‘Waarom is er nog geen bakker op het idee gekomen om pistolets aan huis te leveren?’

‘Op zondagmorgen gaat er niets boven een verse, krakende pistolet met boter en een kop dampende koffie’, vindt journaliste Agnes Goyvaerts.

Een pizza? Een grasmaaier? Een paar sportschoenen? Alles wordt thuisgebracht. Voor 23 u besteld, morgen geleverd. Met een busje, met een bakfiets, met een racefiets. Voor niks moet je nog de deur uit. Tenzij…

Zoals steeds meer restaurants beslissen om in het weekend de deuren te sluiten, zo laten ook steeds meer bakkers op zondag de luiken neer. Terwijl er op zondagmorgen toch niets gaat boven een verse, krakende pistolet met boter en een kop dampende koffie. Ja, hoor ik u zeggen, je kunt ze toch zelf bakken (niet te vergelijken), je kunt ze op voorhand kopen en invriezen, of je kunt halfgare croissants kopen en ze in de oven afbakken. Neen, driewerf neen, het is nooit hetzelfde. Vorige zondag planden we een feestje waar pistolets met gekapt bij hoorden. De pistolet bleek onmiddellijk een onderwerp van levendige discussie: moesten het ‘poepkes’ zijn (de iets taaiere broodjes met een goot in het midden), grote luchtige pistolets, vloerpistolets, bruine pistolets of boterpistolets? Ieder had zijn voorkeur. En dan kwam vraag twee: waar ze te vinden op zondag?

Waarom is er nog geen bakker op het idee gekomen om pistolets aan huis te leveren?

Als kind woonde ik in een flatgebouw, en op zondagmorgen stonden daar op verscheidene verdiepingen witte zakken aan de deur, grote en kleine, bovenaan open, want wat erin zat was vers gebakken. Pistolets, verse pistolets van de bakker om de hoek. Je bestelde en betaalde de dag voordien, en op zondagmorgen hoefde je maar de voordeur open te trekken. Als ik vandaag op zondagmorgen verse pistolets wil, moet ik me eerst aankleden, tien minuten fietsen en in de rij gaan staan. Terwijl net het blijven lummelen in mijn kamerjas hoort bij zondagmorgen, en dat wordt dan onmogelijk.

Mijmerend over de pistolets herinnerde ik me nog iets uit mijn kindertijd: Soep van Boom. Elke dag hoorde je ze van ver aankomen, de bel van de soepkar. De vrouwen snelden met hun pan naar beneden en lieten ze vullen met soep van de dag (geen plastic potten nodig, zoals in de supermarkt). En één keer in de week kwam de garnalenboer langs op zijn bakfiets met verse, ongepelde garnalen (geen in Tunesië gepelde beestjes).

Nee, vroeger was niet alles beter, beslist niet, maar is het niet vreemd, dat net in een tijd dat alles wordt thuisgebracht, nog geen bakker op het idee is gekomen om een zondagse ronde te organiseren met pistolets? Hij of zij die dát initiatief neemt, mag rekenen op mijn klandizie. Ik denk dat ik niet de enige zal zijn.