Zangeres Kim Wilde (56) over haar carrière: ‘De camera hield van me en ik playbackte als de beste’

Kim Wilde (56) was van 1981 tot 1988 de succesvolste Britse popartieste. Ze verliet de muziekwereld in de jaren negentig en werd een gelauwerde tuinierster. Ze hervatte haar optredens en muziekopnamen in 2001.

Jeugdige onbezonnenheid is een luxe. Als tiener grijp je elke kans die je krijgt, zonder na te denken over de mogelijke gevaren, en dat is ook wat ik deed na mijn doorbraak met Kids in America. Als dochter van Marty Wilde, een rock-‘n-rollartiest in de jaren vijftig en zestig, wilde ik zelf ook zingen, en bovendien was MTV net gestart. Videoclips en tv-optredens zetten nieuwe performers wereldwijd op de kaart. Die tijdgeest was me op het lijf geschreven: de camera hield van me en ik playbackte als de beste (lacht). Mede daardoor vertrok de trein met een rotvaart. De bestemming kon me gestolen worden, ik was blij dat ik erop zat.

Mijn eigen stem vinden kostte moed. Ik ben opgegroeid met zangeressen als Cilla Black en songschrijvers als Joni Mitchell en Paul Simon, dan ligt de lat vrij hoog. Uiteindelijk ben ik pas rond mijn vierde album zelf nummers gaan schrijven. Tegen die tijd kon ik ermee leven dat ik geen Aretha Franklin was. Maar een mens hoeft zijn voorbeelden niet te evenaren. Jezelf zijn is goed genoeg.

Rond mijn dertigste voelde mijn leven als een eindeloze draaimolen. Ik had jarenlang de wereld rondgereisd en uit een koffer geleefd, en veel gelukkiger of wijzer was ik niet geworden. Nadenken over de grote levensvragen hoorde er in het strakke tourschema gewoon niet bij. Bovendien had zowat iedereen in mijn omgeving een gezin en kinderen, terwijl ik alleen was. Toen ik uiteindelijk mijn echtgenoot ontmoette en we in 1997 trouwden, voelde ik me als Elaine Robinson in The Graduate, in die scène waarin ze met Dustin Hoffman op een bus naar God weet waar gevlucht. Wat goed dat ik van dat gedoe af ben, dacht ik. Toen wist ik nog niet hoe hectisch kinderen je leven maken. (lacht)

Tuinieren bracht mijn hoofd weer in evenwicht. Ik ging tuinbouw studeren omdat ik een tuin wilde aanleggen voor mijn kinderen, maar algauw werd het een creatieve uitlaatklep die ik niet meer kon missen. In de tuin gaat het niet om mij, maar om planten, levende organismen die je in contact brengen met de natuur en je een andere kijk op de wereld geven. De tv-programma’s en boeken die ik er later rond maakte, stelden niets voor in vergelijking met wat ik daarvoor deed. 24 uur op 24 popster zijn, dat is een heel ander soort bekendheid.

Ik heb altijd een hoog Dr Jekyll and Mr Hyde-gehalte gehad. Als jonge popster keerde ik ’s avonds terug naar mijn ouders en was ik thuis een gewoon meisje dat op de jongste kinderen paste. Die twee gezichten heb ik nog steeds. Het ene moment zit ik in de tuin met mijn handen in de grond te wroeten, het andere moment hijs ik me in een strakke jeans, doe ik rode lipstick en zwarte eyeliner op, en ren ik rond op het podium. Maar de metamorfose is minder groot dan vroeger. Nu doe ik gewoon waar ik zin in heb.

Bij de vergankelijkheid van succes heb ik me neergelegd. Mijn hele carrière was een rollercoaster van hoogtes en laagtes, van overrompelende belangstelling tot totale onverschilligheid. Niet uitgenodigd worden voor Live Aid bijvoorbeeld, dat stak (lacht). Maar van de hitlijsten lag ik niet wakker. Ik wilde vooral de best mogelijke popsongs afleveren, en het frustreerde me wanneer dat niet lukte. Al bij al ben ik meer dan tevreden. Veel van mijn tijdgenoten in de popwereld deden veel beter, maar anderen niet. En sommigen raakten onderweg hun vrijheid of mentale gezondheid kwijt.

Ik hou van de connectie die ik kan maken met het publiek. Dat fascineerde me al in mijn kindertijd, wanneer ik vanuit een hoekje in de zaal de concerten van mijn vader bijwoonde. Zelfs in uitgewoonde rokershollen vulde hij de zaal met leven en plezier. En wat is er nu mooier dan een massa mensen samenbrengen en merken dat de gelijkenissen zoveel groter zijn dan de verschillen? Voor zangers is die ervaring dubbel zo intens, omdat zingen zo fysiek en emotioneel is. Nu goed, na een concert voel ik dat ik geen twintig meer ben. De kans dat ik optreed tot ik erbij neerval is groot. (lacht)

Er was een tijd dat ik het verleden uitspuwde. Ik dacht: ik ben een volwassen vrouw, ik ben twintig kilo zwaarder, ik kán Kids in America of Cambodia gewoon niet meer zingen. Die oude hits wilde ik zo snel mogelijk vergeten. Nu snap ik dat je de waardevolste edelstenen in je kroon moet koesteren. Als ik zie hoeveel die nummers nog steeds betekenen voor mensen, hoeveel enthousiasme en positieve energie ze losmaken, dan ben ik daar verdomd trots op.