Sekswerker Sigrid Schellen: ‘Ik word beschouwd als een cokesnuivende lichtekooi die verantwoordelijk is voor het in stand houden van het patriarchaat’

‘Wat heeft het feminisme ons opgeleverd? Dat vrouwen naast het huishouden en de zorg voor de kinderen nu ook fulltime mogen gaan werken voor een lager loon?’, vraagt sekswerker en auteur Sigrid Schellen zich af. Zij is een van de 110 stemmen die op de 110ste Internationale Vrouwendag uitlegt waarom zo’n dag nog altijd nodig is.

Internationale Vrouwendag. Ook dit jaar weer zullen we het gemopper moeten aanhoren van mannen die vinden dat ook zij een dag verdienen waarop we hun geslacht nog eens extra in de verf zetten. Dat gejammer alleen al is wat mij betreft voldoende grond om het hele gedoe maar gewoon af te schaffen, al is mijn zeur-intolerantie en vermijdingsdrang wellicht geen krachtig argument.

Ik zou kunnen opwerpen dat steeds meer mensen vinden dat ze niet passen in de klassieke man/vrouw-tweedeling. Dat genderidentiteit veel ruimer is dan wat je puur visueel kan vaststellen. Dat ons geslacht slechts een klein, biologisch detail is. Iets dat je niet waardevoller maakt dan een ander. Iets dat je kan aanpassen bovendien.

Maar de gelijkheid tussen mannen en vrouwen, daar gaat het op Internationale Vrouwendag toch over? Of beter: de ongelijkheid die we maar niet uitgeroeid krijgen. Want laten we eerlijk zijn. Wat heeft dat hele feminisme ons nu uiteindelijk opgeleverd? Dat vrouwen naast het huishouden en de zorg voor de kinderen nu ook fulltime mogen gaan werken tegen een loon dat in bepaalde sectoren nog steeds lager is dan dat van hun piemelbezittende collega’s? Stemrecht? Niet echt waardevol in een land waar de bereidwilligheid tot het vormen van een regering nog lager is dan die van panda’s om zich voort te planten.

Als sekswerker word je nog altijd beschouwd als een cokesnuivende lichtekooi met daddy issues die mede verantwoordelijk is voor het in stand houden van het patriarchaat

Dat we ons mogen groeperen in feministische organisaties zoals De Vrouwenraad, natuurlijk. Zodat we andere vrouwen kunnen vertellen wat ze wel en niet mogen doen. En één van de dingen die je als vrouw vooral niet mag doen is sekswerk. Kunnen we het trouwens gewoon weer prostitutie, uitbuiting en mensenhandel noemen? Sekswerk is namelijk geen werk, ook al zijn mijn collega’s en ik het erover eens dat het dat wel zeker is. Volgens De Vrouwenraad zijn wij, sekswerkers, allemaal slachtoffers en wat wij daar zelf van vinden doet er niet toe. Zij die opkomen voor gelijke rechten en kansen voor alle vrouwen, behalve sekswerkers, hebben bepaald dat wat ik mijn droomjob noem altijd dwang is en nooit vrijwillig kan zijn. Verbieden, bestraffen en uitroeien die handel! Mond en benen toe, dat is wat die hoeren moeten.

Dat mijn goddelijke lichaam en sprankelende persoonlijkheid menig M/V/X in de meest onderdanig mogelijke positie getoverd heeft, wil het zuurpruimenclubje niet horen. Dat ik de touwtjes in handen had ook niet. Volgens De Vrouwenraad had ik ongetwijfeld een moeilijke jeugd, een slecht vriendje en wil ik waarschijnlijk ook gewoon een nieuwe Louis Vuitton tas. Ik zal wel een leeghoofd zijn. Een cokesnuivende lichtekooi met daddy issues die mede verantwoordelijk is voor het in stand houden van het patriarchaat. Ik hoef nog net niet op de brandstapel. Fraai staaltje feminisme, als je het mij vraagt. Was dit werkelijk wat onze vrouwelijke voorouders voor ogen hadden toen ze in 1908 de moed vonden te staken om hun slechte werkomstandigheden aan te klagen?

Ik geloof dat we meer hebben aan een dag waarop we stilstaan bij hoe onbelangrijk die M/V/X op onze geboorteakte nu eigenlijk is. Een dag waarop we ons afvragen waarom we wel medelijden hebben met mannelijke BV’s wier geile sokkenfoto’s gelekt worden, maar schaamteloos hun vrouwelijke collega’s lynchen omdat ze het slachtoffer werden van grensoverschrijdend gedrag. Een dag waarop we met z’n allen boos worden omdat we een politicus in zwembroek niet te sexy vinden om zijn job uit te oefenen, maar stiekem denken dat die roodharige seksuologe met haar decolleté beter had moeten weten. Een dag waarop we het eens zijn dat genderrollen niet meer van deze tijd zijn en we eigenlijk allemaal een beetje mannelijk, vrouwelijk en alles daartussenin zijn. Ik vrees echter dat één dag per jaar niet zal volstaan. We hebben er meer van nodig. Een stuk of 365. Laat vandaag de eerste zijn.