Emma Terweduwe (27) is een textielontwerper uit Gent. Ze was onlangs geselecteerd voor een internationaal programma bij TextielLab in Tilburg en toont deze week haar eigenzinnige werk op de Milaan Design Week.
“Als ik te lang in één ding blijf hangen, word ik onrustig. Vandaar dat ik op mijn achttiende van Aarschot naar het onbekende Gent verhuisde om er voor het eerst in mijn leven een kunstopleiding te volgen – ik kwam van Latijn-wiskunde. Later ging ik op Erasmus in Zwitserland. Mijn mama zei dat ik, als echt stadsmeisje, in het kleine Luzern zou wegkwijnen. Dat raakte me, net als het idee van anderen dat ik er te timide voor was. Maar ik voel geen angst voor het onbekende. Integendeel, toen Covid uitbrak en ik nog maar drie weken in Kopenhagen was voor een stage, ben ik vastberaden gebleven.
Onlangs kreeg ik de bevestiging dat mijn drang naar verandering er mag zijn, en zelfs een rode draad door mijn leven en werk kan vormen. Ik was met vijf andere jonge ontwerpers geselecteerd voor een internationaal programma bij TextielLab in Tilburg. Tien weken lang was onze mentor Otobong Nkanga. Zij heeft al zoveel bewezen, maar haar aanpak was verrassend laagdrempelig – als we zoomden, zat ze vaak ontspannen op de vloer. Ze toonde ook veel genegenheid voor ons.
Over duurzaamheid – een speerpunt in haar werk én in Tilburg – zei ze op een dag: ‘We have to allow things around us to change in order to connect with them.’ Ik sloeg die uitspraak direct op in mijn gsm. ‘Doorgaans willen we onze omgeving behouden, alles conserveren,’ legde ze uit, ‘terwijl we net verandering moeten omarmen. Want als we die als waardevol zien, willen we met de dingen rond ons meegroeien, krijgen we er zo een diepere band mee en gaan we er beter voor zorgen.’
In een tweede leven verliest garen stevigheid en kleur, en vervilt het. We moeten die veroudering vieren en kopers doen beseffen dat ze net hierdoor een uniek tapijt of kussen hebben.
Het gaf me een echte klik: in onze sector gaan we er niet komen door enkel gerecycled garen te gebruiken en daarvan dezelfde longevity als van nieuw garen te verwachten. In een tweede leven verliest garen nu eenmaal stevigheid en kleur, en vervilt het. Pas als we die veroudering vieren, en als we kopers doen beseffen dat ze hierdoor een uniek tapijt of kussen hebben dat ze dus langer zullen koesteren, werken we echt duurzaam. Dat inzicht hoorde ik nog niet vaak, terwijl het cruciaal is voor onze toekomst.
Het moedigt me aan om nog meer door te drijven wat ik al deed: bewust wol laten vervilten, linnen en andere ‘levende’ materialen gebruiken… Tegelijk temperen Otobongs woorden de angst die daar toch mee gepaard gaat, bijvoorbeeld als ik van een tapijt voor klanten niet exact kan voorspellen hoe het zal uitdraaien. Ik zie nu in dat daarin de verrassing zit, voor mij én de gebruiker, en ik werd zelfverzekerder.
Dat was welkom, want ik ben nog altijd maar 27, doe alles alleen en voel vaak druk van buitenaf. Zo kwam de uitnodiging voor Milaan met de verwachting dat ik daar nieuw werk zou tonen, iets wat ik zelf ook eerst van plan was, tot ik besefte dat ik de dingen in mijn tempo moet uitzoeken. Ik toon nu bestaande tapijten en plaids die ik nog altijd waardevol vind, plus prototypes die ik rustig ontwikkel.
Ook als mens bevestigde Otobongs raad me. Ik heb een vriend en een huisje, dus niets is gemakkelijker dan me daarin te settelen. Maar ik mag mijn honger naar avontuur niet ontmoedigen, want die honger is wat mij mij maakt. Gelukkig liet mijn vriend me elke keer vol vertrouwen vertrekken en omgekeerd laat ik hem vrij. Net daardoor zijn we al zeven jaar samen. Het geldt echt voor veel, hoor: omarm verandering, ze voedt verbinding.”
