‘Eetbaar goud: gezond of voedzaam is het niet, maar het blinkt’

Al goud wat blinkt, tegenwoordig. Zeker nu de eindejaarsfeesten naderen.

Dat in de hemel rijstpap met gouden lepeltjes wordt gegeten, is bekend. Bij het naderen van de eindejaarsfeesten wordt ook hier op aarde graag een beetje hemel gecreëerd. Kijk rondom u, overal is goud; gouden kerstballen, servies met gouden randjes, theedoeken en onderleggers met gouden opdruk tot papieren servetten en feesthoedjes. En er moet ook goud in of op ons eten. Is het lekker? Is het gezond? Is het voedzaam? Nee. Maar het blinkt.

Het Hard Rock Cafe pakte eerder dit jaar al uit met de 24-karaats Gold Leaf Steak Burger?(24,95 euro), in de Hasseltse ‘Butchers Grill en Bar’ krijg je voor 65 euro een steak met een laagje 24-karaats bladgoud erop. Jennifer Lopez vierde haar vijftigste verjaardag met taart van 10.000 euro, bedekt met goud, en het typische kerstgebak dat geen Italiaan wil missen, de panettone, wordt in een bakkerij op de Amalfitaanse kust met bladgoud omwikkeld. Je kunt er eentje online bestellen voor 200 pond, ongeveer 230 euro. Een Kretenzische firma verkoopt olijfolie waarin stukjes bladgoud dwarrelen, en durft dit aan te bevelen als ‘een explosief mengsel dat zorgt voor verjonging, lichamelijk welzijn en het voorkomen van verschillende vormen van kanker’. Een eenvoudige snoepreep, de KitKat van Nestlé, kun je in Londen bij John Lewis laten customizen, ook met een laagje goud, voor 25 pond of bijna 30 euro.

Er was een tijd dat saffraandraadjes – de stijlen van de saffraankrokus – eetbaar goud werden genoemd, wegens de prijs en de kleur. Saffraan is nog altijd duur, maar je hebt er gelukkig maar enkele draadjes van nodig om je rijst goudgeel te kleuren. Daarom een zinniger alternatief voor de feesttafel: maak een glanzend gouden risotto (bij luxesupermarkt Cru koop je een kant-en-klaar kistje met alle ingrediënten, een mooi cadeau voor jezelf) of verras de gasten met de in Iran zo populaire gestoomde rijst die ondersteboven, met de lichtjes aangebakken korst op de wijze van tarte tatin wordt geserveerd. Je hebt wat geduld nodig, maar het loont. Toen ik ooit Yotam Ottolenghi interviewde, en zei dat rijst me weinig kon beroeren, zei hij: ‘Als je eenmaal die Perzische rijst hebt geproefd, met alle specerijen en de krokante bodem, zul je beseffen hoe opwindend rijst kan zijn.’ Laat die onzin van eetbaar goud dus voor popsterren, it-girls en voetballers, koop desnoods goudkleurige lepels en zet met kerst een saffraangouden rijstgerecht op tafel.