‘Mijn borsten en ik, wij hebben nooit goed met elkaar kunnen opschieten’

Op Vijf gaat vanavond het nieuwe praatprogramma BeYou(tiful) in première. De eerste aflevering zal het onderwerp “borsten” behandelen. Een heikel punt, voor Katrin Swartenbroux. “Ik heb nooit gevonden dat mijn borsten deel van mij uitmaakten.”

Ik pleit voor het recht jezelf af en toe niet mooi te vinden

I need to get something off my chest. Letterlijk, jammer genoeg. De twee vetzakken die mijn halve leven al met me meereizen hangen namelijk danig mijn voeten uit. Niet letterlijk, gelukkig.

In de tiet gesmoord

Mijn borsten en ik, wij hebben nooit goed met elkaar kunnen opschieten. Vanaf ze voor het eerst de kop opstaken en ik de gruweltaak had om in de Inno mijn eerste bh te kopen tot mijn hogeschooljaren waar ik mijn ontboezemingen uit protest verborgen hield onder rekverband, ontluikende seksualiteit in de tiet gesmoord middels een afgeknipte boord van een vleeskleurige Spandexonderbroek (zuig daar maar een puntje aan, Bridget Jones).

Ik vond altijd dat ze niet bij mijn lijf hoorden, die borsten van mij, hoewel ik volgens vreselijk stereotype lichaamsanalyses gezegend ben met “een zandloperfiguur” : als ik mijn borsten zou verliezen, zouden mijn brede heupen “uit balans” zijn. En toch.

Laat borsten nu net lichaamsdelen zijn die willens nillens de aandacht opeisen, net omdat ze zoveel meer zijn dan een lichaamsdeel.

Noem het een nawee van een levenlang worstelen met de begrippen ‘voeding’ en ‘gewicht’, maar ik ben me niet graag bewust van mijn lichaam. En laat borsten nu net lichaamsdelen zijn die willens nillens de aandacht opeisen, net omdat ze zoveel meer zijn dan een lichaamsdeel. Waarom probeer ik anders mijn stijve tepels te verbergen wanneer ik de koeltoog passeer, maar sta ik niet stil bij het kippenvel op mijn armen? Waarom bannen instituten als Instagram de tepel, deinzen we weer terug van de monokini en wordt borstvoeding in het openbaar nog altijd op fronsen onthaald? Borsten zijn veel zwaarder geladen dan, bijvoorbeeld, onze voeten, terwijl beide met twee zijn om die lading te torsen.

“Daar zijn toch operaties voor”

Er is geen moment waarop ik me niet bewust ben van mijn voorgevel, waarop ik mijn bh-bandjes niet voel spannen of niet het gevoel heb dat ik dingen moet wegsteken, dat ik niet te gewiekst mag wandelen of niet te diep voorover mag buigen. (Noot: Ik zou vast ook het type zijn dat het gruwelijk zou vinden om de hele tijd een staart achter zich voelen bengelen. Mij zal je dus nooit lezen declameren “dat ik wel eens voor een dag een penis wil hebben.”)

Ik wil niet moeten nadenken over mijn lichaam, waarin ik het hul en hoe ik het hou. Ik wil niet kiezen voor wat me het meest flatteert of het meest fatsoenlijke is, maar voor wat ik het mooiste vind. Ik wil op een dag kunnen opstaan en me uitsluitend bezighouden met dingen die ertoe doen, zoals onze lezers bijbrengen dat ze er hoe dan ook fantastisch uitzien, in plaats van mijn eigen lichaam te vervloeken.

Ik wil niet moeten nadenken over mijn lichaam, waarin ik het hul en hoe ik het hou.

“Daar zijn toch operaties voor”, hoor ik u denken, en een echtscheiding lijkt in gevallen als het mijne inderdaad een menselijke oplossing. Dat is echter buiten de ziekenkas gerekend. Ik kom immers niet in aanmerking voor een financiële tussenkomst: mijn borsten zijn niet groot genoeg, en ik ondervind enkel maar psychische last die me zogezegd ingefluisterd werd door mijn ijdelheid. Van rug- of nekklachten geen sprake, dat chronisch trapeziumsyndroom door het constant gebogen lopen om mijn borstkas te verbergen terzijde gelaten. Bref: als ik mijn loezen wil lozen zal ik zelf moeten dokken, drieduizend euro: een bedrag dat ik ondertussen meermaals met die bedoeling bij elkaar heb gespaard, maar dat nog niet van hand gewisseld is.

Het lange herstel, de littekens, de shock. Ik ben bang dat als ik ermee door zou gaan, mijn borsten nog minder als de mijne zouden aanvoelen. Dus sleep ik hen met me mee.

Megalomane memmen

Na het lezen van bovenstaande litanie verwacht u allicht dat ik megalomane memmen heb hangen, het soort exemplaren waar ik ondertussen hack-e-sack mee kan spelen als ik mijn dijspieren maar hard genoeg opspan. Omdat klagen over lichaamsdelen alleen maar geoorloofd schijnt als er iets afwijkends aan de hand is. Ik moet u teleurstellen, ik heb standaardexemplaren, een doorsnee D die voorlopig nog striemloos in het leven staan in plaats van hangen. Maar dat zou er niet toe mogen doen.

Hoewel ik maar wat graag zou willen dat iedereen realiseert dat we allemaal mooi zijn, besef ik maar al te goed dat het heel moeilijk is om dat dag in dag uit te geloven.

Ik geloof heel sterk in het feit dat niemand je kan of mag overtuigen van hoe jij je in je lichaam voelt. Dat is ook één van de stokpaardjes die ik gestald heb toen ik in januari terugkeerde als chef van Weekend.be. Wij proberen zoveel mogelijk lichamen te laten zien, maar er geen enkel te verheerlijken. Omdat ik geloof in body positivity, maar ook zelf nog al te vaak worstel met mijn eigen demonen die toevallig deel uitmaken van mijn lijf. Hoewel ik maar wat graag zou willen dat iedereen realiseert dat we allemaal mooi zijn, besef ik maar al te goed dat het heel moeilijk is om dat dag in dag uit te geloven.

Uiteraard mag niemand je zeggen dat je je slecht moet voelen omdat er mensen bestaan die strakker, egaler of evenwijdiger zijn dan jij, maar evengoed heeft niemand het recht om je toe te schreeuwen dat je geen complexen mag hebben omdat je strakker, egaler of evenwijdiger bent dan zij.

Ik pleit voor het recht om je soms slecht in je vel te mogen voelen. Om jezelf af en toe nìèt mooi te vinden. Complexen hebben immers niet altijd te maken met een afwijking van de norm, maar met een diepgewortelde relatie met dat lichaamsdeel. Ze zijn, laat ik het maar even schrijven, behoorlijk complex.

via GIPHY