Architect Wim De Beus bouwt houten huis in de duinen

In een appartement op de dijk zou hij zich opgesloten voelen, hij wou licht en zicht. Dus ontwierp architect Wim De Beus een eigen plek aan zee, een houten woning omringd door zand en duingrassen.

Zo’n weids zicht vertelt alles.’ Wim staat voor de indrukwekkende schuiframen van zijn woonkamer en kijkt naar de tuin, een stukje duin dat overgaat in natuurgebied. ‘Van hier zie je al van ver hoe het weer zal evolueren. Mensen zeggen vaak: ‘Ja maar, dat weer aan de Belgische kust.’ Onzin, de zon schijnt hier zo vaak. Zelfs met een flauw lentezonnetje waan je je in de Provence. Af en toe komt er een bui langswaaien, dat is dan prima voor de planten’

Die planten, dat zijn helmgrassen, duin- en meidoorn, doornroos en andere streekeigen begroeiing op een van de hogere duintoppen van Oostduinkerke. Vier jaar geleden ontdekten Wim en zijn partner Sofie Stoop het perceel. Een grillig, atypisch stuk grond. Het vroeg de nodige verbeeldingskracht, de gedroomde uitdaging dus voor een architect. ‘Aanvankelijk hadden we iets kleins in gedachten. We droomden van een cabanneke aan zee. Heel basic, een hutje dat bescherming bood en waar je kon eten en slapen.’ Dat cabanneke werd Kabano, een vakantiewoning met net iets meer ambitie. ‘Stedenbouwkundig werd ons een woning opgelegd, dus ontwierp ik een huis. Je weet hoe dat loopt: eerst ga je voor één slaapkamer, maar zou het niet leuk zijn als de kinderen geregeld konden langskomen? Dat vrienden konden blijven slapen? Zou een tweede badkamer niet handig zijn? Misschien moeten we ook buitenstaanders laten meegenieten? Zo is het verhaal van de vakantiewoning ontstaan.’

DE PUZZEL KLOPT

Het duinhuis is opgevat als een houten shelter die dankzij het vergrijsde hout in de omgeving verdwijnt. Wim koos voor een duurzaam, geprefabriceerd bouwsysteem in CLT of kruislaaghout. Het toffe aan die bouwmethode is behalve de architecturale vrijheid het snelle resultaat. Het grootste werk gebeurt immers op de computer: vooraf wordt alles tot op de millimeter uitgedokterd. Daarna staat je woning er in geen tijd, de gesloten ruwbouw vraagt amper twee weken. ‘Het is een soort puzzel, maar alles past perfect. Het heeft een zeker spektakelgehalte, ook omdat je op de top van een duingebied bouwt: je zag van ver onze woning groeien.’

Rond het huis vormen houten terrassen uitlopers van de gevel en het interieur. ‘Door deze woning ontdekte ik dat ik graag de handen uit de mouwen steek. Vermoedelijk een erfenis van mijn vader.’ De man werkte als advocaat in Brussel, tijdens het weekend en de schoolvakanties verbleef hij met zijn gezin in een vakantiewoning in Sint-Idesbald. Daar trok hij telkens weer zijn overall aan en begon te knutselen. ‘Ik heb mijn huis letterlijk in elkaar helpen schroeven en vond dat ontzettend tof. Daarna stortte ik me op de terrassen. Toen de schrijnwerker een stapel van het overblijvende gevelhout in de container wilde gooien, kreeg ik het idee om dat subtiel in de badkamer te verwerken. Sindsdien ben ik niet meer gestopt: ik maakte intussen een bibliotheekkast, een bedwand, een stapelbed, kastjes en buitenmeubelen.’

COMMUNICERENDE NIVEAUS

‘Nadat mijn ouders waren gestorven, meed ik lange tijd de Belgische kust. Deze bijzondere plek heeft de liefde voor de zee weer doen opflakkeren. Ik ben graag in Oostduinkerke: het ligt een beetje geïsoleerd, dankzij de duinen aan weerszijden. In de winter is het hier desolaat, in de zomer hangt er een vrolijke, jonge sfeer. Ik zie ons hier wel wonen. Misschien. Daarom bouwde ik een huis voor onszelf, zoals wij het zien en voelen, maar zorgde dat buitenstaanders er ook van konden genieten.’ Concreet betekent dat een no-nonsense-inrichting waarin geleefd mag worden: onderhoudsvriendelijke oppervlakken en makkelijk te reinigen vloeren. Gaat er iets stuk, dan hoeft er niets opengebroken te worden.

Ondanks de bewuste soberheid zijn er toch een aantal aandachtstrekkers. De indrukwekkende vide boven de inkom bijvoorbeeld. Elke ruimte geeft uit op deze zonnige, open plek, bovendien gunt de vide je een blik op de structuur van de woning. Ook de trap valt op, die zit niet in een aparte koker. ‘Het huis moest de duinen volgen. De niveauverschillen deden me voor split level kiezen. Ideaal, want een vakantiewoning vraagt gewoon om communicatie tussen de verschillende ruimten. De trap is een vloeiend verbindingselement tussen de halve verdiepingen.’

Iets subtieler zijn de originele details, zoals de architecturale zigzagspanten in de hoogste slaapkamer, het inox net aan de trap dat aan vissersnetten doet denken, de ruwe touwen in plaats van deurkrukken en een streepje zwart hier en daar. ‘Ik overdrijf niet graag, maar leg wel graag accenten. De zwarte, metalen ramen bijvoorbeeld bieden een welkom contrast met al dat hout. De kern van de woning – vloer, wanden én plafonds – bleef in het brute hout van de constructieplaten, de wanden buiten die schelp werkte ik af met gipsvezelplaten. Ik hou van de warme gezelligheid van hout, maar wou ver wegblijven van het chaletgevoel. Dat is iets voor de Ardennen.’

VA-ET-VIENT

Een afwezige in huis: de televisie. Met zulke grote ramen en zo’n weids zicht klinkt het ook absurd om naar een schermpje te staren. ‘Huurders vinden het prima, mijn kinderen vragen er niet naar. We spelen gezelschapsspelletjes, lezen een boek, gaan vroeger slapen en zijn vooral zeer veel buiten.’ Zeker tijdens de zomer: vlakbij ligt een rustig stuk strand met een zeilclub, bovendien is het hier dan een va-et-vient van vrienden en familie. Altijd is er wel iemand die blijft eten of de zon wil zien zakken. ‘Ik zorgde wel voor wifi, om niet alle communicatie te missen. We houden ervan om af en toe tijdens de week naar hier te komen, te ontspannen en toch ook wat te kunnen werken.’

Ooit waren een buitenverblijf in Italië of à la limite een jarentwintigvilla aan zee meer realistische opties, nieuwbouw bleek echter een betere keuze. ‘Dit stuk grond liet me bouwen waar ik zin in had: een huis met een identiteit en een open karakter. Ik hoef geen huisnummer door te geven als je me komt bezoeken, je zult mijn cabane wel herkennen.’