Als er één plaats is waar we onszelf zijn, is het in bed. Knack Weekend trekt van slaapkamer naar slaapkamer voor een eerlijk gesprek. Deze week: Victor (88) en Jacqueline (86), al 64 jaar gelukkig getrouwd.
Het begon in ’t geniep’, vertelt zij. ‘Ik was 17 en had buitengewoon strenge ouders. Maar hij was zo’n lieve krullenkop dat ik hem bleef zien.’ Victor knikt. ‘De eerste keer dat ik haar kruiste in Mechelen – we wandelden allebei naar school – dacht ik: wauw…’ ‘…wat een schone benen’, vult zij aan. Ze schateren.
Mensen gaan tegenwoordig voor ’t minste uit elkaar
‘Ze bleek alles te zijn: een goede minnares, een goede vrouw, een goede moeder’, stelt hij. ‘Ik kreeg wat ik van een mooi huwelijk verwachtte’, zegt zij. ‘We hebben drie kinderen, vier kleinkinderen, vier achterkleinkindjes. Volgend jaar, voor ons briljanten huwelijk, gaan we allemaal samen op weekend.
Na zijn pensioen hebben mijn man en ik de wereld afgereisd: Canada, Nieuw-Zeeland, elk jaar gaan wandelen in Zwitserland. Het voelde als ingehaalde wittebroodsweken, want na vijf jaar huwelijk waren we onze vrijheid al kwijtgespeeld. Zijn moeder, die weduwe was geworden, en mijn zieke ouders kwamen bij ons inwonen, uiteindelijk voor meer dan 30 jaar.’
‘Daarvoor kwamen ze wekelijks op bezoek en sliepen we allemaal samen in onze enige slaapkamer. Als ik daar nu aan denk…’, glimlacht hij. ‘Maar we pasten ons aan.’ Ze knikt. ‘We zijn geen klagers. Geen ruziemakers ook. Anders was het moeilijk geweest om samen te blijven, al vind ik dat mensen tegenwoordig voor ’t minste uiteengaan.’ ‘In de liefde is het geven en nemen’, beaamt hij. ‘En dan is 64 jaar niet eens lang.’
‘We slapen nog altijd in hetzelfde bed. Dat moet zo’, vindt zij. ‘Onlangs hoorde ik over een oudere man die ’s morgens stierf, zijn vrouw volgde ’s namiddags. Daar teken ik voor. Zonder elkaar – dat gaat niet.’
