Alles voor de rust: zo creëer je een prikkelarm appartement

Na een relatiebreuk wist architecte Katrien wat ze wilde: haar eigen loft, ontworpen op haar maat, zonder rekening te houden met iemand anders. Een prikkelarme plek, boordevol licht, maar allesbehalve saai.

Life is what happens when you’re busy making other plans, zong John Lennon in 1980 in Beautiful Boy. Hij schreef het voor zijn zoon Sean. Maar het past evengoed bij het verhaal van deze Antwerpse loft. Drie jaar geleden kocht Katrien Van Goethem dit appartement in een oude koffiebranderij op het Zuid. “Mijn relatie was voorbij en ik wilde een nieuwe start maken. Toen deze plek te koop kwam, twijfelde ik geen moment. Het appartement heeft veel troeven. Het is ruim – 160 vierkante meter – er zijn grote ramen aan weerszijden en het plafond is 4m30 hoog. Alleen moest het volledig gerenoveerd worden. Omdat ik ben opgeleid als architect, ontwierp ik het helemaal zelf. En vooral, helemaal op maat van mezelf, van mijn leven en mijn noden, zonder met iemand anders rekening te houden.”

Weg conventies

Katrien liet zich architecturaal volledig gaan met vloeiende lijnen en veel maatwerk. Ze stripte de bestaande inrichting met een u-vormige verdieping en begon helemaal opnieuw. Het doel: een prikkelarm appartement. “Ik ben een heel actief iemand die veel sport en veel werkt. Als ik na een drukke dag thuiskom, wil ik rust. Een zetel waar ik niet meer uit kom, witte muren waar geen kunst aan hangt en voldoende bergruimte zodat er nergens rommeltjes staan.” Conventies van hoe een klassieke slaapkamer, keuken, zithoek of badkamer er moet uitzien, lapte ze volledig aan haar laars. Zo is de slaapkamer geen echte kamer, maar een nis waar enkel een bed in kan. De douche is een uitstulping van de mezzanine. En de keuken heeft meer iets van een laboratoriumtafel. Veel muren verving ze door semitransparante gordijnen. “Die zorgen voor privacy zonder alles volledig te laten verdwijnen. Oftewel: ze zorgen voor een vermoeden, een suggestie, een mysterie. Dat geeft het appartement extra gelaagdheid. Om diezelfde reden tekende ik ook een groot blok net voor de entree. Daarin zit veel bergruimte en een stuk van de keuken. Maar het zorgt er ook voor dat je niet meteen de hele ruimte overziet. Het creëert een spanningsboog.”

Stukjes van een puzzel

De lichtinval was een van de belangrijkste uitgangspunten voor Katrien, die werkt voor projectontwikkelaar Life. Om te zorgen dat het licht vrij kan stromen, komen de muren nergens tot boven. En op de plek waar de namiddagzon binnenvalt, tekende ze een groot harmonicaraam. Als je dat openzet, wordt de keuken een soort inpandig terras. Zeker door de brede vensterbank. Op de donkerdere plekken van de loft kwamen de badkamer, slaapkamer en dressing. Katrien beschrijft ontwerpen als het leggen van een puzzel waarbij elk passend stukje een beslissing is die weer een stap verder leidt. “De vier kolommen in de ruimte bepaalden waar de muren kwamen. En omdat ik de badkamer wilde verplaatsen naar de andere kant van het appartement, moest ik de vloer ophogen. Anders had ik niet voldoende afschot voor de afvoer. Zo ontstond als vanzelf een zitput”, legt ze uit. “Ik wilde minstens vijf lopende meter kleerkast. In de ruimte die overbleef, propte ik het nachttoilet: klein maar fijn. En toen de badkamer op de mezzanine te klein bleek om er nog een comfortabele douche bij te krijgen, liet ik die uitsteken als een rond volume. Dat maakte op de verdieping eronder ruimte voor twee nissen om boeken en kunstwerken uit te stallen.” Nadat ze alle stukjes ineen had gepast, realiseerde ze de totaalrenovatie in zes maanden tijd.

Hartzeer

Qua materialen hield ze het palet heel beperkt. Omdat het plafond al zo donker gebeitst was, bleef de rest wit. Alles voor de rust, weet je nog. Enkele elementen, zoals de uitstekende douche, kregen een lik hoogglansverf om er echte eyecatchers van te maken. “Het zijn de ‘foliekes’ van het huis en ik wilde ze letterlijk laten schitteren.” Verder voegde ze nog inox toe voor het keukeneiland, Belgisch linnen voor de gordijnen en de zetel. En als accent een opvallend grijs gevlamd fineer van de Italiaanse Memphis-designer Ettore Sottsass. Die gebruikte ze voor het bed en de bank voor het raam. Op termijn wilde ze er ook nog extra keukenkasten mee uitwerken en een bureau in de logeerkamer-slash-keramiekatelier.

Plannen genoeg. Maar toen kwam het leven ertussendoor gefietst. “Veel sneller dan ik dacht, leerde ik iemand kennen. Wim, intussen mijn man, heeft twee dochters.” Overbodig om te zeggen dat het appartement niet meer op maat was. Katrien woonde hier plots nog maar de helft van de tijd. “Elke twee weken kwamen we naar hier, samen met de inhoud van onze koelkast en kleerkast. We beleefden hier heel mooie momenten. Maar voor mij is het heel belangrijk om echt thuis te kunnen komen. Door het constante verhuizen lukte dat hier niet meer. Dat zat in kleine dingen. Als ik een koffie inschonk, rook ik eerst aan de melk voor ik hem erin goot. Mijn band met de plek verwaterde, ondanks alle tijd, moeite en liefde die ik erin had gestoken.” Onlangs kocht ze samen met Wim een woning uit de jaren 70 in Schoten. Binnenkort verhuizen ze. Haar appartement verkoopt ze, weliswaar met hartzeer. “Ik wil niet aan om het even wie verkopen. Kopers die alles willen slopen, maken geen kans. Dat idee kan ik niet aan.” De verhuizing wordt alvast een koud kunstje: bijna alle meubelen zijn ingewerkt in het interieur. “Het is een totaalontwerp waar alles bij elkaar past. Zelfs de gordijnen laat ik hangen. Die zijn van hetzelfde Belgische linnen als de kussens van de zetel. Die horen echt bij deze plek.”