Binnenkijken: ongezellig rijhuis getransformeerd tot lichtrijke gezinswoning met spectaculaire trap en vintage flair

Negentien woningen verbouwde Nathalie Deckx al het afgelopen decennium. Huizen inrichten heeft ze dan ook in de vingers. “Het liefst zet ik mijn tanden in gewone rijhuisjes waarvan niemand verwacht dat er iets mee te doen valt.” Het beste voorbeeld: haar eigen huis.

Haar eigen huis is zo’n eenvoudig rijhuis. Drie jaar geleden verborg een banale, aftandse gevel een klassieke driekamerindeling op een gelijkvloerse en eerste verdieping, beide verbonden door een zijtrap achter de voordeur. Diep was het ook niet, de bewoonbare oppervlakte hield op waar de keuken vandaag staat. “Maar de lichtinval was er fantastisch”, verklaart Nathalie Deckx haar coup de foudre. “Ik kocht het pand in de zomer. Hoe de zon die dag binnenviel, was ongezien.”

Dat is niet anders wanneer ik haar bezoek in de vroege lente. Sommige rijhuisjes zijn nu eenmaal met hun bakstenen gat in de boter gevallen als het op inplanting aankomt. Of hun eigenaars met hun gat, het is maar hoe je het bekijkt.

Haar eerste bekommernis was dan ook om dat licht zo diep mogelijk binnen te halen. “Uren heb ik hier doorgebracht, telkens op totaal verschillende momenten van de dag. Ik loop dan rond, maak aantekeningen. En altijd heb ik krijtjes bij de hand. Daarmee teken ik wat ik waar wil veranderen.” Zoals het ronde, vensterloze binnenraam van haar thuiskantoor, dat vandaag uitkomt op een monumentale vide.

LEVEN IN HUIS

Van de donkere middenkamer is er vandaag geen spoor meer. Er werd een doorzicht naar de tuin mogelijk gemaakt, het plafond werd neergehaald. Op de eerste verdieping creëerde Nathalie een mezzanine die de oorspronkelijke zijtrap verbindt met een draaitrap naar de tweede verdieping. Vanaf de begane grond kun je je ogen de kost geven aan een visueel spel van cirkels, rondingen en bogen. “Die vide kun je wel een signatuur noemen”, lacht Nathalie. “Ik had er ook zo een in mijn vorige woning. Bij elke verbouwing leer je iets bij en denk je: dit neem ik mee naar de volgende.” Een vide zorgt ervoor dat je geconnecteerd blijft met je huisgenoten, zegt de regel. Terwijl we beneden praten, horen we iemand trippelen, een deur die open- en dichtgaat, waarna een douche begint te lopen. “Je hoort elkaar daardoor meer,” beaamt Nathalie, “maar het brengt ook meer leven in huis. Ik hang soms vanuit mijn bureau met mijn dochter te praten terwijl zij beneden zit. Afgesloten verdiepingen vind ik wat claustrofobisch. Als je met kinderen samenwoont, lijken ze zo ver weg als ze op hun kamer zitten. En vanaf een bepaalde leeftijd doen ze niets anders.”

Dochterlief heeft haar eigen verdieping, net als Nathalie. Die van Nathalie bereik je via een metalen draaitrap en werd als geheel op het oorspronkelijke plat dak bijgebouwd. Dat ging niet van een leien dakje. Technische details worden me bespaard, behalve dat er veel meer uitgebroken diende te worden dan oorspronkelijk gepland.

Van de stress die dat met zich meebracht valt nu niks meer te merken. Het hoogpolige tapijt zorgt voor een geborgen sfeer. Het licht is er ingetogen. Slaapkamer, badkamer en dressing volgen elkaar op. Je voelt je op hotel, meteen in de mooiste suite.

KOK WORDT WERFLEIDER

Terug beneden schenkt Nathalie me een lekker brouwsel van salie en gember in. Het huis heeft geen zitput, wel een kook- en eetput, merk ik op. De keuken in gelederd marmer en de zithoek in walnoot bevinden zich allebei een paar treden lager dan de rest van de woning, ter hoogte van de tuin. Beide delen staan met elkaar in verbinding via een soort podium in gepolierd beton, waarop een zithoek werd gecreëerd rondom een werk van Rinus Van de Velde. Een gitaar ligt binnen handbereik, net als een platenspeler en een paar vinylplaten, onder andere van Louis Neefs (Nathalie is eveneens van de Kempen), en Daan, haar vriend. Haar collectie agaten is groot, net als het aantal souvenirs uit de vier uithoeken van de wereld. Bij iedere lamp heeft ze wel een verhaal. “Tja, noem mij maar een romanticus. Ik hou wel van het idee dat ik, als ik oud ben, bij elk object dat ik vastneem een herinnering voel opborrelen.”

Terloops vertelt ze dat ze al negentien woningen verbouwd heeft. Architect is ze nochtans niet. Decorateur ook niet, en zeker geen makelaar. Maar een projectontwikkelaar noemt ze zichzelf evenmin. Nathalie koopt vastgoed dat ze, bijgestaan door een klein poule van vakmannen en een architect, opknapt en weer verkoopt. Ook voor opdrachtgevers. Een soort artdirector of creatieve manager is ze, maar dan een die haar handen vuil weet te maken, want de werf leiden doet ze ook.

“Iedereen kent iedereen en weet wat er verwacht wordt, dat is het voordeel van met een vaste ploeg werken. Komen we iets tegen, dan chatten we via WhatsApp. We zijn een geoliede machine”, legt ze uit. En dit terwijl ze dik tien jaar geleden nog kok was en een traiteurzaak runde in het Antwerpse. Veertig was ze toen iemand haar voorstelde om samen huizen te kopen en op te knappen. Binnen de week ging het eerste project van start, intussen werkt ze solo. Ze begon klein met een appartement en groeide stelselmatig. Ze lacht: “Ik heb als kok altijd met plezier borden gedresseerd en met kleur gespeeld. Verbouwen is voor mij zowat hetzelfde.”