Nu we allemaal in ons kot blijven, gaan wij kijken wat mensen daar doen. Deze week: Maurizio Marchini (45), de tenor die elke avond vanop zijn balkon in Firenze aria’s zingt. Met de Facebookvideo van de eerste, Puccini’s Nessun dorma, had hij in een oogwenk meer dan twee miljoen mensen beroerd.
‘Ik heb nooit de grote roem à la Pavarotti gezocht, of ervan gedroomd om zoals hij alle topzalen ter wereld aan te doen. Ik koos voor mijn vrouw Chiara en mijn zoon Eduardo. Samen met hen beleef ik het leven als een avontuur waaruit je alles moet halen. Maar muziek mag natuurlijk niet ontbreken. Ik begon te zingen nog voor ik kon praten en herinner me nog scherp de eerste keer dat we van Rimini, de kuststad waar ik opgroeide, naar Firenze reisden om naar De barbier van Sevilla te gaan kijken – heel opwindend.
Het is een geschenk dat ik nu zelf mijn stem en de poëzie mag gebruiken om een publiek te raken. Ik ben zelf best emotioneel. Het is voor mij moeilijk om Nessun dorma te brengen zonder tranen in de ogen te krijgen. Maar ik ben blijkbaar niet de enige… (lacht)
Meer dan twee miljoen views, vermeldingen op BBC en Fox News – ik vind het nog altijd ongelooflijk. Misschien is het omdat deze o zo geliefde aria de juiste woorden voor nu uitzingt. O prinses, kijk naar de sterren, die trillen van hoop en liefde. En ook: Nessun dorma, niemand mag slapen, all’alba vincerò, bij dageraad zal ik overwinnen. Ik ben een realist én een optimist. We mogen bezorgd zijn om corona, maar het is niet de eerste keer in de geschiedenis dat we zo’n obstakel zullen overwinnen.
Nessun Dorma zit al 20 jaar in mijn repertoire. Terwijl de eerste keer al mijn aandacht ging naar de technische moeilijkheid ervan, kan ik de aria nu zingen met mijn hart. Die 13de maart op mijn balkon ging er van alles door me heen, maar eigenlijk wilde ik me vooral aansluiten bij mijn collega-muzikanten die tijdens een nationale flashmob zongen vanop balkons en vanuit ramen. Ik wilde iets van vreugde brengen bij mijn buren, die mee in quarantaine zitten sinds 9 maart. Die eerste keer waren het enkelingen die luisterden, maar nu wachten ze me elke avond op. Met de dag worden de reacties hartverwarmender.
Voor mij is dat zingen een goede oefening. Ik moet, zoals eender welke atleet, mijn spieren blijven trainen. Ik doe dat ongeveer een uurtje per dag, waardoor er genoeg tijd overblijft om naar muziek te luisteren – ik ben al jaren fan van AC/DC – om klusjes te doen of samen met mijn zoon een puzzel van 500 stukjes te leggen.
Ik kan ook lang nadenken over wat mijn volgende aria wordt. Alleen de laatste ligt al vast: Libiamo ne’ lieti calici, het drinklied uit Verdi’s La traviata. Het is een feestelijk, jubelend stuk dat me misschien ook tranen in de ogen zal bezorgen, maar dan zullen het tranen van vreugde zijn.’
