De meest begeerde terrastafels van Antwerpen, een speelse nonchalance en elegante gerechtjes om te sharen: de eerste Cobra wist meteen de tijdsgeest te vangen. Het openingsfeest van het grotere Cobra House, enkele straten verderop, ging dan ook gepaard met koortsachtige fomo. De hele gastronomische scene wilde erbij zijn wanneer het majestueuze pand zou openen.
Je stapt er binnen in een luxueus salon met vasttapijt, open haard en zachte sfeerverlichting. Er zijn tafels in de orangerie – ondanks vloerverwarming vooral aangenaam in de zomer – en in de ruimte die in verbinding staat met de keuken. Het elegante interieur lijkt zo uit een artistieke Franse wijk geplukt.
Enkele weken na de opening boek ik een tafel voor de lunch. Ik start met toast, getopt met connoisseurskaviaar (€ 20). De brioche is gebakken in gerookte boter, die de finesse van de kaviaar een tikje overstemt. De pizzetta met courgette (€ 14) is licht en crispy. De Thaise ceviche van hamachi (€ 28) vormt een ideale verfrissing voor de hoofdgerechten op tafel komen.
Uitschuivertje aan tafel
Nieuw voor Cobra House zijn de klassieke bistrogerechten, zoals gegrilde kip. Achter chef Orlando Schuitema draait de rotisserie overuren. Ik kies voor de in zoutkorst gegaarde zeebaars (€ 50). Die wordt op een trolley tot aan onze tafel gerold en dan uit de zoutkorst gehaald. Ik hou van zaalbereidingen – ze herinneren aan tijden waarin klasse en esthetiek nog vanzelfsprekend waren. De ober heeft echter geen idee hoe hij de korst moet verwijderen. Na minutenlang kloppen, met in het rond vliegende brokken zout als gevolg, wordt de vis onhandig gefileerd en overvloedig afgewerkt met olijfolie en citroenzeste.
Ik begrijp dat het restaurant nog in de opstartfase zit, maar zolang het personeel dit soort vaardigheden niet in de vingers heeft, kan het misschien beter achter gesloten deuren plaatsvinden.
De entrecote die daarop volgt, heeft een diepe, gerookte smaak, maar smaakt te zout, net zoals de frieten. Een bijgerecht van op de barbecue geroosterde spitskool met dashiboter heeft gelukkig een natuurlijke zoetheid die alles in balans brengt.
We eindigen met een trend die ik nog niet had geprobeerd: aan tafel bereide tiramisu waarin je alle ingrediënten apart proeft. Ik zal nooit fan worden, vermoed ik. Echte tiramisu is een feest van versmolten, gerijpte smaken en heeft dus tijd nodig. Net zoals Cobra House, dat alles in zich heeft om uit te groeien tot een gastronomisch instituut.
