Als er één plaats is waar we onszelf zijn, is het in bed. Knack Weekend trekt van slaapkamer naar slaapkamer voor een eerlijk gesprek. Deze week: Juweelontwerpster Anne Zellien (62) is sinds kort gescheiden en herbront tijdens haar nachten alleen.
‘Ik ben een heel trouw beest. Vriendschappen en relaties ga ik in principe aan voor het leven. Beseffen dat ik getrouwd was maar dat na veertien jaar heb moeten lossen, is voor mij dus heel heftig. Mijn man had echt de kwaliteiten die ik van een partner verwacht – intelligentie, rust, gevoel voor humor, aantrekkelijkheid – maar omdat het mij niet lukte hem te leren kennen, moest ik bij hem weg.
Het zijn nu emotionele maanden, maar het helpt dat ik de dingen op een rijtje durf te zetten. Ik besef steeds beter dat een relatie een meerwaarde moet zijn. Ze moet vertrekken van respect, misschien zelfs bewondering, en als het goed is, tilt ze je naar een hoger niveau. Ook bij mijn eerste man, de vader van mijn zoon van wie ik op mijn tweeëndertigste scheidde, ben ik heel gelukkig geweest.
Het lijkt me de enige manier om goed te leven: zien wat er op je pad komt en hopelijk blij verrast worden.
En toch is samen zijn voor mij geen must. Ik was al eerder lange periodes alleen en nooit vond ik die eenzaamheid moeilijk. Ik ken het gevoel al sinds ik klein ben. Dat op zich is jammer, maar ik koester de tijd alleen ook. Ik heb hem nodig om te herbronnen en om de rust te hervinden die ik overdag, tussen collega’s, klanten en vrienden, mis.’
Ik kruip dus meestal in bed met een zalig gevoel: eindelijk me-time! In de uren dat ik wakker lig – ik ben een slechte slaper – verslind ik stapels romans. Die heerlijke gewoonte stamt ook al uit mijn kindertijd. Natuurlijk zou het fijn zijn als ik op een dag het bed weer zou mogen delen, ik ben een affectief persoon, maar ik koester geen concrete verwachtingen. Het lijkt me de enige manier om goed te leven: zien wat er op je pad komt en hopelijk blij verrast worden.’
