Van liefdesverdriet tot littekens: welk verhaal vertelt onze buik?
In onze buik is vaak heel wat gaande. Onze intuïtie, vlinders en soms kinderen huizen in dit kwetsbare deel van ons lichaam. Vier mensen vertellen een bijzonder buikverhaal.
Nawel (40) verhuisde in 2010 van Tunesië naar België en ging overmatig eten toen ze hier moeilijk kon aarden. Na een maagverkleining probeert ze nu zowel haar buik als gezondere troostbrengers te omarmen.
“Ik heb als make-up artist altijd veel gereisd, maar emigreren was moeilijker dan ik dacht. Niet in het begin: ik was getrouwd met een Belgische man, maakte uitstapjes en ontdekte elke dag iets nieuws. Toch had ik anderhalf jaar later niet echt mijn plaats gevonden. Het hokjesdenken en de kloven tussen de verschillende culturele gemeenschappen, de ieder-voor-zich-mentaliteit: dat hielp allemaal niet om me goed omringd te voelen, laat staan om de warmte van mijn familie en vrienden in Tunesië te vervangen. Bovendien maakt een inburgeringscursus je nog geen Belg onder de Belgen. Zelfs eenvoudige dingen als boodschappen doen voelden keer op keer als een examen aan.
Mettertijd ging ik troost zoeken in eten, in steeds grotere porties. Vooral fastfood dan nog, iets waar hier geen gebrek aan is. Dat werd snel een vicieuze cirkel: ik propte me vol wanneer ik me eenzaam of verdrietig voelde, en als ik me daar dan weer slecht om voelde, at ik opnieuw, alsof dat het enige was dat me kon opbeuren. Daardoor kreeg ik voor het eerst in mijn leven last van overgewicht: ik ging in een paar jaar tijd van zeventig naar meer dan honderd kilo, en van een maatje 38 naar een 46 of zelfs een 48. Zag je mij, dan zag je eerst mijn buik.”
Ik propte me vol wanneer ik me eenzaam of verdrietig voelde, en als ik me daar dan weer slecht om voelde, at ik opnieuw.
“Mijn ongezonde relatie met eten had een impact op mijn relatie en mijn zelfbeeld, maar nog meer op mijn gezondheid. Zo lukte het me de laatste jaren amper om achter mijn zoontje aan te hollen en zonder hijgen de trap op te lopen, laat staan om echte fysieke inspanningen te leveren. Toch kwam de klik in mijn hoofd er pas vorig jaar, toen ik na een dansfeest amper kon lopen van de pijn in mijn benen. Enkele dagen later wees een MRI-scan vroegtijdige artrose uit en vertelde de arts me dat ik de knieën van een 75-jarige had – het kon echt niet verder zo.
Ondertussen zit ik dankzij mijn maagverkleining weer op mijn normale gewicht. Vroeger nam ik met gemak dubbele porties of drie gangen wanneer ik op restaurant ging, dat kan nu niet meer. Maar de grootste verantwoordelijkheid ligt bij mezelf. Mijn platte buik krijg ik niet terug en dat knaagt soms, maar ik besef wel dat er betere manieren zijn om met zulke zorgen om te gaan. Trek ik het even niet, dan maak ik nu een intense wandeling of zet ik een horror- of sciencefictionserie op om mijn gedachten te verzetten. Ik gun mezelf heus nog weleens een snack of zoetigheid, maar ik heb een pact gesloten met mezelf: je lichaam is geen vuilbak, dus kijk je uit met wat je erin stopt.”
Na een pijnlijke relatiebreuk had Fanny (37) wekenlang buikpijn van stress en verdriet. Ze ging op onderzoek naar de bron van die zwaarte en helpt vandaag anderen om kracht te halen uit liefdesverdriet.
