Als er één plaats is waar we onszelf zijn, is het in bed. Knack Weekend trekt van slaapkamer naar slaapkamer voor een eerlijk gesprek. Deze week: Estée en Rens, allebei zestien, vormen al een koppel sinds het tweede middelbaar.
Ik ben blij dat hij de eerste kus heeft gegeven, want ik zou dat nooit gedurfd hebben’, vertelt Estée. ‘Ik had ook per ongeluk mijn hoofd weggetrokken en piekerde er langer over dan hij.’
‘Terwijl ik dacht: er komen genoeg volgende keren’, zegt Rens. ‘Nog een verschil tussen ons is dat ik meer in het nu leef. Ik voel niet zoals Estée de nood om telkens haar droom te herhalen: over twee jaar samen op kot.’
‘Ik heb op Pinterest al decoratie-ideetjes verzameld’, glimlacht ze. ‘Ik word blij van het idee dat ik hem niet alleen af en toe op de speelplaats of in het weekend, maar elke dag zou kunnen zien. Mijn ouders vinden dat ik te snel ga, maar misschien onderschatten ze hoe serieus ik het meen. Mijn humeur hangt zelfs af van hoe het tussen ons loopt.’
Een dag minder kusjes
Rens knikt. ‘We doen soms speels en grappend zoals vrienden – zo zijn we ook begonnen – maar dikwijls babbelen we lang. Geen enkel onderwerp is taboe. We hebben dat moeten leren, hoor. In het begin was alles kinderlijker.’
‘Ondertussen voel ik me bij Rens helemaal thuis, waardoor ik ook niet bang ben om fysiek stappen te zetten’, vertelt Estée. Het is belangrijk om dat te doen met iemand die je goed kent en die bezorgd om je is. Rens is daar volwassener in dan veel jongens van zijn leeftijd.’
‘Het is een automatisme geworden om affectie te tonen’, zegt hij. ‘Maar als ik eens een dag minder kusjes krijg, denk ik niet dat Estée me minder graag ziet. Omgekeerd is dat wel zo, terwijl ik vind: het belangrijkste is dat onze gedachten juist zitten. En dat is zo.’
