Heel haar carrière werkte Christel Van Dyck (64) voor Radio2, de zender waar ze in 1988 aan het werk ging. Vorig jaar koos ze ervoor om met pensioen te gaan, al werkt ze nog geregeld mee aan podcasts en radio-uitzendingen. Voor het boek ‘60. Et alors?’ sprak ze met bekende generatiegenoten als Dirk De Wachter, Christine Mussche en Bart Moeyaert.
De plicht roept
‘Waarom een zes halen als ook een negen binnen je mogelijkheden ligt? Mijn ouders hebben keihard gewerkt om hun drie kinderen te laten studeren. Dat maakte dat ik een grote verantwoordelijkheid voelde: ik moest slagen! Ik deed mijn plicht en kwam met fatsoenlijke cijfers naar huis. Een beetje ambitie is zeker niet slecht. Ik kan mij ergeren aan mensen die er de kantjes van af lopen.’
Uit de comfortzone
‘Gelukkig zijn er mensen geweest die me dwongen om te springen. Uit mezelf durfde ik dat niet, ik heb altijd last gehad van onzekerheid en faalangst. Ik deed heel graag duopresentaties, omdat je dan iemand naast je hebt op wie je kunt terugvallen. Toen ik het aanbod kreeg om in mijn eentje een dagelijkse show te maken tussen tien en twaalf uur, in primetime dus, deinsde ik daar eerst voor terug. Een van mijn bazen zei: ‘Je bent beter als je weet dat je het alleen moet doen, want dan neem je meer initiatief.’ Hij kreeg gelijk. Soms is het nodig om uit je comfortzone gehaald te worden.’
Na de kankerdiagnose had ik nooit het gevoel dat mijn leven aan een zijden draadje hing. Ik had 85 procent kans dat ik niet zou hervallen. Met die andere 15 procent hield ik gewoonweg geen rekening.
Sabbatjaar
‘Door de borstkankerdiagnose kreeg ik in 2007 het sabbatjaar waar ik heimelijk naar verlangde. Ik was moe, had drie kinderen om voor te zorgen, snakte naar een time-out, maar durfde die niet te nemen. De ziekte verplichtte mij om te rusten. Ik slaagde erin het positief te bekijken omdat de prognose gunstig was. Ik heb nooit het gevoel gehad dat mijn leven aan een zijden draadje hing. Ik had vijfentachtig procent kans dat ik niet zou hervallen binnen de vijf jaar. Met die andere vijftien procent hield ik gewoonweg geen rekening.’
Twee kaften steun
‘Op een gekke manier heeft de ziekte mijn werk opgewaardeerd. Ik had in die periode het idee dat ik weinig aan de maatschappij bijdroeg. Duizend keer Will Tura af- en aankondigen, wat betekent dat in vergelijking met wat mensen in de zorg of leerkrachten doen? Toen bekend raakte dat ik ziek was, kreeg ik veel steunbetuigingen van luisteraars. Een collega printte ze allemaal af: je kon er twee kaften mee vullen. Mensen vertelden me dat ik als een vriend was, dat mijn stem hen opvrolijkte. Blijkbaar was mijn werk dan toch zinvol.’
Belang van bloedband
‘Met familie deel je een geschiedenis. Mijn zussen kennen mij het langst, zij kennen mij door en door. Zit ik ergens mee, dan zijn zij de eersten die ik bel. Mijn papa leeft gelukkig nog. Ik vind het bijzonder fijn hem vragen over vroeger te stellen. Hoe ouder ik word, hoe belangrijker ik de bloedband vind. Dat heb ik heel hard gevoeld toen mijn kleinzoon geboren werd. Die onvoorwaardelijke liefde was er meteen.’
Zestig is oké
‘Zestig was de eerste ronde leeftijd waar ik niet mee worstelde. Toen ik vijfendertig werd, begon ik er al tegenop te zien om veertig te worden. Intussen sta ik wat rustiger in het leven. Echt leuk is het niet om in de spiegel te zien dat je lichaam veroudert, maar ik kan het makkelijker relativeren. Je kunt het vergelijken met een nieuwe auto. De eerste schram is een ramp, maar hoe meer erbij komen, hoe minder het je kan schelen.’
Eindigen in schoonheid
‘Het is beter om met een goed gevoel af te sluiten. Nachten lag ik wakker van de vraag of ik zou stoppen met werken. Uiteindelijk gaf de wil om in schoonheid te eindigen de doorslag. Er was een logische generatiewissel aan de gang. In principe kon ik nog uitbollen tot in 2027, maar daar had ik geen zin in. Ik zag geen nieuwe uitdaging meer op mijn pad komen. Het mocht niet te gezapig worden.’
Meer begrip
‘De huidige polarisatie is betreurenswaardig. In een aflevering van Alles goed?, de podcast van Evy Gruyaert, vertelde ik dat ik me soms schuldig voelde omdat ik al op 63 met pensioen was gegaan, terwijl je overal hoort dat iedereen langer moet werken. Na afloop kreeg ik heel wat bagger over mij heen. Mensen noemden mij in reacties een stom wicht. Nochtans had ik geprobeerd om me genuanceerd uit te drukken. Zo had ik duidelijk gezegd dat 63 zeker geen te lage pensioenleeftijd is als je harde fysieke arbeid verricht. Mensen reageren tegenwoordig zo fel. Het lijkt alsof ze weinig moeite doen om te luisteren en begrip te tonen voor een andere mening. Zo overtuigd zijn ze van hun eigen grote gelijk.’
60. Et alors? is verschenen bij Pelckmans.
Lees ook: Curator Sofia Dati: ‘Al van in de kinderwagen bezocht ik de Brusselse musea’
