Radiomaker Wim Oosterlinck over zijn introversie: ‘In het begin van mijn carrière durfde ik amper te bellen met instanties of wildvreemden aan te spreken’

Gentenaar Wim Oosterlinck (51) presenteert de avondspits op radiozender Willy. Daarnaast is hij host van de podcast Drie boeken, waarin hij boekenliefhebbers interviewt. Hij doet dat deze week live op het non-fictieboekenfestival FAAR in Oostende, waar hij met psychologe Birsen Taspinar praat.

Introversie

Ik was niet altijd een vlotte prater. Toen ik in het begin van mijn carrière mee het regionale nieuws samenstelde bij Radio 2 Oost-Vlaanderen, durfde ik zelfs amper met officiële instanties te bellen of wildvreemden aan te spreken. Dankzij mijn werk heb ik mijn remmingen mettertijd overwonnen, maar het is dus geen toeval dat ik als introvert graag in de radiostudio zit en veel boeken lees. Op mijn eentje bezig zijn zonder sociale verplichtingen, dat vind ik heerlijk.

Verantwoordelijkheid

Zorgeloosheid is in grote mate een kwestie van geluk hebben. Dingen als een goed diploma, een boeiende job of een fijn gezinsleven bereiken we alleen maar als het lot een beetje meezit. Toch denken we graag dat we puur op eigen kracht zo ver geraakt zijn. Omgekeerd achten we minder gefortuneerden verantwoordelijk voor hun situatie, alsof zij die aan zichzelf te danken hebben. Mijn vader was daar heel anders in: hij sprak als gemeenteambtenaar in Lochristi vaak met mensen in armoede en noemde hen thuis soms ‘dutsen’ en ‘sukkelaars’. Jammer genoeg is dat soort mededogen zeldzaam vandaag. Iedereen spreekt voortdurend van ‘marginalen’ en ‘profiteurs’, terwijl ellende iedereen kan overkomen.

Comfortzone

Ik leef voor het gevoel dat ik iets bijleer. Daarom ben ik op een bepaald moment ook van Studio Brussel naar Qmusic gegaan en vervolgens naar Willy: omdat ik op een punt was gekomen dat de dingen me zodanig in de vingers zaten dat het allemaal wat te gemakkelijk en routineus werd. Dan kies ik liever voor verandering. Als je niet uit je comfortzone komt en jezelf niet vernieuwt, sta je stil.

Luister naar jezelf

Uiteindelijk moet je zelf je pad uitstippelen. Het laatste wat ik wil, is op automatische piloot leven of de dingen ondergaan. Ik maak dus graag al eens de balans op: ben ik nog gelukkig? Doe ik alles nog graag? Maar dan moet je ook echt naar jezelf durven te luisteren. Na mijn vertrek bij Studio Brussel waren de reacties ongemeen heftig. Mensen noemden me een verrader en waren kwaad op mij. Toch was ik achteraf blij met mijn keuze. Op het einde van je leven vaststellen dat je je altijd hebt laten leiden door de mening van anderen, dat moet enorm teleurstellend zijn.

De kracht van boeken

Boeken hebben voor mij iets magisch. Als kind verslond ik reeksen als Arendsoog en De vijf detectives – de drang om te lezen zat er dus vroeg in. Ondertussen besef ik echter dat boeken niet alleen ontspanning bieden, maar ook een doorgeefluik zijn. Of iemand zijn ervaringen nu neerpent in een biografie of fictieve personages beschrijft, uiteindelijk komt het erop neer dat iemand ideeën en gevoelens van zijn eigen hoofd overbrengt naar dat van zijn lezers. Dat krijgt geen enkel ander medium voor mekaar. Zeker de radio niet, want de waarheid is dat de meeste mensen slechts met een half oor luisteren, omdat ze ondertussen allerlei andere dingen doen.

Prioriteiten stellen

Geen tijd hebben om te lezen bestaat niet. Of zoals Ernst-Jan Pfauth uitlegt in zijn boek Intentioneel leven: jij beslist zelf of je prioriteit geeft aan wat je belangrijk vindt. Tijd vind je dus niet, die máák je. Zeker als je bedenkt hoe makkelijk we in de val van de sociale media trappen. Dat is precies het tegenovergestelde van intentioneel leven, want dan laat je Elon Musk en Mark Zuckerberg beslissen waar je je aandacht aan schenkt.

Ouderschap

We moeten het ouderschap niet zo idealiseren. Zeker in het begin begreep ik niet waarom iedereen altijd van een roze wolk spreekt. Luiers verschonen, lastig zijn omdat je amper slaapt en nauwelijks tijd voor jezelf hebt – ik was blij toen Roos en Bo (nu twaalf en acht jaar, red.) uit die fase waren. Anderzijds begint het dan pas. Kinderen maken leert je dingen die je op geen enkele andere manier kunt leren, maar als ik me niet afvraag of ik ze niet te veel stuur en begeleid, dan maak ik me wel zorgen dat ik dat misschien niet genoeg doe.

Dadendrang

Mijn podcast heeft mijn leven veranderd. Het feit dat ik nu diepte-interviews doe, dat ik van die gesprekken leer en gevraagd word voor boekvoorstellingen en jury’s van literaire prijzen: dat kon ik me vroeger gewoon niet voorstellen. Sindsdien ben ik er dubbel zo hard van overtuigd dat je moet dóén in het leven en het heft zelf in handen nemen. Als je wacht op anderen om je dromen waar te maken, gebeurt er niks.

Drie boeken live, op 7 maart in De Grote Post, Oostende. wimoosterlinck.be, faar-oostende.be

Lees ook: Televisiemaker Cath Luyten: ‘Mijn moeder begrijpt niet altijd waarom mijn werk zo belangrijk voor me is’