Op een dag ben je 50 … en dan vind je de job van je leven

Op je vijftigste nog een professionele ommezwaai van 180 graden maken. Waarom niet? Frie, Bart en Malika weigerden uit te bollen en gooiden radicaal het roer om.

BART

Na dertig jaar als chocolatier haalt Bart (55) zijn modehart op als verkoper bij Paul Smith.

‘Op mijn 45ste kreeg ik borstkanker. Het borstweefsel aan de rechterkant moest weggehaald worden en een jaar was ik werkonbekwaam. Ik kon mijn rechterzijde niet meer bewegen en was bang dat ik nooit meer zou kunnen werken. Jarenlang was ik chocolatier bij Nestlé, maar dat was zwaar werk. Na de revalidatie besefte ik dat sleuren met zakken bonen van 25 kilo geen optie meer was.

Ik kon bij Pierre Marcolini aan de slag. Ik stond als verantwoordelijke in de winkel en maakte de patisserie. Een mooie job, al voelde ik dat ik vanaf mijn vijftigste iets compleet anders wilde gaan doen. Toen ik tijdens een pauze aan de praat raakte met de buren van Paul Smith, ving ik op dat er een vacature was. Ze zochten een mature verkoper en vonden dat ik mijn kans moest wagen. Mode had mij altijd geïntrigeerd, omdat mijn mama en oudste zus in die sector werken. Ik was de juiste man op het juiste moment en heb geen moment getwijfeld.

Starten deed ik tijdens de solden. De job verschilde dag en nacht van mijn vorige baan, maar het ging allemaal vanzelf. Bijleren over stoffen, retouches, etalages: zo boeiend. Het cliënteel is uiteenlopend, van werknemers tot architecten. Ook krijgen we al eens bekende Vlamingen over de vloer. Met sommige klanten krijg je een band en zodoende een inkijk in nieuwe werelden. Zo spreek ik met Kamagurka over kunst en regelde Hilde Van Mieghem kaartjes voor de première van haar film Sprakeloos. Eén keer mochten we het hele team van Manchester United kleden.

In het begin schrok mijn omgeving. Ze konden amper geloven dat ik het chocolatierleven vaarwel zegde. Soms mis ik het wel. Als ik andere steden bezoek, stap ik gegarandeerd een pralinewinkel binnen. Dan geef ik mijn ogen de kost. Chocolade is nog altijd een van mijn grote liefdes. Thuis maak ik de desserts en ook bij familiefeesten of communies kan je ervan op aan dat ik het gebak verzorg. Een mooi afgewerkt taartje geeft me nog steeds voldoening. Maar deze job heeft me rustiger gemaakt en een mooiere balans gebracht tussen werk en privé. Ik voel me gelukkig en wandel elke avond met een goed gevoel naar huis.’

FRIE

Na een succesvolle carrière als directiesecretaresse ging Frie (60) op haar 50ste verpleegkunde studeren. Ze werkt in de palliatieve zorg.

‘In 1992 is mijn beste vriend Erik gestorven aan aids. Samen met enkele vriendinnen verzorgden wij hem tijdens zijn stervensproces. Daar zag ik hoe essentieel die ondersteuning is op het einde. Samen lachen, samen huilen. Elkaars hand vasthouden, of er gewoon zijn. Dat maakt een wereld van verschil. Niemand zou in pijn, angst, vertwijfeling of eenzaamheid mogen sterven.

Op de middelbare school was ik geen modelstudent. Ik had het moeilijk om me te concentreren, door alle prikkels. Inmiddels weet ik dat ik hoogsensitief ben, maar het toenmalige PMS ging ervan uit dat ik alleen de richting snit en naad zou aankunnen. Ik had een hekel aan breien en op mijn vijftiende dacht ik: fuck the world. Ik dacht geen diploma nodig te hebben en gaf er de brui aan. Ik startte als klasseerhulpje en werkte me door de jaren heen op tot directiesecretaresse. Een geweldig beroep, maar rond mijn 45ste begon het te wringen. Ik droomde van een job waarin ik mijn empathische kracht kon inzetten, zoals ik toen bij Erik had kunnen doen.

