Vrouwencoach Romina Verwichte: ‘Dit is een dag om de vrouwen die ons vooruit duwen te danken’

Romina Verwichte is op deze 110e Vrouwendag een van de 110 stemmen die antwoorden op de vraag waarom een dag als deze nog nodig is. ‘Van zelf kleren kiezen tot opkomen voor jezelf: wat vanzelfsprekend is voor mannen, is voor ons vaak nog te hoog gegrepen.’

Ruim honderd jaar geleden was de eerste Internationale Vrouwendag. Op die dag zou er voortaan aandacht geëist worden voor de ongelijkheid waar vrouwen mee te maken krijgen en voor hun eigen rechten. In 1911 ging dat over stemrecht, het recht tot (veilig) werken, openbare functies mogen uitoefenen, maar ook over het beëindigen van discriminatie.

Hier zit ik dan, dik honderd jaar later, achter mijn computer in ’t Meetjesland. Ik sta op de schouders van de vrouwen die mij voorgingen en heb alles te danken aan hun strijd en levens. Ik denk aan hoe makkelijk het nu is om je stem te laten horen en hoe ver we gekomen zijn. Hoe veilig het is voor mij om op te komen voor mijzelf en de vrouwen rond mij en hoeveel zeggenschap ik heb over mijn eigen leven. Tegelijkertijd ben ik niet blind voor de weg die nog moet afgelegd worden, want mispak u niet: die weg is nog lang, ook in ons land.

Dit is een dag om de vrouwen die ons vooruit duwen te danken

Begin dit jaar kroop ik in mijn pen om het recht te verdedigen dat vrouwen zich in hun privéleven fysiek mogen uiten zoals ze willen, zolang het legaal is, zonder daar professioneel voor afgestraft te worden. Nog geen maand later werd nog een andere vrouw professioneel afgestraft voor foto’s van zichzelf die te bloot werden gevonden. Vrouwen verloren dus arbeidskansen, ongeacht hun afgelegde pad of behaalde diploma’s, door foto’s. Duizenden vrouwen in dit land verliezen dagelijks arbeids- en onderwijskansen door het dragen van één kledingstuk en de meerderheid van onze verkozenen vindt dat ze zo die vrouwen ‘redden van onderdrukking’. Het idee dat een vrouw mag dragen wat ze wilt, wanneer ze dat wilt, is nog te hoog gegrepen.

Niet veel later begon er een proces rond belaging en elektronische overlast. Dertien vrouwen kwamen naar voor met een verhaal over grensoverschrijdend gedrag door dezelfde persoon. Heel wat mensen, zowel man als vrouw, verdedigen de potentiële dader. Soms als groep op een platform, soms als individu, maar telkens weer excuserend. Vergoelijkend. Beschermend. Wat er te lezen valt over ‘de vrouwen’ is pijnlijk en tekenend voor onze plek als vrouw in de maatschappij. Het idee dat een vrouwen opkomen voor zichzelf, gerechtigheid willen, is nog te hoog gegrepen.

Waar de Dolle Mina’s in de jaren zestig streden om abortus uit de strafwet te halen, voer ik die strijd zestig jaar later nog steeds. Mannen vertelden vorig jaar op de nationale televisie dat het ongeboren kind beschermd moet worden tegen de impulsieve beslissingen van de vrouw en zo werd ons zelfbeschikkingsrecht opeens het onderwerp voor een machtsspel tijdens regeringsonderhandelingen. Het idee dat een vrouw zelf mag beslissen wat zij doet met haar lichaam is nog te hoog gegrepen.

Onze plek als vrouwen is er één die erop vooruitging, maar die tegelijkertijd ook stil bleef staan. Wat vanzelfsprekend is voor mannen, is voor ons vaak nog te hoog gegrepen. Dagelijks vereffenen vrouwen het pad voor wie met hen mee stapt. Vrouwen zoals Dalilla, Kaat, Rachael, Lize, Tara, Maaike, Liesa en zoveel anderen waarvan we de naam niet kennen. Ze laten hun stem klinken. Soms uit ideologie. Soms uit rechtvaardigheid. Soms uit kwaadheid, of verdriet. Maar ze duwen ons vooruit, zelfs met de moed der wanhoop, om de wereld beter te maken. Zolang dat nodig is, is een dag zoals vandaag ook nodig. Al was het maar omdat ik dan kan zeggen: merci, allemaal, om de schouders te zijn waar onze kinderen op kunnen staan.