Het feminisme vecht tegen verzuring en tegen haat, zegt Knack-medewerkster Cathérine Ongenae. En die strijd blijft gewoon doorgaan. ‘Alleen liefde en warmte kunnen ons ervoor behoeden dat we zelf een hater worden.’
Ik herkende hem meteen toen hij zich op mijn borst nestelde. Ik voelde me misselijk worden. Hij is een oude bekende. Trial en error hebben me geleerd dat ik hem beter gedoog dan bestrijd. Niet voeden, wel een plekje geven. Zet u, Angst. Het hielp. Sinds ik hem geen eten meer gaf, bleef hij steeds vaker weg. Maar nu ligt hij naast me. Ik kan hem ruiken. Hij stinkt naar natte hond. Hij vertelt me dat het daarbuiten hard weer is. Dat het verstandig is om binnen te blijven. Doof de lichten en de schermpjes. Er is nu niets meer aan te doen.
Als ik wakker word, is hij er nog steeds. Krabt zich lui achter de oren. ‘Heb ik het niet gezegd?’, bast hij. Ik check mijn smartphone, maar ik ken het antwoord al.
***
‘Mijn hartje slaapt nog’, zegt mijn dochter als ik haar kamer binnen kom. Ze ligt voor zich uit te staren. Van de hand Gods geslagen. Dan zijn we met twee. Ik til haar op, ze slaat haar lange benen rond mijn heupen. Mijn aapje.
In de warme badkamer zitten we op het plastic Ikeakrukje samen wakker te worden. Ze ligt tegen me aan, buik tegen buik, onze armen om elkaar heen. We zullen te laat op school zijn, maar wie maalt daar om?
Door het raam zie ik de schakeringen blauw de nachtelijke duisternis wegduwen. In wat voor wereld groeit die kleine nu op? Ik had haar zo graag meer veiligheid gegeven. Of is veiligheid een illusie? Luisterde ik als kind niet gefascineerd naar verhalen over de Bende van Nijvel, de Rote Armee Fraktion en de IRA? Als je klein bent is alles verhaal en spel. Ik overweeg om haar uit te leggen in Harry Potter-taal: de Death Eaters zitten nu in het Ministerie voor Magie.
***
Gisteren heeft een haatzaaiende miljardair de sleutel van het Witte Huis gewonnen. Wat gaat ons dat aan, zeggen sommigen. Alles, natuurlijk. As above, so below. Vorige zondag postte een man die in het dagelijks leven in de securitysector werkt en on the side in vogelspinnen handelt vunzige beledigingen op mijn Facebookpagina. Politiek correcte k*t en iets met pieten. Ze maken soms kabaal, zegt een kennis die bij de politie werkt. En: geef hem aan bij zijn werkgever. Juist ja, en dan een spin in mijn brievenbus vinden.
Angst: ‘Hou je gedeisd, ze zijn sterker dan jij.’
Ik: ‘Je gedeisd houden, hoe doe je dat?’
‘Dat krijg je als je met vrouwenrechten bezig bent’, zei een vriendin me vorig jaar toen ik haar vertelde over de haatmails die ik soms kreeg. Haar wenkbrauwen gingen wijsneuzerig omhoog. Het klonk als een goedkeuring voor kwetsend gedrag. ”Jij ook al?’, dacht ik teleurgesteld.
Waar ik boos van word: als men me een boze vrouw noemt. Of erger nog: gefrustreerd. Tot ik op een dag opstond en wist: ze snappen het niet. Wat denken ze? Dat wij graag ruzie maken? Misschien moet ik het beter uitleggen?
Wel dan. Er is een reden waarom ik – en samen met mij zoveel andere mensen – ondanks alle hoon blijf vechten voor een wereld met andere spelregels, zodat vrouwen, holebi’s en alle mogelijke ‘anderen’ dezelfde mogelijkheden hebben als de geprivilegieerde mannen die de macht in handen houden. Niet omdat we mannen haten. Niet omdat we zuur zijn. Zuur zijn de mensen die het dromen hebben opgegeven.
***
We doen dat uit liefde. Wat anders?
Ik ben feminist uit liefde voor mijn dochter. Uit liefde voor mijn man. Uit liefde voor het leven. Uit liefde voor de liefde. Ik ben feminist omdat ik meen dat liefde sterker is dan angst. Omdat ik ervan overtuigd ben dat warmte en verbinding ons kunnen behoeden om zelf hater te worden.
Misschien denkt u dat ik in sprookjes geloof. Dat is dan maar zo. Sprookjes zijn fantastische instrumenten om de wereld – hoe wreed die ook is – uit te leggen aan een kind. Harry Potter is bovendien perfect om zowel het concept sterke vrouwen als rassenhaat te verduidelijken. Om het te leren dat je nooit mag stoppen met opkomen voor je idealen. Er is een veldslag verloren, maar de strijd is nog niet voorbij.
Voldemort heeft gewonnen. We vrezen de duisternis, maar we geven niet op. Voilà.
***
Angst, die vannacht nog op mijn borst drukte, voelt het al aan zijn knekels. Hij mag van mij blijven zitten, maar hij kan op zijn kin kloppen. Ik ben alweer met iets anders bezig. Straks komt het meisje thuis. De dvd van Harry Potter ligt klaar. Ik zal haar warme pompoensoep en chocolade voeren, troost voor de ziel. En dan kruipen we onder het dekentje, onze lichamen tegen elkaar en laden we ons op aan de verhalen.
Morgen is er een nieuwe dag waarin we met alle liefde van de wereld fel zullen reageren tegen wie die liefde kapot wil maken. Maar vanavond gaan we gewoon van elkaar houden. Omdat het kan.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier