Nicolas Overmeire (44) host mee de podcast ‘Onbespreekbaar’ over mentale gezondheid en het bijbehorende platform, dat al zeven miljoen bezoekers kreeg. In het verleden was hij jarenlang portier in het Gentse nachtleven, nu werkt hij met dak- en thuislozen. Ondanks een woelige jeugd kwam hij geen warmte tekort.
“Had ik niet de juiste levenslessen gekregen, ik had kunnen geloven dat ik een rotzak mocht worden. Ik had immers genoeg afgezien, althans in de perceptie van anderen: mijn moeder verdween snel van het toneel, mijn vader had een drank- en drugsprobleem en teerde op mijn 21ste weg door kanker. En toch ken ik meer mensen met wonden door een gebrek aan liefde in hun jeugd dan ik wonden heb, want ik kwam nooit warmte of wijsheid tekort.
Een voorbeeld: ik ben acht en omdat mijn vader meer opdeed dan hij verdiende, verliezen we onze villa. We worden drie maanden dakloos en slapen in de auto. Ik sta een zware valies van een trap te sleuren tot ik plots roep: ‘Het gaat niet meer!’ Mijn vader blijft rustig en zegt: ‘Wees dankbaar, nu heb je een reden om sterker te worden’ Hij had gelijk. Kort daarna begon ik met judo en elke keer dat ik iets meer kon, dacht ik: wijs!
Mijn vader, die voor mijn geboorte elf jaar in Japan had gewerkt, vertelde bedtime stories met telkens een sterke moraal. Sommige waren zo ingrijpend dat ik ze over mijn lijf liet tatoeëren. Zo toont de grootste tattoo, op mijn rug en billen, het verhaal van de verdrinkende samoerai, wiens leger door zijn dood leert dat hoogmoed voor de val komt. Ze zijn dankbaar voor de harde, maar cruciale les, en zo haal ook ik uit alle shit wel iets. Pas op, ik spreek voor mezelf, want het is niet de bedoeling om bijvoorbeeld ouders die hun kind verloren te sussen of te zeggen hoe ze moeten rouwen. Ik zeg niet: ‘Alles komt goed’, want dat is zever. Ik geloof alleen dat pijn geen blinde vlekken voor geluk mag creëren.
Vraag je af of het leed in je leven toch niets opleverde. Bijna altijd is het antwoord: ja. En dat is dan weer een zaadje voor je optimisme.
Meer dan eens kreeg ik de vraag waarom ik ondanks alles zo verdomd optimistisch blijf. Als antwoord kwam ik uit bij: dankbaarheid onderhoudt optimisme. Het is mijn gouden raad: vraag je af of het leed in je leven toch niets opleverde. Bijna altijd is het antwoord: ja. En dat is weer een zaadje voor je optimisme. Want dat moet je wel onderhouden; het wordt je nooit geschonken.
Natuurlijk voelde ik me als puber eenzaam als mensen mijn pa of onze manier van leven onverantwoord noemden, maar nu ben ik dankbaar dat ik daardoor nooit gedronken of drugs genomen heb. En natuurlijk zat ik in zak en as toen mijn zus in 2011 uit het leven stapte. Ze was het laatste onvervangbare deel van mijn gezin en liet een zoon achter, die ik wekelijks had meegenomen naar haar in de gevangenis. Eerst was ik kwaad: ze had een van ons vaders kernlessen – geweld is nooit de oplossing – genegeerd door haar partner, die haar weliswaar zwaar misbruikte, te vermoorden. Plus: ze koos voor de dood, terwijl mijn vader tot zijn laatste adem had gevochten. Maar al snel overheerste dankbaarheid omdat ze op het meest kwetsbare moment van haar leven de tijd had genomen om mij in een afscheidsbrief alles uit te leggen.
Of een paar jaar geleden: ik besloot te stoppen in het nachtleven toen twee dagen later de lockdown begon. Ik verloor financieel alles, kon mijn huur niet meer betalen, en toch was ik dankbaar, want ik kreeg tijd om mezelf heruit te vinden. Waardoor ik Onbespreekbaar begon, ging werken met dak- en thuislozen, en zo de mooiste tijdsbestedingen ooit vond. Nogmaals: ik dring niemand iets op, but I do want to lead by example.”