“Niet kunnen eten, niet kunnen nadenken of werken, gewicht verliezen, angstig zijn, een knoop in mijn buik. Ik heb liefdesbreuken altijd intens gevonden, maar toen het mij in 2018 nog eens overkwam, miste ik een soort van hersteldienst waar ik met mijn gebroken hart terechtkon. Ik wist intussen wel hoe ik over die eerste zwaarte moest raken, relatiebreuken zijn een patroon in mijn leven, maar ik miste iemand om mij te begeleiden in de volgende stap: waarom overkomt dit mij telkens opnieuw? Hoe laat ik mijn ex los? Wat moet ik hieruit leren?”
Ik heb liefdesbreuken altijd intens gevonden en miste een soort van hersteldienst waar ik met mijn gebroken hart terechtkon.
“Ik begon me dan maar zelf in verschillende thema’s te verdiepen, deed heel wat bijscholing en volgde m’n buikgevoel toen ik de Heart Break Sessies oprichtte: een-op-eenbegeleiding waarmee ik mensen die door een intense relatiebreuk gaan help inzien dat het ook een van de meest bevrijdende ervaringen in je leven kan zijn. Blijken klanten andere hulp nodig te hebben, dan verwijs ik hen door naar andere specialisten, maar de essentie van wat ik doe, is mensen weer helpen navigeren en patronen leren zien. Die patronen zijn vaak terug te voeren naar wie je al was in je kindertijd, of wat je toen overkwam. Soms zelfs naar de periode dat je als baby nog in de buik van je moeder zat, want baby’s worden niet geboren als onbeschreven blad. Ook in de baarmoeder pikt een kind al heel wat informatie op over de omgeving waarin het geboren zal worden. Dat blijkt de laatste jaren steeds vaker uit internationaal onderzoek. Sinds ik beter begrijp waarom onze buik een van de meeste kwetsbare én krachtigste lichaamsdelen is, vind ik het nóg specialer dat in mijn eigen buik ook twee kinderen hebben gezeten, die vandaag zeven en dertien zijn.”
@getbetterwithdanny, getbetterwithdanny.be
Lien (28) kampt sinds haar vijftiende met zelfverwonding. Haar buik was jarenlang de plek waar ze de littekens het makkelijkst kon verbergen. Vandaag gebruikt ze sociale media om het thema bespreekbaar te maken en lotgenoten te bereiken.
“De eerste keer dat ik mezelf verwondde was met een schoolpasser. In die tijd worstelde ik met verschillende dingen tegelijk. Ik was een introvert jongenstype, voelde weinig connectie met anderen en werd op school gepest met mijn uiterlijk, waardoor ik ook een negatief zelfbeeld ontwikkelde. Toen mijn ouders onverwacht uit elkaar gingen, werd het me allemaal te veel. Zorg dat je je op fysieke pijn kunt richten, dacht ik bij mezelf, dan hoef je alvast niet zo met de emotionele pijn bezig te zijn.”
Vandaag ga ik de littekens op mijn lichaam zo veel mogelijk uit de weg.
“Destijds geloofde ik dat ik alles onder controle had. Ik besliste zelf hoe, waar en wanneer ik mezelf kraste – dat stelde me gerust. In werkelijkheid moest ik steeds verder gaan om dezelfde endorfinerush op te wekken en liepen de zaken compleet uit de hand. Van de schoolpasser ging het naar een scheermesje, glas en uiteindelijk elk scherp voorwerp dat ik maar vond, van mijn armen en benen naar steeds ergere verwondingen op mijn buik. Daar kon ik mijn verslaving makkelijk verbergen voor de buitenwereld, tot in 2012 een mouw van mijn vestje per ongeluk afzakte en mijn mama de verwondingen op mijn bovenarm zag. Toen lieten mijn ouders me opnemen in een psychiatrisch ziekenhuis.”