Op mijn 47ste ging ik verpleegkunde studeren. Drie jaar op de schoolbanken en een huishouden runnen was allesbehalve evident. Maar mijn man en zoon stonden achter mij en in 2007 studeerde ik af met de grootste onderscheiding. Een overwinning, want eindelijk had ik het juk van alleen goed te zijn voor snit en naad van mij afgeworpen. Ik kon meteen aan de slag in het ziekenhuis. Eerst op de dienst oncologie en later op de palliatieve afdeling.

Op een sterfbed blijft alleen de essentie over. Alle last wordt overboord gegooid. Niet zelden zag ik familievetes bijgelegd worden of mensen elkaar na zoveel jaren vergiffenis en aanvaarding schenken. Je ziet mensen op hun puurst en dat is een rijkdom. Net als de wijsheden en levensverhalen. Zo keek een 98-jarige man met spijt terug op zijn leven. Hij had niet hard genoeg genoten en zich te veel druk gemaakt om futiliteiten. Aan zijn woorden denk ik vaak terug. Sinds vorig jaar rijd ik met de motor. ‘Ben je gek, je bent zestig!’ hoor ik dan. Maar ik leef in het nu. Voor hetzelfde geld krijg je morgen te horen dat je terminaal ziek bent. We zijn hier maar voor even en het is aan ons om er het beste van te maken. Als je vijftig bent en geen plezier meer haalt uit je job: waag die sprong. Geloof in je kracht en ga ervoor.’

MALIKA

Tot vorig jaar werkte Malika (52) als thuishulp. Vandaag is ze rijinstructeur.

‘Een diploma halen was altijd mijn ambitie, maar dat plan is op de lange baan geschoven door jong te trouwen en zes prachtige kinderen groot te brengen. Ik bleef wel altijd bezig, met vrijwilligerswerk of een kookopleiding, want ik wilde mijn eigen ding blijven doen.

Toen de kinderen groot genoeg waren, ging ik halftijds aan de slag als schoonmaakster. Elk huis voelde als mijn thuis. Ik maakte deel uit van de familie en als we aan de praat raakten, zeiden ze me steeds: ‘Waarom ga je niet verder studeren? Je bent van alle markten thuis en hebt zoveel in je mars.’ Die duwtjes in de rug motiveerden mij om mijn rijbewijs te halen. Daarvoor klopte ik aan bij rijschool Sanderus. Zes maanden lang oefende ik tot tien uur ’s avonds. De vrijheid achter het stuur smaakte naar meer en ik slaagde voor het rijexamen. Toen ik langsging om de verantwoordelijke te bedanken, polste zij naar mijn toekomstplannen. Ze zag een rijinstructeur in mij, zei ze. Woorden die ik nooit ben vergeten, want drie jaar later startte ik met die opleiding. De cursus was zwaar, vooral omdat ik worstelde met de leerstof over automechanica. Via via vond ik een oud-leraar automechanica die mij stap voor stap alles uitlegde. Met de hulp van die mentor slaagde ik.

Ik wil blijven ontdekken, bijleren en doorzetten. Als er in een rijles iets niet goed loopt, lig ik ’s nachts oplossingen te bedenken. Falen is geen optie. Ik wil een voorbeeld zijn voor mijn kinderen. Dankzij hun onvoorwaardelijke steun ben ik zo ver geraakt. Ook de gedreven en gepassioneerde mensen bij de rijschool ben ik ongelofelijk dankbaar voor de kans om in alle vrijheid te evolueren en het vak te leren.

Een vrouw moet zelfstandig zijn. Als ik Maghrebijnse vrouwen die nog niet zo goed Nederlands spreken, help om hun rijbewijs te halen door hier en daar iets in hun moedertaal uit te leggen, haal ik daar zoveel voldoening uit. Zo hebben ze weer een stukje meer vrijheid in handen. Er zijn zoveel vrouwen met talenten die niet in zichzelf geloven of niet de kans krijgen om zich verder te ontwikkelen. Ik wil hen wakker schudden: stop jezelf niet weg. Kom naar voren. Je bent belangrijk. Het is nooit te laat om je dromen na te jagen.’