Sabine Peeters schrijft make-upboek: ‘Met mijn boerenverstand kan ik dit wereldje relativeren’

Tips & tricks, een straf verhaal en een blik in de rijke geschiedenis van make-up: dit is wat de make-upbijbel van visagiste Sabine Peeters allemaal te bieden heeft. ‘Ik ben altijd een meisje-meisje geweest, inclusief me stiekem schminken, maar ik sta ook erg nuchter in het leven. En dat is essentieel in de mode- en beautywereld.’

Tips & tricks, een straf verhaal en een blik in de rijke geschiedenis van make-up: dit is wat de make-upbijbel van visagiste Sabine Peeters allemaal te bieden heeft. ‘Ik ben altijd een meisje-meisje geweest, inclusief me stiekem schminken, maar ik sta ook erg nuchter in het leven. En dat is essentieel in de mode- en beautywereld.’

Vooraan in je boek ga je dieper in op de geschiedenis van make-up. Waarom koos je hiervoor?

“Ik denk dat dat vanuit persoonlijke interesse is. Hetgeen mij altijd al in make-up heeft aangetrokken is dat dit niet iets van nu is, maar dat dit doorheen heel de geschiedenis een rol heeft gespeeld. Vroeger op veel primitievere manieren dan nu natuurlijk, maar je ziet dat er zoveel ontwikkelingen zijn geweest. Ik heb er ook heel wat boeken over, zoals bijvoorbeeld over make-up in verschillende culturen. Volgens mij is het echt nuttig om als make-upartiest te weten waar de dingen hun oorsprong hebben.”

Wanneer raakte je gefascineerd door make-up?

“Dat heeft al er altijd ingezeten. Ik was vroeger echt een meisje-meisje op dat vlak met mijn barbies en ‘schminkhoofden’. Toen ik dertien, veertien jaar was dan nam ik stiekem de make-up van mijn moeder en begon ik mezelf te schminken. Ik dacht dat ik dat erg naturel en onopvallend had gedaan, maar natuurlijk zag zij dat keihard. Mijn moeder moest haar make-up wel verstoppen voor mij.

Wanneer besliste je om er je beroep van te maken?

“Ik had nooit gedacht dat daar een job in zat. In het middelbaar was ik een vrij goede student en mijn gedachten zaten er niet bij om iets artistieks te doen. Het is pas tijdens mijn hogere opleiding dat ik het gevoel had dat ik er mijn ei niet in kwijt kon. Ik heb mijn laatste jaar journalistiek niet afgemaakt, ik was het noorden kwijt. Vervolgens heb ik in avondonderwijs schoonheidsspecialiste gedaan en bij het vak make-up is de klik gekomen. En vanaf dan is het heel snel gegaan.”

De schoonheids- en modewereld heeft niet altijd een goede naam. Hoe ging je daarmee om?

“Ik ben er niet met veel verwachtingen ingestapt, ik was geen gigantische fashionista. Boeken en magazines hielden me wel bezig, maar allesbehalve op een verafgodende manier. Ik bekeek het allemaal erg nuchter, ik spiegelde me niet aan al die vrouwen of het schoonheidsbeeld.

Die meisjes zien er quasi perfect uit in magazines, maar het werd me al heel snel duidelijk wat er allemaal nodig is om ze er zo te doen uitzien. Met mijn boerenverstand was dit dus erg snel gerelativeerd is. Verafgoden is helemaal niet nodig.”

Jij probeert een positief lichaamsbeeld te promoten. Krijg je daar dikwijls negatieve reacties op?

“Mensen die zich hiervoor niet interesseren, houden meestal hun mond. Ik weet ook wel dat het een beetje utopisch is om hier een kleine verandering in te willen brengen. Maar de praktijk in de sector zomaar aanvaarden zoals ze is, vind ik ook niet koosjer.

Na de modeweek van bijvoorbeeld Milaan wordt gezegd dat het nu eenmaal zo is dat die modellen skeletten moeten zijn. Ze kiezen er zelf voor, hoor je dan wel eens. Ik vind niet dat wij dat zomaar mogen aanvaarden. Ik ben blij dat er heel wat meisjes moed en sterkte uithalen uit mijn soort ideeën. Ik vind het niet aanvaardbaar dat daar zo lacherig over gedaan wordt.”

Hoe kunnen we er verandering in brengen?

“Magazines bijvoorbeeld hebben erg veel macht. Ze moeten inderdaad wel mee met trends en zijn afhankelijk van reclamegeld, maar ik vind het schrijnend dat er niet meer gebruik gemaakt wordt van hun macht. Internationaal hebben magazines als Vogue heeft wel eens een ‘curve’-editie, maar dan wordt dat zo hard in de verf gezet. Het wordt altijd apart gezien, nooit met elkaar vermengd.

Mijn boodschap gaat ook verder dan de modewereld. Het lijkt alsof mensen die niet voldoen aan het modellenfiguur niet waardig zijn. Als mensen daar lacherig over doen, dan vraag ik me af wat zij denken als ze in de spiegel kijken. Vinden ze zelf dat er als een model uitzien? Of vinden ze zichzelf dan ook lelijk? Het is allemaal heel dubbel.”

Je bent ook naakt te zien in je boek. Was deze naaktfoto een grote stap?

“Die foto hadden we een tijdje geleden genomen na een badpakkenshoot voor Het Nieuwsblad. Ik wilde al lang een Venusachtige foto en ik voelde me heel hard op mijn gemak met het team waarmee we al de hele avond aan het shooten waren. De foto was op 5 minuutjes geklonken. Ik heb mezelf daar nooit echt vragen bij gesteld, ik ben zelf misschien wel een beetje exhibitionistisch. In het boek heb ik er wel een spreuk over laten zeten, zodat ik niet helemaal in mijn blootje sta. Dat deed ik vooral voor mijn ouders. (lacht)”