Keramist Antoine Moulinard droomt ervan ooit zijn ‘Palais Idéal’ te kunnen creëren, maar voorlopig houdt hij het bij kleinschaliger werk, zoals zijn eigen graftombe. In Brussel kun je twee van zijn werken gaan bekijken tijdens de groepsexpo Fire in Villa Empain.
Glazen bol
‘Geloof nooit een paragnost. Tijdens de lockdown meldde ik me aan bij twee kunstacademies, zowel de Université des Arts et des Designs in Genève als La Cambre in Brussel. Ik werd bij beide toegelaten en moest dus kiezen. Ik twijfelde en ging te rade bij een helderziende. Wat ze vertelde kon werkelijk voor alles en iedereen opgaan. Zo zag ze een stad met water. Wel: in Genève is er een meer, maar in Brussel regent het veel. Gelukkig had ik de dag voordien de knoop al doorgehakt. Ik ging nog naar de afspraak, puur voor de ervaring, maar ik had er niets aan.’
Exposure vs huur
‘Kunstenaars hebben het moeilijk. Als ik word uitgenodigd om tentoon te stellen, vraag ik altijd heel naïef of er een vergoeding is. Het antwoord luidt elke keer: ‘Nee, maar het geeft je wel enorm veel exposure.’ Maar met exposure alleen kan ik uiteraard mijn huur niet betalen. Bovendien staat vandaag het kunstenaarsstatuut op de helling en zonder zal het voor mij moeilijk worden om rond te komen.’
Geen wegwerp
‘De traditionele kalender voor hedendaagse kunst is achterhaald. Tentoonstellingen duren vaak maar een weekend. Als artiest maak je dan stukken, speciaal voor die bepaalde context. In het beste geval raken die verkocht en komen ze terecht in een kunstcollectie, maar dat gebeurt eigenlijk zelden. Meestal neem je ze gewoon terug mee naar je atelier. En wat moet je er dan mee?’
Maak je geen zorgen, alles komt goed. Dat is wat ik mezelf als tiener zou willen meegeven. Ik zou er nog aan toevoegen: ‘Je leven wordt echt cool, je moet gewoon even wachten.
‘Ik wil graag dat patroon doorbreken, want nu lijkt het haast alsof ik fast fashion produceer en wegwerpspullen maak. Ik wil terug naar de middeleeuwen, toen kunstenaars werk creëerden dat de tand des tijds doorstond.’
Rolmodel
‘Al bij al is het leven mooi. Ik volgde mode aan de Parijse kunstschool École Duperré en liep stage bij een compleet gestoorde designer. Denk ‘The Devil Wears Prada’ – die vibe. Omdat het van kwaad naar erger ging, moest ik op zoek naar een andere stageplaats. Die vond ik bij de keramist Emile Degorce-Dumas en dat was een openbaring: hij was vriendelijk en funky, en hij begeleidde me ook echt. Nu, bijna tien jaar later, maak ik nog steeds keramiek, het is zelfs mijn belangrijkste kunstvorm geworden.’
Verzamelaars
‘Mijn verzamelaars zijn de beste. Ik heb een hele reeks posts gemaakt op Instagram om hen allemaal te bedanken. Want het is belangrijk dat ze werk van jonge kunstenaars kopen. Ik kan natuurlijk niet in hun hoofd kijken, maar ik hoop dat ze werkelijk plezier beleven aan mijn werk en het niet zien als een soort loterijticket of een belegging waarvan ze hopen dat die later meer waard zal zijn.’
Reuzen en kabouters
‘Maak je geen zorgen, alles komt goed. Dat is letterlijk wat ik mezelf als tiener zou willen meegeven. En ik zou er nog aan toevoegen: ‘Je leven wordt echt cool, je moet gewoon even wachten. En stop met je constant te verontschuldigen: datgene waar mensen je nu om haten, kun je net omzetten in je kracht.’ Ik maakte een installatie met de titel “L’effet du logis”. Daarin verzamelen alle personages zich op een veilige plek waar ze rust vinden, weg van de wereld. Ze zijn zowel de bewoners als de decoratieve elementen. De schoorsteenmantel is een yeti, de sofa is een reus, de tafelpoten zijn kabouters – als kariatiden, de Griekse zuilen in de vorm van een vrouw. De inspiratie was mijn trauma van gepest te worden als tiener. Ik heb er een tijdje op moeten wachten, maar het werd uiteindelijk wel beter.’
Beginnen bij het einde
‘Ik wil een spoor achterlaten van mijn tijd op aarde. Dat is mijn doel. Ik zou graag mijn Palais Idéal van keramiek realiseren, en ik zou willen dat het me overleeft, zodat het na mijn dood een museum kan worden. Omdat ik helaas niet de fysieke ruimte heb om het te bouwen, keek ik naar het leven van Ferdinand Cheval (die 33 jaar lang aan zijn Palais Idéal werkte in Hauterives, red.). Hij bracht de laatste vier jaar van zijn leven door met het bouwen van zijn eigen mausoleum op de begraafplaats van zijn dorp. Het leek me makkelijker om met het einde te beginnen, dus creëerde ik als eerste mijn eigen praalgraf. Het hoofd van mijn grafbeeld is een afgietsel, de rest is geboetseerd.’
Het idee van mijn graf is een beetje om mezelf als zesentwintigjarige te conserveren, terwijl mijn lichaam nog in goede staat is, voor het veroudert en ik rimpels krijg.
‘Het idee is een beetje om mezelf als zesentwintigjarige te conserveren, terwijl mijn lichaam nog in goede staat is, voor het veroudert en ik rimpels krijg. Het grafbeeld draagt een ridderharnas, aan de voeten ligt een armband met een schelp, zoals die van Santiago de Compostela. Ik besefte pas later dat ik mezelf had voorgesteld als een personage dat naar iets op zoek is – wellicht is het een artistieke queeste.
Fire, tot 1 maart 2026 bij de Boghossianstichting, Villa Empain. boghossianfoundation.be
