‘Na de geboorte dacht ik: wie gaat mij nu steunen?’: hoe kinderpsychiater Binu Singh een vader leerde wat zijn positie in het gezin is

Het extreme huilen van hun baby Nathaniel bracht mama Julie en papa Fredy bij Kleine K en Binu Singh. Daar moest vooral Fredy leren hoe hij zijn gezin kon ondersteunen. Een les die hij ter harte nam en er uiteindelijk voor zorgde dat hij zich omschoolde tot leefgroepbegeleider.

Mama Julie

“De eerste vijf maanden huilde Nathaniel non-stop en kan ik samenvatten met vier woorden: borstvoeding, huilen, kaka, draagzak. In het begin dacht ik nog: ik leg hem in de buggy onder dat mooie dekentje en we gaan lekker wandelen. Maar na vijf minuten lag hij weer te brullen. Alles probeerden we: van huisarts, osteopaat, slaapcoach, wiegeliedjes en babymassages tot homeopathische druppeltjes. Niets hielp. In 2016 belandden we op Kleine K. Daar leerden we dat mijn pittige zwangerschap veel meer invloed had gehad op onze zoon dan we dachten. De relatie tussen Fredy en mij zat niet goed, waardoor we soms heftige ruzies hadden, waar ik intens van moest huilen. Bovendien had ik veel last van mijn rug, waardoor ik slecht sliep, en werd Nathaniel een maand te vroeg geboren, via een keizersnede. Na de geboorte had hij een wondje op zijn hand van te zuigen en ik geloof vandaag nog altijd dat het zijn manier was om in mijn buik met al die stress om te gaan.”

Papa Fredy

“Onze zoon bleek een regulatiestoornis te hebben en huilde omdat hij te veel spanning in zijn lijfje voelde. Ik herinner me nog goed hoe confronterend ik de inzichten van dokter Singh vond toen ze uitlegde hoe we dat konden aanpakken. Ze maakte een tekening van een kind dat na de geboorte ondersteund wordt door zijn moeder, de moeder die gesteund wordt door haar partner, en het drietal dat gesteund wordt door hun sociaal netwerk. Ik dacht: allemaal goed, maar wie gaat mij dan steunen, werkt een relatie niet gewoon in twee richtingen? Vandaag begrijp ik dat een pasgeboren baby heel kwetsbaar is en nog erg afhankelijk van zijn moeder, die al haar energie aan het kind moet kunnen geven. Als je als man een stresserende invloed hebt op je vrouw, dan beïnvloed je indirect ook het welzijn van je kind. Ik kreeg dus te horen dat ik op zoek moest naar manieren om mijn emoties en frustraties beter te reguleren – zelfregulatie is een van de stokpaardjes van dokter Singh – om het huilprobleem van Nathaniel écht te kunnen aanpakken. Dat was een zware pil om te slikken, maar in crossfit en gesprekken met vrienden vond ik na een tijd mijn uitlaatklep.

De therapieën die Nathaniel moesten helpen, hadden één terugkerend thema: je kan de stress en het huilen van je kindje doen dalen, door coregulatie. Dat betekent dat je de spanning die je kind voelt, helpt te verminderen, onder meer door fysiek en emotioneel nabij te zijn, te praten met een rustige stem en het huilen te ontvangen. Ik werkte op dat moment als bewakingsagent in een ziekenhuis en moest soms tussenkomen op de afdeling kinderpsychiatrie als een situatie onveilig werd. Alle technieken die ik leerde toepassen op mijn zoon, begon ik ook in mijn werk te gebruiken. Als ik zag dat iemand het moeilijk had, ging ik dat rustig benoemen. ‘Amai, ik zie dat je heel boos bent.’ Mensen die in een crisissituatie zitten, stellen bepaald gedrag vanuit een onderliggende behoefte. Aan Kleine K leerde ik om te luisteren en woorden te geven aan wat ik Nathaniel zag doen, want als iemand zich begrepen voelt, neem je al een deel van de spanning weg.

Collega’s merkten op hoe bekwaam ik was in het uitvoeren van interventies met kinderen. Het gevolg is dat ik intussen werk als leefgroepbegeleider op een kinderpsychiatrische afdeling. Dankzij Kleine K sloeg ik professioneel een nieuwe weg in. Ik volg nu een postgraduaat in Geestelijke Gezondheid voor kinderen en vind het erg fascinerend dat er tegenwoordig vanuit de wetenschap wordt gekeken naar hoe verbinding een gezonde ontwikkeling stimuleert bij mensen.”

