Als er één plaats is, waar we onszelf zijn, is het in bed. Knack Weekend trekt van slaapkamer naar slaapkamer voor een eerlijk gesprek. Deze week: Johanna (35) therapeute, slaapt soms met haar teddybeer als deel van haar eigen therapie.
‘Ik heb mijn teddybeer gevonden in een speelgoedwinkel’, vertelt Johanna. Hij lag er alleen en ik dacht meteen: ja, jij en ik! Ik herkende er het gevoel in van in de steek gelaten zijn. Ik heb mijn teddy naast mij op de autostoel gezet en we zijn naar huis gereden.
Sluimerend verdriet tijdens je latere leven heeft vaak te maken met je kindertijd. Je draagt het mee en niemand kan het opvullen. Ik kan eigenlijk alleen maar als de ‘grote Johanna’ het verdriet van de ‘kleine Johanna’ erkennen en daarmee aan de slag gaan.
Ook mensen die bij mij in therapie komen, voelen vaak dat er ‘iets’ is: verdriet, leegte, eenzaamheid… Ze snappen niet goed waar het vandaan komt. Dit ongrijpbare gevoel heeft vaak te maken met liefde en relaties.
De enige blijvende relatie is die met jezelf. Vaak vinden we net die relatie beangstigend en bevreemdend. Maar als ze goed is, kun je betere relaties aangaan met anderen. Mensen vullen de leegte soms op met vluchtige relaties en meerdere bedpartners. Maar het gemis blijft, ook met de teddybeer. Die beer is wel een middel om met gevoelens als verdriet, leegte en kwaadheid om te gaan. Hij geeft een gevoel van bevrijding, een soort opluchting waardoor je niet langer hoeft te vechten tegen jezelf. Met meer zelfliefde sta je volwassener in het leven.’
