Mark Colle (45) is internationaal bekend om zijn flamboyante installaties met bloemen voor onder meer Dior, Prada, Raf Simons en Dries Van Noten. Sinds 2007 baat hij in Antwerpen zijn winkel Baltimore uit, naar de stad waar hij als jonge gast het wildste avontuur van zijn leven beleefde en belangrijke lessen leerde.
‘Je vertrok als een jongen en kwam terug als een man’, zeiden mijn vrienden toen ik twintig jaar geleden terugkeerde uit Baltimore. Ze hadden gelijk. Ik was impulsief ingegaan op een kans zonder stil te staan bij de mogelijke gevolgen. Zodra ik gearriveerd was bij de bloemiste die een extra werkkracht zocht en ik besefte dat ik niet in een vingerknip terug kon, heb ik twee dagen gejankt. Het was een schok om als jonge snuiter plots in de tweede gevaarlijkste stad van de VS te wonen.
Maar uiteindelijk bleef ik twee jaar en had ik de tijd van mijn leven. Ik ontmoette mijn lievelingsregisseur, the pope of trash, John Waters, en ook andere vrijdenkende vrienden leerden me om me niets aan te trekken van wat anderen van je vinden. Wat een contrast met de Vlaamse parochies! Ik had daar al vroeg tegen gerebelleerd, maar wist lang niet wat ik dan wél wilde. Achteraf bekeken was Baltimore dus een vlucht, maar ik vond er wel mijn levensfilosofie: ‘Als al de rest mislukt, lees de handleiding.’
Ik opende mijn winkel zonder benul van financiën. Op een dag had ik duizenden euro’s aan orchideeën uitgegeven, en plots kwam Electrabel de elektriciteit afsluiten. Te veel achterstallige betalingen. Een drama!
Het was de Amerikaanse man van de bloemiste die dat op een dag tegen mij zei. Ondanks het feit dat hij veel meer diploma’s had dan ik (Colle stopte op zijn vijftiende met school, red.), bewonderde hij mijn onbezonnen aanpak en wees hij me met zijn uitspraak op de rode draad in mijn leven: probeer het op je eigen manier, overdenk de dingen niet. Tegenwoordig wordt alles zo beredeneerd dat ik iedereen zou aanraden om meer ruimte te laten voor improvisatie, want daarin kunnen je veel positieve dingen overkomen.
Neem nu mijn winkel: ik opende die zonder ooit al in Antwerpen gewoond te hebben en zonder benul van financiën. Op een dag had ik duizenden euro’s aan orchideeën uitgegeven, puur voor de etalage, en plots kwam Electrabel de elektriciteit afsluiten. Te veel achterstallige betalingen. Een drama! Dus ja, ik heb me door mijn naïeve aanpak al vaker in de nesten gewerkt, maar omdat ik het gewoon ben om te improviseren, weet ik ook altijd scheve situaties recht te trekken. Ik vond de oplossing bij een vriend die mijn schuld kon voorschieten.
Volgens mijn conservatieve ouders zou ik – dat onhandelbare kind – nooit ergens komen, maar ik run toch al jaren mijn zaak. En ik blijf ervan genieten hoe elke dag van dit avontuur anders is. Ik zou alleen willen dat sommige klanten weer wat rebelser werden. Voor iedere scheet die je laat, moet tegenwoordig een team van twaalf mensen zijn ‘oké’ geven, waardoor het bij mijn laatste Prada-opdracht onlangs enorm krap werd. Ze beslisten maar niet of ze nu wel of niet die 27.000 lelies voor hun show wilden. Omdat het een week kan duren eer een lelie openbloeit, nam ik, nog voor Prada de knoop had doorgehakt, het risico om die 27.000 bloemen al op een vrachtwagen richting Milaan te laden. Een gok, maar het draaide goed uit.
Ik ben wel bang dat ik met het ouder worden minder naar mijn gouden raad zal leven. Soms denk ik dat ik een back-upplan moet maken omdat ik deze fysieke, wispelturige job geen twintig jaar meer volhoud. Toch wil ik zo weinig mogelijk beredeneren omdat de negatieve gevolgen van impulsiviteit en eigenzinnigheid niet opwegen tegen de positieve. Het blijft het interessantste om niet altijd te weten waar je staat of naartoe gaat.”
