Yvonne Dekock (66) zwaaide in 2022 af als docent modegrafiek aan de Antwerpse Academie, waar ze bekendstond als ‘de mama van de studenten’. Oud-leerling Demna Gvasalia is Dekock zo dankbaar dat hij haar zelfs op de catwalk liet defileren.
‘Over zelfvertrouwen werd in mijn studententijd niet gepraat, maar ik denk niet dat ik het genoeg had. Wat wil je ook? Ik was eerstejaars bij de grande dame van de modeafdeling, Mary Prijot, voor wie ik veel respect heb, maar die ons ook heel streng behandelde. Toen ik eens een lange jas had ontworpen, knipte zij er zonder discussie een heel stuk af: ‘Niet elegant.’ Ook loshangend haar of rokken boven de knie waren uit den boze, terwijl het al eind jaren 70 was.
Gelukkig zat ik in de klas met De Zes en vormden we zo’n hechte vriendenkring dat we elkaar versterkten. We gingen rebelleren tegen dat oldskool regime via onze outfits –ik vond bijvoorbeeld niets glamoureuzer dan rondlopen in een witte trenchcoat, op hoge hakken, met een doos pralines in mijn hand.’ (lacht) ‘Nog tegen de wil van Mary Prijot gingen we naar shows in Parijs – we kopieerden uitnodigingen om binnen te raken – en we hielden poshe verkleedfuiven, waardoor we ook op school creatiever uit de hoek durfden te komen.
Het heeft me enorm beïnvloed in hoe ik lesgaf. ‘Je mag je ook amuseren’, besefte ik, en dat zei ik vaak tegen mijn studenten. Creatieve zielen zijn fragiel, maar worden in onze veeleisende studie binnenstebuiten gekeerd, op zoek naar hun talent en identiteit – terecht, want daarop moeten ze voortbouwen om later als professional de druk aan te kunnen.
Als je je vrij voelt, kun je creatief boven jezelf uitstijgen.
In het belang van die toekomst vond ik het essentieel dat ze geloof in hun eigen kwaliteiten kweekten. Alleen dan bloei je creatief open. Jan-Jan (Van Essche, red.), bijvoorbeeld, bedankte me achteraf voor mijn raad, want daardoor durfde hij de ontspannen vormen door te drukken waar hij nu nog om bekendstaat.
Voor mij was het puur een kwestie van graag zien. En van graag gezien worden, want ik kreeg heel veel vriendschap terug. Van Demna, bijvoorbeeld (nu creatief directeur van tophuis Balenciaga, red.). Zo’n schone mens, met zo’n intelligentie én fantastisch droge humor. Hij had nochtans veel meegemaakt, hij moest als kind vluchten uit Georgië, maar zijn gevoeligheid zette hij om in kracht, waardoor hij als student al erg sterk werk maakte.
We hielden altijd contact en toen ik in juni 2022 met pensioen moest, stuurde hij mij een foto: ‘Yvonne, I’m gonna make this dress for you.’ Een prachtige zwarte haute-couturejurk met handschoenen tot aan de oksels, op mijn maat gemaakt – ik was in shock! Maar ik vond het machtig om te mogen gaan passen in de Balenciaga-salons op de Avenue George V en daarna de jurk thuis geleverd te krijgen in een grote doos met gouden letters – die is sindsdien mijn salontafel. Vlak voor het slotdefilé op school kwam Demna mij thuis kleden, wat het nog ontroerender maakte. Zo’n grote ontwerper die mij op deze manier bedankte: ik was vereerd en diep gelukkig.
En daar stopte het niet, want vorige zomer vroeg hij mij als model voor zijn show in Parijs. Zijn mooie mama mocht openen en ik volgde als tweede silhouet. Ik was getuige van een verbluffende schoonheid en genoot intens. Wat weer die raad bevestigt: mode is een veeleisend metier, maar als je je vrij voelt kun je creatief boven jezelf uitstijgen.
Als ik nu over een klas als die van Demna spreek, mis ik het lesgeven wel. Anderzijds is er nu eindelijk tijd om te schilderen, een nieuwe bron van vreugde. Die blijft mijn prioriteit in het leven.’
