Volgend weekend wordt het vermaarde Centre Pompidou in Parijs 40 jaar en dat wordt gevierd met concerten, optochten, ateliers, films en een bal. We spreken af op zaterdag 4 en zondag 5 februari.
Destijds was de polemiek rond de bouw van het Centre Pompidou of Centre Beaubourg dat meer op een olieraffinaderij lijkt dan een doorsnee Parijs monument, tot bij ons voelbaar. In de culturele wereld was het de talk of the town. En ik herinner me ook als kind hoe verrast iedereen was die deze spectaculaire creatie voor het eerst zag. Deze half transparante cultuurfabriek was te gek voor woorden. Natuurlijk werd het bezoek pas ongewoon als je de externe lift nam en daardoor een schitterend zicht kreeg op de stad. En aan de voet van het gebouw was het altijd feest met goochelaars, muzikanten en allerlei soorten kunstenmakers. Nu zie je die overal, maar toen was dit hoogst ongewoon, het leken het wel de middeleeuwen die opnieuw tot leven kwamen, weliswaar is een nieuwe jas. Sommige hoopten dat het gebouw snel weer zou verdwijnen. Wat dus niet is gebeurd. Het tegendeel is waar, het Centre Pompidou blijft je verrassen en maakt je bij ieder bezoek ook opgewekt, het is een ‘positieve tempel’.
Feest
Dit culturele centrum opende op 31 januari 1977 de deuren en werd genoemd naar president Georges Pompidou, die de hedendaagse kunsten genegen was. Hij wilde op die plek het culturele centrum van de 20ste eeuw bouwen dat zowel concertzalen als een bibliotheek, musea en tentoonstellingsruimten bevat. Dit mondde uit in een van de eerste grote internationale architectuurwedstrijden met deelnemers uit 49 landen. De winnaars waren de toen nog vrij onbekende Renzo Piano en Richard Rogers die later elk hun eigen weg gingen en ook Pritzkerwinnaars werden. Hun creatie zorgde voor een omwenteling in de architectuur door de creatie van een transparant gebouw zonder gevel, waarvan de ‘ingewanden’ op straat zichtbaar waren. Hoewel niet alle buizen een functie hebben, wat door sommigen net werd bekritiseerd, leek het dus op een chemische fabriek. Wat ook wel past bij zijn inhoud, want in de hedendaagse cultuurbeleving speelt het creatieproces, dus de productie, op zich een prominente rol.
Ondertussen werd het Centre Pompidou een fenomeen en een van de toeristische attracties van Europa waar ruim al 150 miljoen bezoekers op afkwamen. Daardoor ziet het gebouw ook wel een beetje af en wordt het tussen 2018 en 2020 gerestaureerd zonder dat het dichtgaat.
Om dit allemaal te vieren staat er een mooi programma klaar met optredens, atelierbezoeken, concerten, filmvoorstellingen en tot en met een ‘monochroom’ bal waar je van kop tot teen in dezelfde kleur moet zitten. Natuurlijk kan je dan ook de expo’s van Cy Twombly en Gaston Lagaffe of Guust Flater bekijken, hoewel het nu daarvoor wellicht ietsje te druk wordt.
Voor meer info over het programma: www.centrepompidou.fr
Piet Swimberghe
