In het kastelencomplex Landcommanderij Alden Biezen werd Die Lustige Witwe van Franz Lehár van onder het stof gehaald. Operette duf en oubollig? Niet in deze sprankelende versie.
Voor de vijftiende editie van Zomeropera in het kastelencomplex Landcommanderij Alden Biezen (Bilzen) werd Die Lustige Witwe van Franz Lehár van onder het stof gehaald. Operette duf en oubollig? Niet in deze sprankelende versie.
Wordt operette weer hip? Onlangs was er de Operettedagdroom van Tutti Fratelli in de Roma en Bourla, nu blaast Zomeropera nieuw leven in ‘De lustige weef’ zoals mijn oma het paradepaardje van Lehár destijds placht te noemen. Ik ga eerlijk zijn, het was met gemengde gevoelens dat ik naar Alden Biesen trok. Enerzijds wilde ik al lang eens een voorstelling in de prachtige erfgoedsite met waterburcht bijwonen en geen beter moment dan de weldadig warme vooravond van het Pinksterweekend. Anderzijds had ik niet zo’n goede herinneringen aan de voorstellingen van ‘De weef’ in de Koninklijke Vlaamse Opera van weleer, met meer dan middelbare zangers in de hoofdrollen.
Somptueus decor
Viel dat mee, zeg. Enerzijds is er het idyllische kader: de binnenkoer van een waterslot, met hoog boven het hoofd van de toeschouwers grote schermen in de vorm van lotusbloemen die eventuele regen en kou tegenhouden. De tribune is eerder klein zodat je met je neus op de actie zit en niets van de mimiek van de zangers/acteurs je ontsnapt. En dan is er het somptueuze decor dat een antiekwinkel in de jaren ’30 voorstelt, met een weelde van goedgekozen rekwisieten. Je kijkt je ogen uit, mee dankzij de geslaagde belichting.
Een goed idee ook om de operette, oorspronkelijk uit 1905, na de beurscrash van 1929 te situeren. Een antiekzaak die door de slechte economische situatie failliet dreigt te gaan, daar kunnen we ons iets bij voorstellen. Eigenaar Mirko Zeta ziet maar één oplossing: zijn zoon Danilo, een playboy die kind aan huis is in de nachtclub Maxim, moet de rijke jonge weduwe Hanna Glawari aan de haak slaan. Tussen die twee broeit er trouwens al lang iets, maar in het spel van aantrekken en afstoten wil geen van beide stijfkoppen hun echte gevoelens tonen. Voor meer verwikkelingen zorgt Valencienne, de veel jongere tweede vrouw van Zeta, die eigenlijk verkikkerd is op de boekhouder Camille. Het resultaat is een echte vaudeville met misverstanden, persoonsverwisselingen en geheime rendez-vous.
Sexy acteurs, mooie stemmen
Wat deze versie van de operette geloofwaardig maakt, is dat de hoofdrollen door jonge, sexy mensen gespeeld worden die bovendien over een mooie stem beschikken. Martine Reyners is een speelse en gevoelige Hanna, haar versie van het beroemde Viljalied was absoluut ontroerend. Ze had wel een iets flatterender pruik verdiend. Timothy Sharp heeft de looks van een fotomodel en is een zwierige, verleidelijke Danilo. Eén van zijn succesnummers, de bitterzoete Koningskinderenaria, was niet alleen overtuigend gezongen, maar door de regie ook inventief vorm gegeven.
Wat opviel in het ensemble, een mix van jonge, beloftevolle en meer ervaren zangers, is dat ze ook overtuigend acteren, met de nadruk op het komische, maar nooit flauw of ouderwets naïef, zoals dat in operettes wel eens gebeurt. Ilse Eerens is een pittige Valencienne, Jörn Eichler overtuigt als de vertwijfelde, tot over zijn oren verliefde Camille.
Ook een pluim voor Koen Van Agtmael en Fabrice Pillet als rivaliserende aanbidders van Hanna en Koen Crucke in de hem op het lijf geschreven rol van Njegus, de rechterhand van de baas (Piet Vansichen) die alle intriges in goede banen probeert te leiden, maar er een potje van maakt.
En dan heb ik het nog niet over het goed op dreef zijnde orkest onder leiding van Federico Santi gehad en over de acrobatische cancan-danseressen, van wie één met een indrukwekkende tatoeage op de dij. ‘Nooit gedacht dat ik operette zo leuk zou vinden’, was de commentaar van mijn metgezel. En dat was vóór het tapasbuffet.
Linda Asselbergs
Die Lustige Witwe, regie Bruno Van Heystraeten, nog tot 24 juni in de Landcommanderij Alden Biesen. Info en tickets.
