‘Dit is het soort plek waar een gehuwde man vroeger zijn maîtresse zag’: binnenkijken bij de ex-hoofdredacteur van de Franse Vogue

Zwart leder en spiegels alom, en een indrukwekkende collectie modefotografie. Welkom in de Parijse garçonnière van Carine Roitfeld, ex-hoofdredacteur van de Franse Vogue: ‘Het soort plek waar een gehuwde man vroeger zijn maîtresse zag.’

Dat Carine Roitfeld in de zomer van 2022 haar intrek nam in dit appartement aan de Avenue Montaigne, lag niet aan de nabijheid van hotel Plaza Athénée aan de overkant, noch aan de Prada-winkel op het gelijkvloers. Wat de ex-hoofdredacteur van de Franse Vogue aantrok was dat het gebouw een portier had – zeldzaam in Parijs. ‘Ik droomde er als kind al van om in dit gebouw te wonen,’ vertelt ze. Het was ook een soort kantelpunt: ‘Verhuizen van de linker- naar de rechteroever van de Seine, dat is een beetje als van downtown naar uptown Manhattan gaan. De mensen zijn zo verschillend. Ik ben geboren op de Rive Droite, in een kraamkliniek waar vandaag de boetiek van Alaïa zit. Dus dit is voor mij als thuiskomen.’

Los van de portier en de stijlverschillen tussen arrondissementen, zag het zeventigjarige icoon veel potentieel in het ‘te perfecte, te minimalistische’ huis, ontworpen door David Chipperfield. Het appartement op het vierde beschrijft Carine Roitfeld als haar garçonnière: ‘Het soort plek waar een getrouwde man vroeger zijn maîtresse zag.’ Het interieur weerspiegelt haar tijd als creatief consultant bij Tom Ford voor Gucci en Yves Saint Laurent. Zowel spiegels als de kleur zwart zijn alomtegenwoordig. Ook de Willy Rizzo-salontafel, met ingebouwde bar in het midden, springt in het oog. ‘Willy was het startpunt van de inrichting,’ zegt ze. ‘Hij ontwierp de zetel en de tafel. Dit moest de plek worden van een echt seventies-meisje. Ik hou niet van nieuwe spullen, ik hou van dingen met een ziel.’

Lees ook: ‘Ontwerpster Natalia Brilli combineert fetisjism en gothic couture in haar fifties appartement’

Boksen in de inkomhal

De vierkante inkomhal van het appartement kreeg de bijnaam ‘de boksring’. Boven de ornamentele combinatie van zwarte en witte marmertegels, kwam een spiegelend zwart vals plafond met achtergrondverlichting. ‘Ik train er ’s ochtends met mijn bokscoach,’ zegt Carine Roitfeld, terwijl ze naar een paar beschermingsbanden wijst dat over de zetel ligt. ‘Ik doe ook aan ballet en ik fiets.’ De NOHrD-hometrainer met eikenhouten frame gebruikt ze ook elke dag, voor het ontbijt. Nochtans ontbreekt elk spoor van een keuken, behalve dan de espresso’s die met regelmaat vanachter een spiegeldeur worden aangevoerd.

Bij elke activiteit wordt met zorg de juiste muziek uitgekozen. ‘Terwijl ik boks, luister ik graag naar de soundtrack van Rocky, en sinds kort luister ik tijdens het fietsen naar de score van Barry Lyndon. Ik werkte lang met Steven Klein (Amerikaans modefotograaf en videoregisseur, gekend om zijn donkere, provocerende en vaak edgy beelden, red.) in Los Angeles. Hij speelde de muziek non-stop heel luid. Best krachtig.’

Coco meets Gainsbourg

Het appartement van de ex-hoofdredacteur van Vogue France is deels geïnspireerd op het huis van Serge Gainsbourg, maar ook dat van Coco Chanel. ‘Wat ik de laatste tijd doe, parfums creëren, komt tevens vanuit mijn bewondering voor haar,’ vertelt ze. ‘Zij bouwde een nalatenschap op. Nadat ik ontslag nam als hoofdredacteur van Vogue, startte ik CR Fashion Book, omdat ik nog steeds hield van het maken en delen van beelden met anderen. Tien jaar geleden begon ik me toe te leggen op mijn eigen geuren. Dat werktempo is helemaal anders dan in de modewereld: het duurt veel langer. Pas in 2018 wreden ze gelanceerd. Maar dit is mijn nalatenschap.’

Voor iemand die zo iconisch en old-school mode ademt, is Carine even humoristisch en zelfbewust als stijlvol: ‘Karl Lagerfeld zei altijd dat ik veel vriendelijker was dan Coco Chanel,’ repliceert ze glimlachend.

Herr Karl en Lady Di

Naast de talloze industrieprijzen op een plank, liggen een ongeopende slof Gitanes, ter nagedachtenis aan haar vader, en een ET-pop. ‘De beste acteur ooit!’, aldus Roitfeld. Eetstoelen zijn vervangen door opvouwbare krukjes met driehoekige leren zitjes, bedrukt met het logo van Alaïa: ‘Ze werden uitgedeeld aan het publiek tijdens een van de shows,’ legt ze uit. Aan de muren hangen portretten van zichzelf, van de hand van haar vrienden Hedi Slimane en Karl Lagerfeld, naast talloze ingelijste schetsen van de overleden Chanel-ontwerper, ‘die als een tweede vader voor me was’.

Bij een foto uit 1968 van model Penelope Tree, met futuristische spiegelaccessoires van Pierre Cardin, vertelt ze: ‘Tom Ford gaf me deze, het begin van mijn verzameling modefotografie.’ Die collectie is intussen even indrukwekkend als ontroerend: een polaroid van een Mario Testino-shoot met prinses Diana, gesigneerd door de Lady Di in eigen persoon. Een selfie van Roitfeld, vertaald naar een dromerig schilderij door de Bulgaarse kunstenaar Radostin Bekirski. De hoge, gespatte ‘Shadow Man’ van New Yorks straatartiest Richard Hambleton, een tijdgenoot van Jean-Michel Basquiat, die samenwerkte met Malcolm McLaren en Vivienne Westwood aan de Witches-collectie (samen met Keith Haring) in 1983.

Slapen in een zwarte doos

Met een volledig zwart interieur vol foto’s en doorspekt met de hoornige krukjes van Rick Owens is Carine Roitfelds appartement chique te noemen, niet sinister. Het heeft, zoals ze zelf zegt, ‘een ziel’. Het klopt precies met haar persona, tot en met de sigarettenrook, de verchroomde asbakken uit de jaren zeventig en de doos met Andy Warhols Interview-magazines die ze ook van Lagerfeld kreeg. Misschien wel het meest Carine-achtige object in het interieur is het fantastische, maar compleet onpraktische gigantische bed. ‘Alles in de slaapkamer is zwart,’ zegt ze, ‘van de gordijnen tot de muren en het leer waarvan ik het bed heb laten maken. Het is veel te ingewikkeld om er lakens op te leggen, dus kruip ik elke nacht gewoon in een slaapzak erbovenop. ‘s Ochtends rol ik hem op en leg ik hem weg. Mijn slaapkamer is mijn zwarte doos. Ik slaap er heerlijk in.’

Lees ook: ‘Binnenkijken bij Natan-ontwerper Edouard Vermeulen’