Mama Julie

“Op mijn beurt moest ik opnieuw verbinding leren maken met Nathaniel en met mezelf. Ik was dag en nacht bezig met hem te verzorgen en dacht dat ik er écht voor hem was. Maar door al zijn gehuil bleek ik geen contact meer met hem te maken – ik zorgde ervoor dat we ‘overleefden.’ Deze woorden van het hulpverlenend team kwamen hard binnen, vooral omdat ik als vroedvrouw dacht alles ‘volgens het boekje’ te doen.

Verbinding maken en écht luisteren heeft de rest van ons leven veranderd. Fredy en ik zijn 2,5 jaar na de geboorte gescheiden. We zijn liefdevol uiteen gegaan en vormen vandaag als ouders een beter team. Het belang van onze zoon staat voorop en dat is onze kracht. Nathaniel weet dat we hem graag zien en dat het beter is voor ons gezin als mama en papa apart wonen. Hij werd intussen nog gediagnosticeerd met ADHD, maar het gaat vandaag heel goed met hem. Hij is een spring-in-’t-veld, heel opmerkzaam, empathisch en verbaal heel sterk – en dat heeft veel te maken met alles wat Kleine K ons leerde.”

Binu Singh

“Ik herinner mij nog goed dat Fredy binnenkwam op Kleine K. Een stoere, gespierde papa van kleur op een babyafdeling, een plek die veel mannen nog altijd zien als vrouwelijk terrein. We zien vaak dat mannen meekomen omdat hun vrouw dat vraagt. Toch zijn vaders onmisbaar. Op Kleine K is het daarom onze prioriteit om hen te eren in hun vaderrol. Fredy en Julie waren allebei heel bereid om te onderzoeken wat er met Nathaniel scheelde, maar in hun traject wil ik vooral het belang van vaderkracht benadrukken.

Hoewel we streven naar evenwaardigheid tussen moeders en vaders is in die eerste duizend dagen vooral de focus van vaders belangrijk, meer nog dan de praktische uitwerking van het ouderschap, zoals afspreken wie de luiers en ’s nachts opstaat. Fredy ontdekte al snel dat hij er ook op andere manieren voor Julie en hun zoontje moest zijn. Door in de rug van Julie te gaan staan en gewoon letterlijk te vragen waar zij het meeste nood aan had, ging Julie ontspannen en kon ze beter contact maken met Nathaniel, waardoor die al minder ging huilen. Dat was geen evidente oefening, aangezien hun relatie als koppel onder spanning stond. Alles staat en valt dan ook met de sociale steun die ouders krijgen van hun omgeving.

Een koppel dat hun eerste kindje krijgt, vormt met hun drieën eerder een ketting dan een driehoek. De mama, die na negen maanden nog het nauwst verbonden is met het kind, geeft haar energie rechtstreeks aan de baby. De papa geeft op zijn beurt veel aan het kind, via de mama. Door bijvoorbeeld de nacht van haar over te nemen, door emotionele steun, of door deeltijds te gaan werken. Wat het best werkt, verschilt van gezin tot gezin, maar een kind dat voelt dat de persoon bij wie het in de buik zat alles krijgt wat ze nodig heeft, voelt zich veilig en gaat mee ontspannen. Alleen houden ouders deze gevende beweging enkel vol met de steun van hun omgeving.

Ook hun scheiding hebben Fredy en Julie sterk aangepakt. Door die verbinding te blijven zoeken in hun ouderschap en het belang van Nathaniel voorop te zetten, hebben ze hun zoon beschermd voor collateral damage van hun breuk. Die inzet van beide ouders geeft jonge kinderen in zo’n situatie een veilig gevoel.

Pas lang na hun traject heb ik vernomen dat Fredy door alle inzichten op Kleine K professioneel een ander pad was ingeslagen. Dat raakt me ontzettend, omdat hij het belang en de vreugde heeft ontdekt van zijn vaderkracht. Ik zeg altijd: moeders geven leven, vaders de wereld. Vaders zetten kinderen niet op, maar wel in de wereld. Uiteraard respecteer ik alle gezinsvormen. Wat ik voor de eenvoud verwoord als moeders en vaders, zou ik beter benoemen als moederkracht en vaderkracht, want we dragen beide krachten in ons. Mijn punt is vooral dat kinderen zowel nood hebben aan zorgende moederkracht als aan speelse, uitdagende en beschermende vaderkracht die hen de wereld in trekt, omdat dan de magie van ontwikkeling van nieuw leven zich ten volle kan ontvouwen.”