Bertrand Lejoly (42) is een Belgisch productdesigner die bijna twintig jaar voor anderen ontwierp, maar sinds 2021 fulltime zijn eigen studio in Antwerpen runt. De kracht daarvoor vond hij in Milaan, waar hij zeven van zijn meest vormende jaren beleefde.
“Een harde leerschool is vaak een goede, zo ondervond ik op mijn eerste job in Aken. Een van de twee bazen van het succesvolle bureau Noa was een zeer gedreven veertiger die niets minder verwachtte van zijn personeel. Ik was met mijn 22 jaar veruit de jongste van mijn collega’s en als introverte kerel durfde ik niet anders dan op alles ‘ja’ te zeggen. Het was dus een heftige tijd, maar ook een zeer leerrijke.
Zes maanden nadat ik gestart was, had Noa door de crisis geen werk meer voor mij. Die bewuste baas raadde me aan om uit mijn vertrouwde omgeving te breken en naar Milaan te gaan, toen al dé designstad. Hij was er zelf partner geweest van de bekende ontwerper Matteo Thun en gaf me diens contactgegevens. Ik was nog erg gebonden aan mijn heimat Eupen, ook omdat ik er sinds mijn achttiende een vriendin had, en tegelijk voelde ik een drang om de wereld te verkennen. Daarom raakte die raad me direct.
Mijn sollicitatie bij Thun werd door mijn gebrek aan ervaring jammer genoeg niets, en na twee pogingen bij andere bureaus gaf ik het op. De stap naar verhuizen was nog te groot, denk ik. Maar op mijn 25ste – toen ik toch was mogen herstarten bij Noa, maar daar geen groeimogelijkheden meer zag – klopte ik weer bij Thun aan, deze keer met succes. Aanvankelijk liep ik verloren tussen mijn vijftig collega’s, zeker omdat ik nog geen Italiaans sprak, maar na een tijd werden ze een soort familie. Ook leren houden van het toen nog luide, vuile Milaan vroeg tijd, maar stilaan ontdekte ik de schoonheid achter de façade. Mijn vriendin had het langer moeilijk dan ik omdat ze pas na twee jaar een job als interieurarchitect vond. Maar we bleven zeven jaar en dat deed ons enorm groeien.
Ik ben blij dat ik uit de schaduw van anderen ben getreden, mijn ontwerpen voelen nu nóg meer als mijn kinderen.
Anders dan de Duitse school ontwerpt de scuola milanese holistisch: van de gebouwen tot de verlichting en het meubilair. Die 360 graden-kijk bewijst voor mij zijn nut tot vandaag – ik lanceerde zopas nog verlichting en een tafelcollectie – net als mijn kennis van zowel de Noord- als Zuid-Europese bedrijfscultuur. Ook in mijn ontwerpen mix ik het Duits-Belgische pragmatisme en perfectionisme met de Italiaanse passie en durf om risico’s te nemen.
Sinds de verhuizing ben ik niet langer bang om nieuwe dingen te ontdekken. In 2013 verliet ik zelfs mijn comfortabele post bij Thun om een nieuwe productdesign-tak op te starten bij Vincent Van Duysen. Die sprong gaf me veel stress, maar onbewust pushte de raad me om uit mijn comfortzone te treden.
Zo ging het ook toen ik mijn eigen bureau begon – een hele verandering, want nu moet ik voor het eerst de administratie en prospectie doen. Door mijn gereserveerdheid verkoop ik mezelf niet altijd gemakkelijk, maar ik wil authentiek blijven en kon toch al samenwerkingen versieren met krachtige merken als Duravit en Restoration Hardware. Ik ben ook blij dat ik uit de schaduw van anderen ben getreden – mijn ontwerpen voelen nu nóg meer als mijn kinderen.
De mega-evolutie die ik sinds mijn jonge jaren als mens en ontwerper heb doorgemaakt, stimuleert me om op termijn die gouden raad mee te geven aan mijn zoontje (dat hij heeft met zijn nieuwe vriendin, red.). Het grappige is dat mijn baas die en passant gaf, maar hij zo’n grote invloed op mijn leven blijft hebben.”
bertrandlejoly.com
