‘Ook in het seksuele verkeer geldt: wie stopsignalen negeert, maakt een zware overtreding’

De radiopresentator die werd beschuldigd van verkrachting werd daarvoor veroordeeld, maar behoudt een blanco strafblad. Volgens de rechter was hij te opgewonden om te merken dat het slachtoffer nee zei. Welke letter van nee zou hij niet begrepen hebben?

Op zaterdag 16 januari 2016 verscheen in ‘De Morgen’ een interview tussen filosoof Maarten Boudry en activist Dyab Abou Jahjah. Het thema was de massa-aanranding die op oudejaarsnacht in Keulen plaatsvond. Ik citeer:

Maarten Boudry: ‘… In landen als Saudi-Arabië en Egypte geven vrouwen verkrachting zelfs niet aan, omdat er toch straffeloosheid heerst. En dat heeft wel degelijk met cultuur te maken: het idee dat een verkrachting wordt uitgelokt door de vrouw. In het Westen wordt een vrouw die verkracht is, ernstig genomen door de politie.’

En even verder: ‘Als een verkrachting kan worden bewezen, wordt de dader zwaar gestraft.’

Dark number

Het stond er, jawel, zwart op wit. Verschillende vrouwen, onder wie ikzelf, wezen Boudry op zijn blinde vlek. Wist hij dan niet dat er dagelijks gemiddeld 8 vrouwen verkracht worden? Dat dit cijfer wellicht een tiende is van het ware aantal, omdat 90 procent – the dark number – van de slachtoffers geen aangifte doet? Wist hij dan niet dat 44 procent van die zaken wordt geklasseerd zonder gevolg? Dat slecht vier op de honderd in een veroordeling eindigen, waarvan slecht één met effectieve gevangenisstraf?

Seksueel geweld wordt in ons land niet zwaar bestraft.

Ook in het seksuele verkeer geldt: wie stopsignalen negeert, maakt een zware overtreding

Niet begrepen

Spoelen we even door naar 3 februari 2016. De onlinekranten koppen: ‘Radiopresentator schuldig aan verkrachting, maar krijgt opschorting van straf’ (Het Nieuwsblad) en ‘DJ niet gestraft na verkrachting: “Vriendschap waar beiden een verschillend beeld van hadden” (Het Laatste Nieuws).

Deze uitspraak volgt op een zaak die eind 2014 begon op het moment dat een DJ van radio Urgent een vrouwelijke kennis verkrachtte in de studio. Hij wilde seks, de vrouw weigerde, hij drong aan, en penetreerde haar. Pas nadat ze, zich nog steeds verwerend, verschillende keren nee riep, hield hij op. De vrouw, die sindsdien last heeft van angst en depressie, deed later aangifte.

In die zaak gaf de man ook toe dat hij te ver was gegaan. Zijn verweer was dat hij niet had begrepen dat de vrouw niet wilde. De dader werd schuldig bevonden aan verkrachting, maar de rechter strafte hem niet. Signalen verkeerd interpreteren, het overkomt de beste, en een vermelding op het strafblad zou de toekomst van die jongen hypothekeren, nietwaar?

Asielzoeker

Was de dj een asielzoeker geweest, de man was al lang opgesloten. Dan hadden al minstens een paar westerse mannen hun vuisten gebald op de sociale media, want ‘ze’ moeten zich aanpassen aan onze waarden en normen en van ‘hun’ vrouwen afblijven. Maar nu, nu zijn ze stil, de politici die een maand geleden nog voor onze eer streden.

Inburgeringsgcursussen, allemaal goed en wel, maar misschien is een verplichte cursus voor alle mannen geboden: ‘Hoe hem in uw broek te houden’. Kwestie van die grijze zones te leren herkennen. Hoewel, grijze zones… Het seksuele verkeer is niet anders dan het gewone verkeer. Wie de stopsignalen negeert, maakt een zware overtreding.

Nee is nee, zo simpel is dat. Welke letter zou hij daarvan niet begrepen hebben?

Laagje vernis

Gisteren werd in de late avond nog een Facebookactie gelanceerd: ‘Nee is nee, geen kwestie van interpretatie’. De pagina werd opgericht door een aantal leden van Wij spreken voor onszelf (WSVO), een groep die slachtoffers van seksueel geweld een forum geeft om hun verhaal te doen en te vertellen wat seksueel geweld met hen doet. De boodschap van deze pagina is duidelijk: als een vrouw dreigt te slaan wanneer een man niet ophoudt met de seksuele handeling waar hij op dat moment mee bezig is, dan wil ze niet. Dan is er geen reden om aan te nemen dat ze mogelijk wel wil, ook al zegt ze van niet.

Het aantal leden van de pagina (op dit moment dik 400 ) blijft aantikken, ik nodig u uit om mee te klikken. Want het is nodig. Als de opwinding van de man boven de toestemming van de vrouw staat, dan is er behalve misschien een laagje vernis geen verschil tussen westerse mannen en mannen uit welke windrichting dan ook.

Wie heeft vijanden nodig met zulke vrienden?

Gezocht: mannelijke medestanders

Ik heb me het afgelopen jaar nog meer dan anders verdiept in gendergelijkheid, en ik zal eerlijk met u zijn: voor gelijke rechten opkomen is geen leuke bezigheid. Wat we ook schrijven of zeggen, het lijken druppels op een hete plaat. Er heerst in dit land een klimaat van straffeloosheid tegen seksueel geweld. Principieel lijkt iedereen ertegen te zijn, maar toch vind je daar bitter weinig bewijzen van, laat staan mannelijke medestanders die mee op tafel kloppen.

Ik herhaal even de woorden van Boudry: ‘Als een verkrachting kan worden bewezen, wordt de dader zwaar gestraft.’ Quod non.

Zelfs de VN-Mensenrechtenraad maakt zich zorgen en stelde onlangs nog vragen aan minister van Buitenlandse Zaken Didier Reynders (MR): hij mocht uitleggen hoe het komt dat België het zo slecht doet op het vlak van bestrijding van seksueel geweld. Toch twitterde Maarten Boudry vandaag dat dit een anekdote is. En dat hij het niet over België had. Wie heeft vijanden nodig met zulke vrienden?

Schaam u, mijnheer de rechter

Al is er een lichtpuntje. In een niet zo ver verleden was dit bericht hoogstens een kortje geweest op pagina 16 van een papieren krant. Als men het al de moeite had gevonden om er kostbaar papier aan te wijden, want over seksueel geweld werd vooral veel gezwegen. Vandaag krijgen dergelijke onrechtvaardige miskleunen meer aandacht.

Dankzij de sociale media en groepen als WSVO wordt het steeds duidelijker wat zo’n intrusief gedrag doet met de persoon wiens lichamelijke integriteit werd geschonden. Angststoornissen, depressie, wantrouwen. Niet meer in staat zijn om op een open manier naar de wereld te kijken. En allemaal omdat een man zijn hormonen niet in de hand had, en dat dit werd uitgelokt door de vrouw.

Mijnheer de rechter, u moest zich schamen. En blijkbaar vindt ook het Openbaar Ministerie dat, dat beroep aantekent tegen de uitspraak. We leven op hoop. #neeisnee

Cathérine Ongenae is journaliste, antropologe en coauteur van het boek #Seksisme. Nee, wij overdrijven niet! (Uitgeverij Polis)