Als er één plaats is waar we onszelf zijn, is het in bed. Knack Weekend trekt van slaapkamer naar slaapkamer voor een eerlijk gesprek. Deze week: Celine en Liesbeth, allebei 31. Voor hun trouwfeest deze zomer vouwden ze samen 1000 kraanvogels, een symbool voor het geluk dat ze bij elkaar vonden.
‘Het was meteen raak’, lacht Liesbeth. Celine knikt. ‘Op onze eerste date, tien jaar geleden, kusten we om vier uur ’s nachts in de sneeuw. Vanaf toen gingen we er vol voor. We konden supergoed babbelen en plezier maken, maar ook fysiek zat het meteen juist. Liesbeth was de eerste vrouw met wie ik samen was, maar ik voelde me nooit onwennig. Ik kruip nog altijd doodgraag bij haar in bed.’
‘Ik kan ook niet slapen zolang Celine niet naast me ligt’, lacht Liesbeth. ‘Niet dat onze relatie altijd vanzelf ging. In ons eerste anderhalf jaar samen waren we afwisselend op Erasmus en ook daarna vertoefden we soms in onze eigen werelden, ik door mijn opleiding tot fluitiste bijvoorbeeld, zij als zangeres in haar eerste operaproductie.’
‘In die jaren raakten we allebei weleens geïntrigeerd door andere mensen, maar dat legden we dan op tafel. Onze twijfels, worstelingen of gevoelens blijven nooit onbesproken. In die doodeerlijke communicatie hebben wij elkaar gevonden.’
‘Trouwen is daar de bekrachtiging van. Ik heb Celine gevraagd omdat ze me altijd in balans brengt en ze mijn allerbeste vriend is.’
‘Ja zeggen was evident. Liesbeth deed me openbloeien en neemt me mee in haar gedreven manier van leven. Als we samen repeteren is dat pittig – we zijn allebei zeer kritisch – maar eens op het podium communiceren we zonder woorden. Het zijn van die momenten waarop ik weer verliefd word. Toen ik op ons trouwfeest als verrassing Emmylou van First Aid Kit zong, was dat een ode aan mijn prachtige vrouw, aan de liefde en alles wat dit leven zo schoon maakt.’
