Trixie Whitley: ‘Andermans verwachtingen inlossen remt je creativiteit’

Trixie Whitley (31) woonde als tiener bij haar moeder in Gent en keerde op haar zeventiende terug naar New York. Ze bracht dit voorjoor haar derde album Lacuna uit.

Ik besef meer dan ooit dat ik een performer ben. Ik wist als zestienjarige dat ik voor de muziek wilde gaan en ben dan ook met school gestopt, maar een belangrijke drijfveer was toch ook verbintenissen maken met anderen. In het dagelijkse leven klungel ik daar soms mee, op het podium heb ik er een expressiekanaal voor. Vroeger voelde ik me daar soms wat ongemakkelijk bij, nu verontschuldig ik me er niet meer voor. Ik aanvaard wie ik ben en durf stilaan te zeggen dat ik iets te bieden heb.

Als de gang van zaken in de wereld je niet boos maakt, dan let je niet goed op. Lacuna is geschreven na de verkiezing van Trump, in een tijdsgewricht dat met genderongelijkheid en seksueel misbruik wroet. Dat heeft de teksten onvermijdelijk beïnvloed. Ik voer nog altijd veel innerlijke dialogen met mezelf, maar ik zie niet hoe je als artiest niet bezig kunt zijn met de tijd waarin we leven. Angst en hoop liggen plotseling heel dicht bij elkaar. Trump heeft wereldwijd het deksel gelicht van populisme en extremisme, maar ook van het verzet daartegen. Jongeren en gemarginaliseerde groepen komen meer dan ooit op voor hun idealen – dan wil ik op zijn minst proberen om zelf ook iets positiefs bij te dragen.

Andermans verwachtingen willen inlossen lukt niet en remt alleen maar je creativiteit, dus doe ik wat ik van mezelf verwacht

Als ik muziekbonzen had gevolgd, dan deed ik nu iets heel anders. Voor hen was ik een aantrekkelijk en kneedbaar jong ding, geen artieste om serieus te nemen. Mannen komen weg met die combinatie, vrouwen veel minder. Voor je het weet noemen ze je een zangeres, alsof je geen instrumenten bespeelt of niet zelf je nummers schrijft. Is het niet raar dat iedereen Audrey Hepburns poppengezichtje kent, maar dat we amper spreken over haar humanitair werk? Ook dat heeft me jarenlang afgeremd om me als een seksueel en lichamelijk wezen uit te drukken. Ongeremd dansen bijvoorbeeld, dat deed ik enkel in gay clubs in New York.

Geluk heb je voor een stuk zelf in de hand. Ik heb er altijd voor gekozen om mezelf niet in een slachtofferrol te steken, om van onprettige ervaringen als de scheiding van mijn ouders toch iets positiefs te maken, maar vooral om mijn eigen keuzes te maken. Lacuna is met zijn elektronische invloeden misschien een lastig album voor mensen die me enkel als een meisje met een gitaar willen zien en niet openstaan voor verandering. Maar wat telt is dat ik groei als mens en als muzikante. Andermans verwachtingen willen inlossen lukt niet en remt alleen maar je creativiteit, dus doe ik wat ik van mezelf verwacht, zoals evolueren en nieuwe horizonten verkennen.

Een album naspelen zegt me niets. Daar kunnen mensen al in hun living naar luisteren. Voor mezelf blijft optreden ook maar leuk zolang ik blijf creëren en mezelf kan heruitvinden. Dat gaat heel intuïtief, soms omdat het niet anders gaat. Een keyboard dat uitvalt bijvoorbeeld: dan denk ik, wat kunnen we hier creatief mee doen? Die nood aan verandering en beweging heb ik op alle vlakken: als ik zie dat de sleur erin komt of dat zich telkens hetzelfde patroon herhaalt, grijp ik in.

Misschien moet je niet voor alles een handleiding hebben. Moeder zijn in de muziekindustrie bijvoorbeeld: dat ben ik al doende aan het uitzoeken. Toen ik zwanger was van Phoenix, vond ik het heel confronterend om te merken dat mijn vrouwelijke idolen me daar niet mee konden helpen. Nu vind ik dat gebrek aan voorbeelden fijn: ik kan in alle vrijheid uitvissen wat het moederschap voor mij betekent en dat zelf invullen.

Een artiest is een compleet pakket. Bij optredens is het weleens gebeurd dat iemand schreeuwde dat een bepaald nummer niet hoefde of dat ik moest zwijgen en spelen, maar zo werken relaties niet voor mij. “Ik zie je graag, maar enkel op die manier of dat deel van je”: dan klopt er iets niet. Seksistische of racistische opmerkingen zijn helemaal een rode lijn. Ik let er in mijn persoonlijke en zakelijke leven op dat ik me niet omring met mensen die onrespectvol omgaan met anderen, waarom zou ik dat op het podium dan wel doen?