Onze drankexpert schenkt klare wijn en proeft van de nieuwe trends. Deze week signaleert onze wijnkenner enkele druivensoorten die lang miskend zijn geweest, maar tegenwoordig als ware diva’s in de spotlight staan.
Oh ironie: de druiven die het meest aangeplant worden, zijn vaak het minst geliefd. Ze zijn bedoeld voor bulkwijn, niet voor kwaliteit. Of ze worden opgekocht door stokerijen die er sterke dank van maken. Maar in elke grijze muis schuilt een prom queen, getuige de volgende glow up-verhalen.
Neem nu Sicilië. Tussen de windmolens en de zoutpannen in het westen van het eiland is één druif koningin: de catarratto. Samen met de witte grillo en zibibbo vormt ze al jaren de basis voor de productie van marsala. Toen die zoete dessertwijn plots minder populair werd, maakten wijnmakers met hectares op overschot van de nood een deugd. Sindsdien ontdekken steeds meer wijnliefhebbers de pure druif in lokale kwaliteitswijnen.
Hetzelfde verhaal kan verteld worden over de meest aangeplante druif in Spanje – hoewel weinigen haar bij naam kennen. Airén is een zonneklopper die de droogte goed weerstaat en veel volume oplevert, ideaal voor lokale stokerijen om cognac uit te distilleren. De Griekse versie van ditzelfde scenario maakt de trilogie compleet. De druivensoorten roditis en savatiano zijn massaal aangeplant geweest om retsina van te maken. Toen de verkoop daarvan een deuk kreeg, veranderden wijnbouwers het geweer van schouder en begonnen ze van dezelfde druiven stille kwaliteitswijn te maken.
De switch maken tussen bulkwijn en kwaliteitswijn vergt best wat kunde en creativiteit. Druiven voor bulkwijn blinken meestal niet uit in uitbundige aroma’s. Slimme wijnmakers laten hun catarratto- of roditisdruiven daarom langer dan gewoonlijk met de gistresten rusten in een tank of amfoor. Die periode sur lies versterkt de smaakextractie.
Soms verpopt een volledige wijnstreek zich van saaie rups tot prachtvlinder. Vinho verde stond jarenlang synoniem voor zielloze tafelwijn, inclusief slap bruisend mondgevoel. Vandaag geldt de streek in Noord-Portugal als een baken van de wijnrevolutie. Bulk ruimde plaats voor de zilte minerale kwaliteit van loureiro- en alvarinhodruiven. Het resultaat in het glas is zo onweerstaanbaar dat sardines bij wijze van spreken bijna zelf op de grill springen.
Nog een laatste weetje: de benaming vinho verde heeft niets te maken met de groenige kleur van de wijn in je glas. Het verwijst naar de malse groene vegetatie in de natte regio.
Geproefd en gekeurd: miskende druivensoorten
1. Lucido Catarratto, Marco De Bartoli, Sicilië, Italië, 16,50 euro, stappato.be
Strogele, aromatische bom. Wit steenfruit, groene kruiden en pompelmoes op het lange zinderende einde. Serveer niet te koud bij venkel en gegrilde vis.
2. PetNat White Roditis, Charalaboglou, Noord-Griekenland, 17,95 euro, alphawines.be
Vol aroma van pijnboom en abrikozen in de neus. Citrus, levendige zuren met vol schuimend mondgevoel. De brut nature voor een culinaire apero of bij sushi.
3. Turra Branco, Vinho Verde, Portugal, 10,25 euro, atlantico.ooo
Sappige, gulle wijn van arinto, azal en alvarinho. Rijpe gele appels, limoenzeste en minerale finale. Smeekt om schelpdieren of ovengroenten met zuiderse kruiden.
4. Las Tinadas Airen, Bodegas Verum, La Mancha, Spanje, 20,63 euro, labuenavida.be
Airén van zeer oude stokken, gerijpt in amforen. Geelgroene glans, geur van bloemen en galiameloen. Licht zilt. Lekker bij zeevruchten.
Lees ook: Nectar en ambrozijn: onze kenner tipt de beste Griekse wijnen
