Tyler Brûlé is de oprichter van niet één, maar twee invloedrijke magazines. In 1996 begon hij Wallpaper, dat hij later verkocht aan een grote mediagroep. In 2007 volgde Monocle, dat hij nog steeds leidt. We spraken de journalist, ondernemer en globetrotter in Parijs, in het pas geopende Monocle Café.
Nieuws als roeping
‘De nieuwslezers op de Amerikaanse televisiezenders betoverden me als kind. Ik vond het fijn om voor het scherm te gaan zitten, voor of na de avondmaaltijd, om half zeven, en naar het nieuws te kijken. Achteraf beschouwd waren die nieuwsprogramma’s ontzettend gul gefinancierd, ze hadden veel meer middelen dan nu. Ik heb nog geflirt met het idee om piloot te worden, of architect, maar ik kan toch zeggen dat ik al redelijk vroeg mijn gedachten had gezet op een carrière in de televisiejournalistiek.’
Plots op beeld
‘Het is raar als je snel je ambities waarmaakt. Ik dacht dat het jaren zou duren voor ik op televisie zou komen. Maar ik kreeg het eigenlijk onmiddellijk in de schoot geworpen. Als student in Toronto werkte ik in een restaurant en mijn fooien gaf ik uit in een tijdschriftenwinkel aan de overkant van de straat. De Britse krant The Guardian had elke dinsdag een mediabijlage en daarin stonden ook vacatures. Bij de BBC zochten ze een researcher voor één seizoen bij Reportage, een nieuwsprogramma voor jongeren van de legendarische Janet Street-Porter. Ik mocht langsgaan voor een gesprek. Achteraf belde de personeelsdienst. ‘We hebben onze plannen omgegooid,’ zeiden ze, ‘we willen graag een reporter van je maken.’ Dat was toch wel erg bijzonder en onverwacht.’
Onder vuur
‘Een keerpunt was toen ik zwaargewond raakte tijdens een reportage in Afghanistan. Ik was gestopt bij de televisie. Ik wou uiteindelijk toch liever schrijven, dus werkte ik als freelancejournalist. De tweede dag in Afghanistan kwamen we terecht in een hinderlaag. De auto werd 39 keer geraakt. Ik werd geraakt, de tolk werd geraakt. We hebben het allebei overleefd, heel veel geluk gehad. Ik heb in Londen nog een maand in een ziekenhuis gelegen. Mijn linkerhand kan ik nog altijd niet echt gebruiken. Ik wou niet terug naar de oorlogsjournalistiek. Ik ben beginnen na te denken over een eigen blad, met mooie interieurs en goede recepten. ‘Wat voor blad wordt het?’ vroeg een vriend. ‘Het gaat over de dingen die ons omringen’, zei ik. En wat omringt ons? Behangpapier. Wallpaper was een perfecte titel. Wallpaper was een opwarmbeurt voor Monocle, het blad dat ik écht wou maken. Ik heb Wallpaper verkocht aan een grote mediagroep. Ik had mijn branding agency, Winkreative. Swiss, de luchtvaartmaatschappij, was onze eerste klant. Ik schreef ook columns. En ik ben met Monocle begonnen zodra mijn concurrentiebeding verstreken was.’
Intuïtief ondernemen
‘Achter de bedrijven die ik startte, zat nooit een grote strategie. Om de hoek van ons eerste hoofdkwartier in Londen ging een fijne bloemenwinkel sluiten. Ik wou niet dat er zo’n lelijke winkelstraatketen zou neerstrijken en dus zijn we daar zelf een winkeltje begonnen. We hebben intussen winkels in onder meer Tokio, Zürich, Toronto en Hongkong, en cafés in Londen, Zürich en nu dus ook in Parijs. Met Monocle geven we ook boeken uit. We hebben een succesvol digitaal radiostation, maken video’s en doen collabs met kleding- en designmerken.’
Permanente inkt
‘Ik geloof nog altijd in gedrukte magazines. De printeditie van Monocle brengt nog altijd meer op dan al onze andere activiteiten. Ik denk wel dat het middensegment het moeilijk krijgt. Misschien is het wishful thinking, maar volgens mij zijn er nog mooie kansen.’
De derde doelgroep
‘Oudere mensen maken geen deel uit van de conversatie. Er zaten nogal wat oudere Franse passagiers op mijn vlucht van Hongkong naar Parijs vanmorgen, en ik zag dat die het vaak moeilijk hadden met hun touchscreens. Er was gelukkig nog een papieren menu, maar verder was het behelpen met het schermpje. Er werd de voorbije jaren heel vaak gesproken over inclusiviteit en diversiteit, maar nooit ging het daarbij over zestigplussers. Ze zijn niet sexy, niet opwindend, en dus zie je ze niet. Tegen mijn team zeg ik altijd: je kunt niet over diversiteit praten als je die gigantische groep oudere mensen negeert. Dus ja, misschien is er wel plek voor een krant voor die specifieke niche.’
The Monocle Café & Shop Paris, rue Bachaumont 16, Parijs, monocle.com
Lees ook: Kunstenaar Gideon Kiefer: ‘Waarom slikken mensen de sleur van opstaan-werken-thuiskomen-slapen?’