“De jaren nadien ben ik meerdere keren op de spoed beland en opgenomen. Alle behandelingen haalden echter niets uit zolang ik zelf niet erkende dat ik een probleem had. Dat besef is er pas gekomen toen ik op een bepaald moment op de rand van de dood op intensieve zorgen belandde. Toen zag ik in hoeveel schade ik niet alleen mezelf, maar ook mijn omgeving toebracht. Vandaag ga ik de littekens op mijn lichaam zo veel mogelijk uit de weg. Zo zijn bikini’s en korte topjes uitgesloten en durf ik amper te denken aan fysieke intimiteit, ook omdat ik mij schaam tegenover anderen en bang ben voor hún reacties. Voor mij blijft het dan ook moeilijk om te aanvaarden dat die littekens voor altijd zijn. Wat als ik mijn kinderwens wil realiseren, bijvoorbeeld? Moet ik dan foto’s nemen van een bolle buik vol littekens? Mijn belangrijkste boodschap voor lotgenoten is dat je het niet tot zulke onherstelbare verwondingen mag laten komen. Denk niet dat het maar om een paar onschuldige krasjes of een brandwondje gaat, maar stap naar een huisarts of een vertrouwenspersoon. Hoe vroeger je erbij bent, hoe beter je geholpen kunt worden.”
Johan (44) moet het als boksleraar hebben van z’n lichaam, maar een onstabiele jeugd maakt dat hij bij tegenslag in oude ongezonde eetpatronen vervalt. Corona was een zware periode waaruit hij nu probeert recht te veren.
“Mijn leven zou veel gemakkelijker zijn zonder die buik. Als ik mensen vertel dat ik personal trainer en boksleraar ben, dan kijken ze meteen naar mijn bovenlichaam. Ik hoor hen denken: een bokstrainer met zo’n buik? Ik voel dan meteen de neiging om een oude foto van mezelf te tonen. Voor mijn job is mijn lichaam mijn visitekaartje, maar momenteel voel ik me een bedrieger. Ik zal nooit zo’n Instagramfitnesser met een sixpack zijn, 102 kilo is voor mij een ideaal gewicht, maar daar zit ik nu boven. Ik moet die mentale switch maken en weer gezonder gaan leven, maar een normaal eetpatroon heb ik nooit gekend.”
Als ik mensen vertel dat ik personal trainer en boksleraar ben, hoor ik hen denken: een bokstrainer met zo’n buik?
“Als kind werd ik gepest om mijn huidskleur, mijn vader is Rwandees, maar thuis werd er nooit over emoties gepraat. Eten was mijn troost. Cola en chips voor tv. Ging ik bij een Belgisch vriendje spelen, dan werd ik daar rond etenstijd weggestuurd, maar bij Afrikaanse en Marokkaanse vriendjes mocht ik altijd blijven eten. Daar was het een compliment als je de pan leeg schraapte met een stuk brood. Na de scheiding van mijn ouders kwam ik in een instelling. Dat was natuurlijk geen stevige basis. Ik was een binnenvetter die af en toe ontplofte, zo ontdekte ik mijn fysieke kracht en begon ik met boksen. Ik at in die tijd makkelijk vijf belegde broodjes, drie koffiekoeken en twee pizza’s op een dag.”
“Na een fout parcours van criminaliteit en gevangenis openden muziek en toneel een nieuwe wereld, maar in 2009 belandde ik op spoed met een hernia. Ik woog toen 150 kilo. De arts was kordaat: ‘Jij hebt binnen het jaar diabetes, als je het jaar al haalt.’ Dat was een wake-upcall. Na een maagverkleining werd ik verplicht gezonder te eten. Ik begon ook langzaam te sporten en raakte 56 kilo kwijt. Als boksleraar en personal trainer begeleid ik graag zwaarlijvige mensen, omdat ik weet hoe lastig het kan zijn om af te vallen. Corona bracht helaas een terugval. Doordat ik geen les meer mocht geven, voelde ik me niks meer waard. Ga dan maar eens ambitieus groenten stomen en havermoutpap klaarmaken. Mijn vrouw gaf yogales vanachter haar computer, maar dat is niks voor mij. Voor mijn zoon doe ik mijn best, ik haal de chips pas boven als hij in bed ligt en ik weet dat ik die kilo’s kwijtraak eens ik die knop weer omdraai. Ik ben wel bang dat ik daarna zoveel loszittend buikvel heb dat ik die huid als een tweede T-shirt in m’n broek moet stoppen. Dan overweeg ik plastische chirurgie. Ik heb al een tattoo in gedachten die ik rond mijn littekens zou laten zetten.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
