Oog in oog met mijn designervagina

Mijn gynaecologe zette een lamp op haar hoofd alsof ze een grot ging binnenkruipen. OK, misschien zat de realiteit er niet helemaal naast. ‘Zie je dat?’, zei ze tegen de studente aan haar zijde, wijzend naar mijn vagina. Gezellig, zo’n theekransje rond mijn foef. Jammer dat ik niet uitgenodigd was.

Mijn blote billen rustten op de plakkerige kille boord van de dokterstafel. Mijn voeten in de metalen steunen – waarom had ik die mottige kousen nog aan? -, knieën tegen elkaar ook al was de bedoeling van deze hele compositie dat mijn gynaecoloog vrije doorgang zou krijgen. Routineonderzoek, u weet wel: vrouw ouder dan 25 en humaan papillomavirus met hoog risico voor baarmoederhalskanker zijn kutdingen in deze kutwereld voor 70 tot 80 procent van de seksueel actieve bevolking.

De gynaecologe zette een lamp op haar hoofd alsof ze een grot ging binnenkruipen. OK, misschien zat de realiteit er niet helemaal naast. ‘Zie je dat?’, zei ze tegen de studente aan haar zijde, wijzend naar mijn vagina. Gezellig, zo’n theekransje rond mijn foef. Jammer dat ik niet uitgenodigd was. Want ik wou ook wel zien waar zij zo naar zaten te gapen. Wij vrouwen moeten namelijk met een spiegel in de hand onze rug dubbel plooien, op drie plaatsen breken en wel vierendertig lagen wegtrekken voordat we een glimp van wat daar beneden schuilgaat, kunnen opvangen.

Ik bedacht plots hoe vreemd de populariteit van vrouwelijke genitale cosmetische chirurgie is. Jezelf een designervagina aanschaffen, is als een 2.55 Chanel-handtas kopen – omdat je ergens hoorde dat die klasse uitstraalt, maar eigenlijk heb je geen idee waarom deze honderd keer zoveel kost als de tas die nu reeds aan je arm bengelt – en die nooit uit de doos halen. De meeste van die chirurgische ingrepen hebben bovendien geen functioneel effect, maar willen enkel denkbeeldige schoonheidsfoutjes rechtzetten. Zoals kleinere of meer symmetrische labia minora, een minder opvallend clitoriskapje, een strakker maagdenvlies of ‘verjonging’ van de vagina.

De trend is opvallend in Australië waar het aantal jaarlijkse esthetische ingrepen aan de vulva van om en bij de 600 in 2000 naar meer dan 1500 anno 2013 steeg. Maar ook in de Verenigde Staten (met 400 ingrepen bij minderjarige meisjes het afgelopen jaar een stijging van 80 procent in vergelijking met de 222 gevallen het voorgaande jaar) en het Verenigd Koninkrijk (het aantal labiale verkleiningen vervijfvoudigde er in een decennium) valt de populariteit van de plastische chirurgie niet te ontkennen.

Meisjes leren al heel snel – foutief – dat hun uiterlijk een cruciale factor voor hun seksualiteit is. We worden geconfronteerd met sociale constructies die bepalen wat aantrekkelijk is en wat niet. We leren dat we meer kansen krijgen op seksueel-, sociaal- en werkvlak als we zo veel mogelijk aan die voorgeschreven idealen voldoen.

Ons uiterlijk wordt continu beoordeeld. Iets wat er volgens de objectificatietheorie van Barbara Fredrickson en Tomi-Ann Roberts voor zorgt dat vrouwen ook voor hun eigen lichaam het standpunt van de observant gaan innemen. De dagelijkse dialoog met de spiegel: ‘Oh jee, daar komt de wintervacht weer.’ ‘Als ik mijn adem lang genoeg kan inhouden, kan ik deze broek vandaag wel aan.’ ‘Ik heb zo’n klein hoofd.’ Maar tegenwoordig nog meer een eenzijdig gesprek met onze selfie-cam die als een vergrootglas werkt: ‘Ja maar, als je 12 300 maal inzoomt zie je dat ik een snor en camel toe heb.’ Op die manier gaan we onszelf louter als object beschouwen. Een aaneenschakeling van onderdelen met de functie om door anderen gebruikt te worden. En zo bekritiseren we eveneens onze minder opzichtige vulva. Iets wat – ongeacht hoe graag we de rest van ons lichaam zien – ons seksueel genot al eens in de weg kan staan.

Het is natuurlijk niet zo dat enkel vrouwen dit probleem ervaren. Beide genders dragen er de gevolgen van wanneer ze volgens de culturele en sociale ‘normen’ rond genitaliën trachten te leven. Een man wijzen op zijn ‘kleine penis’ is haast hetzelfde als een vrouw ’te dik’ noemen: het betekent dat iemand seksueel onaantrekkelijk is en de gender geen eer aandoet.

Mannen die zich grotere penissen wensen, vrouwen kleinere schaamlippen. Uiteenlopende vormen van ontevredenheid. Toch zien we in beide gevallen hoe het onze patriarchale samenleving is die met onze hoofden solt. Mannen kunnen zelden praten over hun lichamelijke onzekerheden zonder als zwak te worden bestempeld. Het idee dat ze mooi moeten zijn, drijft vrouwen zelfs zo ver dat ze denken te moeten voldoen aan idealen die ze niet eens kennen.

Want het komt erop neer dat we onze vulva’s aan niets kunnen meten. Behalve aan van de pot gerukte opmerkingen van een onervaren partner in je tienerjaren misschien – en de gedachten die je dan maar projecteerde op al wie daarop volgde. Nee. Veel vrouwen kennen enkel hun eigen poes en hebben geen flauw idee hoe een doorsnee exemplaar er dan zou ‘moeten’ uitzien. Omdat doorsnee niet bestaat. Zelfs in porno zal je alle vormen, kleuren en maten de revue zien passeren. De ene zal het vergelijken met een bloem, de ander opteert veeleer voor de taco to your aubergine. Die laatste is ook mijn favoriete vergelijking. En misschien wel eentje die het meest strookt met de realiteit. Asymmetrische slablaadjes, een tomaat die ergens begraven ligt en onmogelijk om te eten zonder de saus over je kin te laten druipen. Onthou: niemand heeft ooit al een taco in de vuilbak gekieperd omdat het er allemaal wat rommelig uitziet.