij. ‘Fantastisch hoe architecten als Richard Neutra, Pierre Koenig en Craig Ellwood die opdracht interpreteerden. Hun architectuur blijft een referentie voor veel generaties.’

Ook voor Francesca Bonne en Veerle Van de Walle: het architectenduo van Altu dat de verbouwing hier aanpakte. Die was best grondig, maar daar merk je eigenlijk weinig van: ze bewaakten de mid-century vibe bijzonder goed. ‘Het huis vroeg om zo’n discreet antwoord’, zegt Francesca. De jarenzestigbungalow staat in een naoorlogse wijk vol zomerhuizen van mensen die in Antwerpen stad woonden. Die geschiedenis past wonderwel bij Donald en Veronique: zij verhuisden zelf uit hartje Antwerpen naar de buiten. ‘Ik hield wel van die kosmopolitische dynamiek in het centrum. De afspraak was: als we ooit elders gaan wonen, dan moet het wel iets radicaal anders zijn dan de stad. Het buitenland of het bos’, zegt Veronique, die als carrièrebreak twee jaar vrijwilligerswerk deed in Midden-Amerika. ‘Drie jaar hebben we huizen bezocht, maar nooit voelden we een klik. Zodra ik dit terrein opkwam, voelde ik: dit is het.’

Van Hopper tot Schindler

Hoe charmant de bosrijke ligging ook was, met zijn splitlevels, asbest en minikeuken toonde het originele huis uit de sixties toch zijn tanden. Bovendien was het te klein voor Donald, Veronique en hun twee jonge kinderen. ‘We hadden wat meer plaats nodig. En we wilden meer connectie met de tuin’, zegt Veronique. Een grondige ingreep drong zich op, zonder het originele karakter van de woning te verpesten. ‘We kozen ervoor om aan de L-vormige bungalow een L-vorm toe te voegen. De volumes zijn in elkaar geschoven, zodat het lijkt alsof het huis er altijd zo heeft uitgezien’, vertelt Veerle. ‘Het originele idee van de splitlevelwoning hebben we doorgetrokken naar het nieuwe gedeelte.’ Dat bevat een mastersuite en een bureau: een verzonken plek waar je de tuin vanuit een ander perspectief beleeft.’

‘We voelden niet de noodzaak om hier heel erg zichtbaar onze stempel op te drukken. De architecturale referenties die Donald en Veronique ons voorlegden, zijn ook ónze helden’, zegt Francesca. Van veel details kun je je inderdaad afvragen of ze origineel of toegevoegd zijn. De nieuwe vleugel is gebouwd in dezelfde witgeschilderde bakstenen als het originele huis. En de ramen zijn overal vernieuwd, maar de profielen zijn wel – net zoals bij de originele omlijsting – van aluminium. De architecten wisten de overgang tussen de oude en nieuwe vleugel vakkundig uit: de woning is op een heel natuurlijke manier toegenomen in oppervlakte en in comfort. ‘De buitenhaarden en luifels verenigen oud en nieuw. En ook de vloeren lopen gewoon door. De eerste verdieping is afgewerkt in kalkglanspleister, gelijkvloers met beton en gevernist hout en het verzonken niveau met vast tapijt en tegels.’

De binnen- en buitenhaard

Ook het plafond in de leefruimte speelt met die verwarring tussen oud en nieuw: de gelakte panelen van meranti multiplex zijn nieuw, maar roepen de Hopperachtige sfeer op van Philip Johnsons Four Seasons-restaurant (1959) in het New Yorkse Seagram Building. Ze geven de living een warme gloed én ze reflecteren het zonlicht de hele dag door. Bovendien zijn de panelen ook gebruikt onder aan de buitenluifels, eveneens een toevoeging van de architecten. ‘Net als de betonnen vloeren maken ze de connectie tussen binnen en buiten. En tussen het oude en nieuwe gedeelte’, zegt Veronique. ‘De buitenhaard is nieuw, net als de betonnen buitenbar, die de verbinding maakt met de keuken. Ik wou graag koken met zicht op de tuin. De binnenhaard zat er wél al, maar Francesca en Veerle maakten hem dubbelzijdig.’

‘Die haard is nu het centrum van de leefruimtes, net als in het Schindler House (1921) in West Hollywood,’ zegt Veerle, ‘hij connecteert de zit- en eethoek op een organische manier.’ Dankzij de betonnen sokkel wordt het haardmeubel zelf een volwaardige zitplek, die zachtjes de hoek omdraait. Die vloeiende vormen rond de haard komen ook terug in het terras: een referentie aan de kidney pools die je weleens ziet aan modernistische villa’s. ‘Gingen ze hier niet dood in de winter, we hadden hier gigantische cactussen geplant in de tuin’, zegt Donald. ‘Het is hier een stukje Los Angeles in België. Binnen en buiten lopen we de hele tijd op onze blote voeten rond, alsof we op vakantie zijn.’

Altu

Bureau van Veerle Van de Walle & Francesca Bonne, die elkaar als student leerden kennen in Gent.

Veerle studeerde architectuur in Gent en Valencia en innovatiemanagement bij Vlerick. Francesca is ingenieur-architect (studies aan UGent en Paris-La Villette).

Veerle liep stage bij architecten de vylder vinck taillieu, Bill Cosman en Doorzon, Francesca bij Kuehn Malvezzi (Berlijn) en Low Architecten.

In 2015 werkten ze samen aan een eerste groot project en sindsdien bleven ze in duo opdrachten doen.

Altu doet architectuur- en interieurprojecten, maar ook scenografie voor mode-evenementen in samenwerking met Villa Eugénie.

Een dominante Altu-signatuur hebben ze niet: hun sterkte zit in ingetogenheid en een hoge detailgraad.

Altu werkt momenteel aan residentiële architectuurprojecten in België, aan een kantoorgebouw met kunstateliers in Rotterdam en aan de publieke ruimtes van de RED 7-toren in Moskou, in samenwerking met MVRDV en Sabine Marcelis.

altu.space